Im dalej od wioski odchodzili, tym bardziej nerwy chłopaka udzielały się Dietmarowi. Nie wiedział czego się spodziewać, bo z pastuszka nic się nie dało wyciągnąć, a to tylko pogłębiało jego zdenerwowanie. Zapadający zmrok nie pomagał, Rache w każdym cieniu zaczął widzieć potwory. Głównie takie futrzaste, z ostrymi pazurami i kłami, długim i wąskim pyskiem, przypominające szczury.

Gdy już dotarli na miejsce, cyrulik od razu wiedział, że przybyli za późno, żeby nieszczęśnika uratować. Nawet gdyby byli obecni przy morderstwie, nic by nie pomogli. Rana była zbyt głęboka, krwotok zbyt silny. Pozostało już tylko zamknąć biedakowi oczy.

Rache przyjrzał się jednak dokładnie ciału. Temperatura wskazywała na śmierć przed co najmniej kilkoma godzinami. Oględziny śmiertelnej rany i być może innych, jeśli były, mogły podsunąć kolejne tropy i wskazówki. Zatopiony w myślach nawet nie usłyszał pytania krasnoluda.