Okazało się, że Gwendoline wie o śmierci i trupach o wiele więcej, niż wydawało się na pierwszy rzut oka. Nie po raz pierwszy Dietmar zastanowił się nad przeszłością swoich nowych towarzyszy, tym razem krótko jednak. Ważniejsze były oględziny ciała. Gdy już poznali przyczynę i czas śmierci cyrulik wstał, wycierając dłonie w szmatkę i podzielił się wnioskami.

- To nie bandyci – dodał potem. – To znaczy, chyba nie. Nie znam się na bandytach, ale po cóż mieliby napadać na biednego pastuszka, który nic przy sobie nie ma. To jakiś potwór, w ludzkiej skórze albo szczurzej... Trzeba szukać śladów, odcisków stóp albo łap.

Gdy Caspar pokazał swoje znalezisko i zaczął dopytywać o szczegóły, Rache postanowił nieco wykazać się. Był prostym cyrulikiem i wiedza, którą posiadał mag zawstydzała go. Szczęśliwym trafem rozszyfrowywanie wertowanej księgi o anatomii zaczął od szkieletu ramienia.

- To? To jest drogi Casparze falamedia… Falamedia z digitus minimaxus... To znaczy kość z palca, małego zdaje się. Tak, też nie wiem po co komplikować język. To przez to nie rozumiem połowy tej księgi, którą próbuję czytać. Czekam z niecierpliwością, aż ktoś spisze podręczniki w reikspielu. Nieważne zresztą, kosteczka wygląda na starą, pewnie leży tu od lat.

Zgodził się też na przekazanie ostrzeżenia do kopalni.

- Macie rację, drogi panie, mieliśmy tam iść i pewnie pójdziemy. Rano jednak – tu popatrzył z nadzieją na kompanów czekając na ich wsparcie. – Nie chciałbym po zmroku pałętać się po tej okolicy i nadziać się znowu na skaveny czy inne monstra.