- Gawain nie żyje - powtórzył oszołomiony Eugeniusz, który właśnie na klęczkach modlił się za młynarzowe dziatki i całe Drzewce.

Mieszko przyglądał się swojemu opiekunowi bardziej rozzłoszczony niż przygnębiony. Na jego twarzy rysowało się “a nie mówiłem”, które miało oskarżyć wszystkich wielkopańskich o zbrodnie, jakich się dopuszczają.

Kapłan z trudem wstał z kolan i pokuśtykał do swojego fotelu, na którym spoczął z cichym westchnieniem.
- W moim sercu tliła się nadzieja, że obejdzie się bez takich okropieństw - odezwał się po chwili, wspierając czoło dłonią. - Biedny Albert zostanie teraz bez ojca - dodał, patrząc smutno przed siebie. - Trzeba będzie zająć się sierotą i odprawić Waltersowi należyty mu pogrzeb.

- I tyle? - wyrwał się młody sługa. - Pochowamy ciało i zapomnimy o wszystkim, jakby nic się nie wydarzyło? - zagaił w gniewie.

- O niczym nie będziemy zapominać, chłopcze - pouczył go Eugeniusz. - Przede wszystkim nie doprowadzimy do dalszego rozlewu krwi.

- A w tym czasie ten przeklęty Otton będzie grabił i mordował kolejnych chłopów - prychnął Mieszko.

- Po pierwsze nie bluźnij - skarcił wielebny Niemysł. - Po drugie oddamy włodarzowi co włodarskie. Źle się stało, że chłopstwo rozkradło dwór pana, nawet jeśli został tymczasowo porzucony. Chciwość prędzej czy później zostanie ukarana.

- To nie usprawiedliwia zbrodni! - protestował chłopak.

- Wystarczy. Od tej chwili przestaniesz nosić w sobie złość za wydarzenia przeszłości i skupisz się razem ze mną na Lesie Mgieł - uciszył Eugeniusz, a jego spojrzenie nie znosiło sprzeciwu.

Wydawało się, że Mieszko tak łatwo nie da się stłamsić, ale ostatecznie spuścił zrezygnowany wzrok i dosiadł się do kapłana.

- Cóż możemy począć przeciw potędze pogańskich bogów? Zamieszkują te lasy od wieków, nie pozwolą zniszczyć ich domu - odezwał się zrezygnowany chłopak.

- Wiem, że nie poddadzą się bez walki, chłopcze. Jednak nie doceniasz potęgi Stwórcy, który swym ogniem wypala każdą piędź herezji.

Mieszko wydawał się nieprzekonany.

- Musimy rozgłosić słowo, by każdy wierny przyszedł do nas ze swoimi świętymi symbolami, które pobłogosławię płomieniem Stwórcy. Nosząc je przy sobie, będą strzeżeni przez samego Boga.

- I to pomoże? - zapytał niepewnie młody sługa.

- Oczywiście, synu. Im mocniejszą wiarą darzysz Stwórcę, tym większą potęgą cię obdarza. Musimy mu po prostu zaufać - wytłumaczył wielebny Niemysł.

Mieszko tylko skinął głową, nic nie dodając.

- Wspomnę o tym na zebraniu - zagaił kapłan, wstając z fotela. Następnie ruszył do wyjścia, po drodze nakładając nakrycie głowy.
- Zaopiekuj się świątynią i nigdzie nie wychodź - pouczył na odchodnym.