- A na co?! - Vaida wcale nie była w nastroju na pozwalanie by Pańskie parobki (bo tak myślała o żołnierzach) cokolwiek jej przeszukiwały.
- Powiedz co szukasz to ci powiem czy mam. - Vaida nie wiedziała oczywiście, czy będzie mieć coś takiego. Co natomiast wiedziała to to, że nie ma takiej opcji coby paskud odepchnął ją z progu własnej chaty, toteż skóra na zaciśniętych kostkach pięści już jej zbielała.

- Gawain nie żyje - powtórzył oszołomiony Eugeniusz, który właśnie na klęczkach modlił się za młynarzowe dziatki i całe Drzewce.

Mieszko przyglądał się swojemu opiekunowi bardziej rozzłoszczony niż przygnębiony. Na jego twarzy rysowało się “a nie mówiłem”, które miało oskarżyć wszystkich wielkopańskich o zbrodnie, jakich się dopuszczają.

Kapłan z trudem wstał z kolan i pokuśtykał do swojego fotelu, na którym spoczął z cichym westchnieniem.
- W moim sercu tliła się nadzieja, że obejdzie się bez takich okropieństw - odezwał się po chwili, wspierając czoło dłonią. - Biedny Albert zostanie teraz bez ojca - dodał, patrząc smutno przed siebie. - Trzeba będzie zająć się sierotą i odprawić Waltersowi należyty mu pogrzeb.

- I tyle? - wyrwał się młody sługa. - Pochowamy ciało i zapomnimy o wszystkim, jakby nic się nie wydarzyło? - zagaił w gniewie.

- O niczym nie będziemy zapominać, chłopcze - pouczył go Eugeniusz. - Przede wszystkim nie doprowadzimy do dalszego rozlewu krwi.

- A w tym czasie ten przeklęty Otton będzie grabił i mordował kolejnych chłopów - prychnął Mieszko.

- Po pierwsze nie bluźnij - skarcił wielebny Niemysł. - Po drugie oddamy włodarzowi co włodarskie. Źle się stało, że chłopstwo rozkradło dwór pana, nawet jeśli został tymczasowo porzucony. Chciwość prędzej czy później zostanie ukarana.

- To nie usprawiedliwia zbrodni! - protestował chłopak.

- Wystarczy. Od tej chwili przestaniesz nosić w sobie złość za wydarzenia przeszłości i skupisz się razem ze mną na Lesie Mgieł - uciszył Eugeniusz, a jego spojrzenie nie znosiło sprzeciwu.

Wydawało się, że Mieszko tak łatwo nie da się stłamsić, ale ostatecznie spuścił zrezygnowany wzrok i dosiadł się do kapłana.

- Cóż możemy począć przeciw potędze pogańskich bogów? Zamieszkują te lasy od wieków, nie pozwolą zniszczyć ich domu - odezwał się zrezygnowany chłopak.

- Wiem, że nie poddadzą się bez walki, chłopcze. Jednak nie doceniasz potęgi Stwórcy, który swym ogniem wypala każdą piędź herezji.

Mieszko wydawał się nieprzekonany.

- Musimy rozgłosić słowo, by każdy wierny przyszedł do nas ze swoimi świętymi symbolami, które pobłogosławię płomieniem Stwórcy. Nosząc je przy sobie, będą strzeżeni przez samego Boga.

- I to pomoże? - zapytał niepewnie młody sługa.

- Oczywiście, synu. Im mocniejszą wiarą darzysz Stwórcę, tym większą potęgą cię obdarza. Musimy mu po prostu zaufać - wytłumaczył wielebny Niemysł.

Mieszko tylko skinął głową, nic nie dodając.

- Wspomnę o tym na zebraniu - zagaił kapłan, wstając z fotela. Następnie ruszył do wyjścia, po drodze nakładając nakrycie głowy.
- Zaopiekuj się świątynią i nigdzie nie wychodź - pouczył na odchodnym.

Jeremi spojrzał na szwagra, pokiwał głową i powiedział.
- Dobrze zrobiliście, nie birąc nic z dworu. Jeno poślij dziecioki po chatach by ostrzegli kogo sie da. Nie trza nam sie dzielić przy takim panu. Dawni czy spaleńcy, on litości mieć nie będzie, trza nam się razem trzymać. Wiklina w koszu, jak spleciona to mocna jak rozdzielona to słaba, tak i z nami, chłopami. Poślij dziecioki. Jeno nich mówią że to posłanie od wuja Jeremiego. Jak ktoś doniesie to na mnie bedzie nie na was. A ja… ja sobie poradzę. - pokiwał ponownie głową. Nagle się zatrzymał i warknął w powietrze.
- Kto czeka? Gdzie? - pochylił głowę słuchając odpowiedzi. - Cierpliwości już jej braknie powiadasz? Podziękowania przyjmij za ostrzeżenie. - wiedźmiarz wyciągnął z worka kawałek słoniny i rzucił w cień. Po chwili wyłonił się z niego szaro-bury kocur z zadowoleniem niosąc podarek w pysku.
- Wzywany jestem, ale na spotkanie do Józefa przyjść sie postaram. - skinął głową Horstowi i żwawym krokiem skierował się w stronę lasu. Kiedy Jeremi to zrobił, kobieta niespiesznie odrzuciła kaptur. Smagłe lico tajemniczej postaci dostrzegalne było tylko przez chwilę, nim obróciła się w stronę lasu. Najwyraźniej nie zamierzała czekać na wiedźmiarza, lecz zniknęła w gęstwinie. Ten nie wahał się ani chwili. Skłoniwszy się głęboko drzewom ruszył pospiesznie za znikającą w lesie postacią. Jeżeli Dawni chcieli jego krzywdy to mogli ją zrobić na wiele sposobów, ani nie wabiąc go do lasu, ani nawet nie ukazując mu się wcale. Jednak gdy wiedźmiarz zanurzył się w las, po kobiecie nie było już choćby śladu. Dosłownie. Nawet chytry Jeremi nie mógł wypatrzeć na ściółce jakichkolwiek tropów. Na pewno nic, co przypominałoby odcisk kobiecego bucika. Przez las przebiegł najpierw szmer, a chwilę później lekki, kobiecy śmiech. Mężczyzna miał problem ustalić, w którym kierunku znajduje się źródło dźwięków. Zupełnie tak, jakby głosy dochodziły… zewsząd. Być może Dawni nie chcieli krzywdy Jeremiego, ale najwyraźniej mieli skłonność do figli. Oby były to jeno przyjacielskie zaczepki. Wiedźmiarz skłonił się ponownie. Dawnych nie dało się odnaleźć gdy nie chcieli, a zazwyczaj nie chcieli. Okazja była rzadka a w obecnej sytuacji niezwykle potrzebna. Wiedźmiarz uklęknął na ziemi, wyjął z worka niewielki skórzany mieszek wypełniony ziołami i począł czarować. Najpierw złożył pod korzenie najbliższych drzew trochę chleba i soli, uderzył woreczkiem trzy razy o ziemię i rozsypał zioła dookoła siebie.
- O duchy lasu, Dawni posłyszcie mnie, dobrą radą wspomóżcie, tych co z wami chlebem i solą się dzielą ni zapominajcie, a gniew powstrzymajcie! Zły los znowu zawitał w nasze progi! Tym razem nie zarazę przywiódł a pana nowego, co pod grozą bata i miecza każe nam rękę podnieść na wasze ostoje. Nie nasza to wola, nie nasze pragnienie a przymus któremu oporu siły u nas ni ma. Ni karzcie nas za to do czego przymuszeni ostajem! Co czynić skażcie! - wiedący na klęczkach skłonił się nisko, tak by jego twarz skryła się we mchu i wyczekiwał. Zechcą odpowiedzieć, czy też nie?

Była już późna pora, kiedy w domostwie starego Józefa rozległo się pukanie. Ciemna sylwetka w kapłańskich szatach pochylała się nad kołatką, co rusz zerkając na boki.
Drzwi otworzyły się ukazując starego Grolsch’a który skinął kapłanowi i odsuwając się bliżej za drzwi zrobił kapłanowi miejsce by mógł wejść.
- Szczęść boże - rzucił kapłan, przekraczając próg. Zaraz też zdjął nakrycie głowy i skinął do Horsta, by ten poprowadził go w głąb domostwa.
- Niech imię Stwórcy będzie chwalone na wieki - rzekł Józwa wstając by powitać kapłana. W końcu kolędy w jego chacie nie było od śmierci poprzedniego klechy, dlatego by oddać honory wielebnemu gościowi i zacnemu chłopowi jakim był Grolsch przygotował swoje ciemne piwo co trzymał na specjalne okazje, a do zakąszenia podał ostatnie wędzone kiełbasy jakie ostały się po zimie.

Po chwili ktoś ponownie zapukał do drzwi. Gdy je otworzono do wnętrza chaty wszedł Jeremi, na jego ubraniu widać było ciemne plamy od wilgoci i gdzieniegdzie gałązki i liście zaplątane w fałdy płaszcza. Kapłan mógł się zastanawiać co tu robi miejscowy owczarz. Horst był najbogatszym chłopem we wsi więc w “starszyźnie” miejsce mu się należało jak psu kość, Józef z kolei jako najstarszy też cieszył się szacunkiem. Ale Jeremi? Cóż takiego było w pasterzu że został zaproszony na to spotkanie? Ten zaś uścisnął się z Grolschem i skłonił głowę przed siwą czupryną gospodarza domu i zwrócił się do kapłana.
- Witajcie. Sporo mamy do obgadania a czasu mało. Bardzo mało. Wielebny jak wam sie podoba nasz nowy pan? - przeszedł od razu do rzeczy.
- Na początek lepiej usiądźmy wszyscy bo spraw do obgadania sporo, a ja mam już nie takie młode nogi- powiedział staruszek do zgromadzonych zachęcając ich gestem by siadali i częstowali się.
- Wielebny, przede mną jeszcze dziesięć mil drogi, normalnie u Horsta bym spał, ale tam tera miejsca brak. A mnie czasu na macanie kto tu przy pańskim a kto na chłopskim zydlu stoi. Tedy skażcie, chłopów dobro wam na sercu czy za pańskimi plecemi ostajacie? - niecierpliwie odparł pasterz, ale piwa sobie nalał. Następnie ułamał chleba i kiełbasy, urwał po kawałku i w kąt na talerzu położył, wylewając też nań trochę piwa.

Wielebny Niemysł zasiadł na swoim miejscu, jednak alkoholu nie tknął, jeno sięgnął po kromkę chleba, by mieć co ugniatać w dłoniach. Kiedy zebrani usiedli z nim przy stole mogli zwrócić uwagę, że klecha wydawał się bardziej wątły, niż kiedy jego autorytet dominował przed ołtarzem.
- Stwórca jest moim jedynym panem - zaczął Eugeniusz, pochylając się nad stołem i przeskakując starczym spojrzeniem z jednej twarzy na drugą. - I Stwórcy woli jestem posłuszny. On zaś troszczy się o maluczkich jak o najcenniejsze swe dzieci - dodał, ciągnąc swój typowy jak na klechę monolog. Jednak kiedy napotkał spojrzenie Jeremiego, jego mina przybrała zimniejszy wyraz. Nie złowrogi, po prostu bardziej skupiony. Jakby rozumiał, że pasterz nie da się “oczarować” jego wykładom.
- Przybyłem tutaj, by upewnić się, że nie dojdzie do niepotrzebnego rozlewu krwi. Nie chcę krzywdy ni waszej, ni pańskiej, jednak… - zasępił się Niemysł. - Krzywda już została zadana. Gawain Walters, ojciec młodego Alberta i wagabunda, Panie świeć nad jego duszą. Poniósł śmierć, kiedy próbował powstrzymać siepaczy Ottona z Karmanii - wyjawił, spuszczając smutne spojrzenie.

- Kurwie syny! - warknął Jeremi. - Nie będzie ani sprawiedliwości ani litości pod władzą Ottona, powiadam ci kapłanie. Z woli Stwórcy i króla nam nadany psia jego mać. Trza nam działać. Za mało nas zdolnych do walki, młodych na wojnie nam wytrzebili albo zaraza zabrała, a u niech miecze i pancerze. Ale trza coś robić. Otton nie długo tu, nie wie kto z kim żyje, nada bogatszym i zasobniejszym, tym co mają kogo do lasu posłać pod dach przyjąć tych co taka służba o śmierć przyprawi. Tak Józefie o tobie też mowa. We trzy dni nikt gospodarstwa nie obrobi, trza nam w kupie się trzymać. - zastanowił się przez chwilę - do siebie mogę przygarnąć tą dwójkę młodych, jak im tam Marysia i Patryk. Na tyle młodzi by za moje dzieci ujść. Co do reszty… Racimir i tak smali cholewki do Maryny, niech zamieszkają we młynie a weselicho wyprawią w bardziej odpowiednim czasie. Jeno trzeba ich do tego przekonać, w tym wasza sprawa. Co jeszcze możem zrobić? - spojrzał po reszcie i upił solidnie z kubka bo od mówienia w gardle zaschło.

Horst milczał… milczał, aż w końcu odezwał się. Choć jego ton był trzeźwy to na pewien sposób gorzki.
- Zatem widzisz kapłanie. Niby wszyscy pod Stwórcą równi, ale kto u władzy ten skazę nosi w sercu. Nie wszyscy, acz większość. Możesz nam mówić o swojej posłudze, ale wiedz, że błądzisz. Prędzej czy później będziesz musiał obrać stronę. Zrób to nie z nakazu pańskiego, a podług własnego sumienia. Tylko wtedy odnajdziesz spokój. Póki tego nie zrobisz, póty będziesz cierpieć.
Zamknął oczy i westchnął ciężko.
- Gawain był dobry chłop, ale emocje zwiodą nas na manowce. - otworzył oczy - O zaślubinach warto myśleć, ale życie nas wszystkich jest w niebezpieczeństwie. Jeśli Sidhe uznają nas za wroga, jeśli Tylwyth Teg uniosą się złością, a tak będzie gdy las karczować pójdziem, nikt żyw nie ujdzie. Jeno ich nie drażnić. Oni straszliwsi niż Otton. Okrutni, tak, ale sprawiedliwi…
- Pan Harald za to wydaje się w porządnym człekiem. Może jak zobaczy co działania jego brata poczyniły z wioską to może go przekona aby trochę odpuścił. NIe da się ukryć taka pańszczyznę do odrabiania pogrąży wioskę dosyć prędki czas. Póki co zostało zacisnąć pasa i przeczekać, a niedole załagodzić pomysłem ożenków i łączeniem gospodarstw. Ich zwiększona liczba raczej nie będzie niespodziewana. Wszak my tu kapłana trochę czasu nie mieli.
- A tak to Horst, Jeremi wy kojarzycie chyba Pana jak tu latał za młodziaka? Czy za mali byliście?- spytał Józwa bo go na wspominki wzięło.
- Cuś tam pamiętam. To ten coś go z rzeki wyjął? Nada go było ostawić bo gorszego pana ciężko. - westchnął Jeremi - Na brata bym nie liczył, nie jemu ziemia nadana, nie jego prawo, a Otton nie widzi mi sie jako człek skory do rad przyjmowania. Insza rzecz że jak życie znam to w te trzy dni co nam ostawił to żołdactwo przyjdzie i do reperacji dworu zagoni. Horst skoro o zbrojnych mowa, pilnuj dziewcząt by same nigdzie nie chodziły, bo wianek im siłą zdejmą. Trza posłać słowo do wszystkich we wsi by tak robili. Zaś tobie wielebny powiem tylko jedno, o miłości Stwórcy mówisz, o tym że o biednych dba. Piknie dba! Głód, zaraza i wojna co jo z woli Stwórcy nam panujący prowadzili a z której wiele chłopa nie wróciło, a teraz z tego samego nadania i tej samej woli okrutnik za pana. Kościółowi dziesięcinę tyż trzeba oddać i nikt nie bedzie patrzył czy nam co na przednówku ostanie. Nie godoj zatem o miłości i dbaniu, bo z tego co widzim to Stwórca o szlachtę i kościół dba, a maluczkich to ciśnie jak każdy inny! - wiedzący przymknął oczy i zaciskając zęby starał się opanować emocje. - Co do Sidhe to nic zrobić nie możemy, nie nasza to siła by z nimi sie układać, a i przez kościół to zakazane. - spojrzał szwagrowi prosto w oczy po czym spojrzał na kapłana - Wy nie miejscowy wielebny i myślita że my tu bajem, ale zobaczycie sami co Las Mgieł kryje. Wtedy pogadamy. Józefie znajdzie sie u was jakieś łuczywo? Do domu mi trza wracać, młodemu nakazy dać a ciemnica już zapadła… chyba że Horście jeszcze do młodziaków sie przejdziem i do przenosin ich namówim. Nadzieja we mnie taka że rozsądek w tym usłyszą i sie zgodzo. - Jeremiprzegryzł chleba i kiełbasy, zapił piwem.
Horst pokręcił głową. Jeremi był dobry chłop, ale… miał swoje wady. Jak ta i ta druga co to właśnie wychodziła na wierzch. Miał nadzieję na sojusz z kapłanem, zaproszenie wszak przyjął. Po cóż antagonizować i emocjami szafować? Kwestie bezpieczeństwa swych kochanych dziewcząt przemilczał. Dostały niemalże bliźniacze słowa, acz ojcowskie, lecz z tym, by poza doma się nie ruszać jeśli nie jest to bezwzględnie potrzebne, a nawet jeśli to z bratem.
- Jeremi, to nie miejsce na emocje. Jesteśmy tu, by naradzić co począć i zminimalizować straty. Wielebny wiekowy i świat widział. Pewno myśl jakowąś ma.
Wielebny Niemysł siedział nieporuszony, kiedy Jeremi obrzucał go swoimi oskarżeniami. Minę miał iście kamienną, jak to ten cierpliwy ojciec, kiedy zbuntowana latorośl zaczyna mu protestować.
- Mówicie o niesprawiedliwości, a sami do zbrodni podżegacie - westchnął Eugeniusz w stronę pasterza. - Źle uczyniliście, rozkradając majątek włodarza. Gwain, niech mu ziemia lekką będzie, niepotrzebnie protestował, kiedy Otton próbował odzyskać, co mu prawem przysługuje. Do buntu wzywasz? Pragniesz ściągnąć na nas gniew króla? Posłać swoich braci i siostry na ścięcie? Nierozsądne to, bardzo nierozsądne - dodał, kręcąc głową. Odłożył kromkę chleba na bok i wsparł się na łokciach, splatając przed sobą dłonie.
- Nie urodziliście się wczoraj, znacie porządek tego świata. Otton, choć porywczy, daje nam wszystkim szansę. Idzie z duchem czasu, widzi w tym miejscu potencjał. Pomyślcie tylko, że być może za kilka lat Drzewce będą znane z najznakomitszych okrętów w całym królestwie Remy. Wasi synowie i córki z farmerów staną się rzemieślnikami. Czyż nie brzmi to lepiej, niż zginanie karku do końca życia w polu dla tego czy innego pana? - zagaił rozmarzony kapłan.
- Duchami i bożkami z lasów nie musicie mnie straszyć. Ogień Stwórcy pali wszelką herezję. Przynieście do mnie święte symbole a pobłogosławię je, by chroniły waszych synów i całe domostwa. Pochowajmy Gwaina, zaś co do ślubów, serce me się raduje, że będę mógł połączyć dwie dusze świętym węzłem - powiedział na zakończenie.
- Otton chce tylko drewna. Nie my będziemy budować statki, nie nam chwała. - powiedział stary Grolsch myślami będąc gdzie indziej - Wstępna obróbka… być może, ale nie wyśle swych chłopów w świat. Chyba, że dość się wzbogaci naszą krwią, łzami i potem. To nie te oczy kapłanie, a oczy nie kłamią.
Eugeniusz pokiwał głową, wysłuchując słów Horsta.
- Celna uwaga. Aczkolwiek jak sam zauważyłeś, będziemy potrzebowali tartaku, wozów, wołów i Stwórca wie jakich warsztatów. Z tego miejsca będziemy już mogli rozwijać się dalej. Co zaś do Ottona… młody, kipiący energią i złością. Ludzie jednak z czasem się zmieniają. Czasem przychodzi im rozum do głowy. Może kiedy już przełknie obrazę, jakim było zdemolowanie dworu, skupi się wyłącznie na swoich ambicjach, które przekujemy na nasze dobro.
- Kiedy żem o buncie mówił? Toć tylko narzekam, takie to chłopskie prawo, pracować aż krew z palców popłynie i narzekać. Co do planów naszego nowego pana to ostawcie marzenia wielebny, nam bedzie jeno trud i krwawy pot, a nie rzemiosło dla dzieci. Rzeka pod bokiem to drewno spławi bez problemów flisaków tanio najmując. On sobie to dobrze policzył i zaplanował. Jak sie wzbogaci to odejdzie i kupi sobie bogatszą i ważniejszą dziedzinę, w Drzewcach zostaną zaś tylko trupy zapracowanych na śmierć chłopów. Obaczycie. Czas już na mnie. Za gościnę podziękowania przyjmij [bJózefie[/b]]. Idziesz Horst? - owczarz skinął głową wielebnemu i gospodarzowi, następnie spojrzał na szwagra.
[/i]- Prawda, wracać w doma powinienem…[/i] - powiedział ten co go Wiedźmiarz zagadał. - Mój najstarszy, jak po mszy zaginął tak nie wrócił jak wyruszałem i nie ukrywam martwimy się o niego. Jednak nasz kapłan pewno miałby pytania jakoweś, a skoro luźno mówimy czemuż ich nie usłyszeć? Jeśli odpowiedź znamy, czemuż nie pomóc?
-Bywajcie powiedział tylko Józwa i wstał by pożegnać gości. Pogrążony był częściowo w myślach. Narada spełniła swe zadania. Narodzili się, to teraz rozejść się można.
- Pytań więcej poza losem i zdrowiem młynarzowych dziewcząt nie mam - odparł kapłan. - Wtrącę tylko, że wraz z waszymi synami, poślę mojego sługę Mieszko do pracy przy wyrąbie. Upewnię się, że będzie miał ze sobą wszystko co potrzebne, by ustrzec przed złymi mocami. Postaram się też dotrzeć do Ottona, kiedy wszystko się już w miarę ustatkuje i wywiedzieć, jakie naprawdę ma plany co do tego miejsca. Rozumiem dobrze, że nie zamierzacie się układać z okrutnikiem, ale prawda jest taka, iż nie mamy wielu opcji. Może gdyby jego brat, Harald okazał się bardziej przychylny, tak jak to waści Józef wspomniał, moglibyśmy zagwarantować sobie lepszą przyszłość - dodał Eugeniusz, wstając z miejsca. Kromkę, której ostatecznie nie ruszył, schował do kieszeni, jako iż zdążył ją już porządnie pougniatać w dłoniach. - Na ten moment mam do was jedną prośbę, byście miarkowali przed wszelkimi gwałtownymi zapędami. Pamiętajcie, że Ognisko jest po stronie wiernych. Jeśli nowy włodarz nie będzie przestrzegać praw przekazanych nam przez Mamoniasza, Konsylium będzie mogło wystąpić do Princespa o ekskomunikę - dopowiedział z poważnym wyrazem twarzy.
- To nasze jedyne wyjście. - odpowiedział Horst wstając z siedzenia - Zachować spokój i pokładać nadzieję. Oby nowy włodarz okazał się człowiekiem rozumu, jak wy Wielebny.
Spojrzał na Józefa i skinął mu głową. To samo uczynił ku kapłanowi.
- Wybaczcie, ale moje miejsce jest teraz z rodziną.
- Bywaj Horst, jutro wpadnę z rana. Będe robił za pomoc do Pana ala sołtys czy coś koło tego. No chyba, że ty chcesz się tym zajmować?
-Wielebny mógłbym prosić o pobłogosławienie mojego obejścia? Dawno już kapłana nie mieliśmy. Wiele chat od dawna święconych nie było.
Horst uśmiechnął się delikatnie i pokręcił przecząco głową.
- Wiesz dobrze, że to nie dla mnie. Nie mam wątpliwości, że doskonale się w tym sprawdzisz. Jeśli bym mógł jakoś pomóc, wystarczy słowo. Arnika i dzieci na pewno ucieszą się z odwiedzin.
- Z przyjemnością - odpowiedział Eugeniusz na prośbę Józefa. Zaraz też sięgnął do kieszeni, z której wyciągnął poręczny katechizm. Przyłożył do niego prawą dłoń, przez chwilę mamrocząc coś pod nosem z przymrużonymi powiekami, po czym odezwał się już głośniej.
- Na święty płomień Stwórcy i moc przez Niego mi nadaną, niech Jego błogosławieństwo zstąpi na to domostwo oraz jego mieszkańców. Niech chroni domowników od głodu i wojny i pomnaża ich dobytek ku chwale Pana. A kiedy życia kres nastąpi, niech Jego dzieci zaznają wiecznego ukojenia w Królestwie Niebieskim, amen - przemówił uroczystym tonem. Kiedy skończył, skłonił się do gospodarza i założył swoją odzież wierzchnią.
- Dziękuję za gościnę. Niech Pan nad tobą czuwa - dodał kapłan z przyjaznym uśmiechem.
- Chwalmy Jego imię - powiedział na pożegnanie, a jak wszyscy już poszli ogarnął tylko obejście i poszedł spać jutro długi dzień.