Zwykła latarnia. Najważniejsza i najbardziej niedoceniana część ekwipunku strażnika, zaraz po alarmowym dzwonku. Niejeden raz ratowała zdrowie i życie Heinricha. Włamywacze, złodzieje i inna hołota przerywała swoje niecne sprawki i uciekała, ledwo w uliczce zamajaczyła blada poświata wydobywająca się z latarni. Tak, zło nie lubiło ciemności.
Pospolitym złodziejom nie opłacało się atakować strażnika. Nawet mimo tego że ta szuja Szujsmann lekce sobie ważył życie podległych mu ludzi, inni strażnicy mieli coś coś można nazwać kodeksem honorowym. "Nigdy nie wkopuj drugiego strażnika w gówno" było zasadą najważniejszą. Inną: "Nie wychylaj się". Ale była też zasada mówiąca, że dla zabójców strażnika sprawiedliwość jest szybka i konkretna. Śmierć przy próbie ucieczki, wypadek na schodach, ewentualnie samobójstwo w celi. "Na górze" opłacało się odstraszać przestępców. Ale "na dole" zbyt dużo światła to śmierć. Stanie w oświetlonym miejscu, podczas gdy napastnik czaił się w ciemności podpadało pod próbę samobójczą, a Heinrich samobójcą nie był. Dlatego właśnie strażnik wchodząc w tunele skavenów przykręcił dopływ paliwa do knota zostawiając tylko na tyle światła, by cokolwiek widzieć.
I opłaciło się. To szczuroludź stał w świetle, podczas gdy napastnicy czaili się w ciemności. Heinrich uśmiechnął się wrednie. Tak właśnie powinny wyglądać akcje policyjne. Doskonale przygotowane, bez niepotrzebnego ryzyka. Bycie skavenem było przestępstwem karanym śmiercią, zwłaszcza w Middenheim.
Glauber wyjął kusze i na migi zasugerował zastrzelenie celu. O tym samym pomyślała prawie cała reszta składu. Trzeba było jedynie wystrzelić na komendę, by pociski dosięgły stwora równocześnie.