lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Mettalium · 31-07-2007, 21:49

Harmonijna Domena Zewnętrza
Karczma Oko Zapomnienia

Sephiroth dość zgrabnie podsumował spotkanie. Venefi’cus zastanawiał się nawet przez chwilę, czyby nie dorzucić swoich trzech miedziaków, ale nie wyczuł takiej potrzeby. Czarodziej spojrzał na Xar'nasha rozmyślając, czy aby na pewno nie ma dla niego żadnego zajęcia. Odpowiedź wydawała się być tylko jedna, a zarazem oczywista. Problem polegał jednak na tym, iż mag nie miał zielonego pojęcia jak przekonać muskularnego diabła do noszenia kamieni na placach budowy Maladomini. Zostawiwszy tą sprawę na później, człowiek odebrał swój pierścionek od gospodarza. Niestety zbadanie go również musiał odłożyć na potem. Schował więc nową biżuterię do kieszeni i z ulgą powitał zakończenie spotkania. Przebywanie w tej strefie martwej magii zaczynał go już powoli irytować.

- Może teraz wyjdziemy poza karczmę.

Czarodziej wstał zaciekawiony, zastanawiając się co takie jest na dworze, czym chce pochwalić się rakszasa. Odpowiedź dość szybko spadła z nieba i przemówiła do właściciela. Jej „wielogłos” zaskoczył Venefi’cusa, więc, w przeciwieństwie do właściciela, nie zrozumiał ani słowa z tego co powiedziała.

Mag spojrzał na odlatującego ptaka, a następnie skierował wzrok na swojego wierzchowca i z zrezygnowanie ruszył w jego kierunku. Trasę przeciął mu jednak piekielny czart. Człowiek rzucił okiem na jego wielkie skrzydła oraz muskularną sylwetkę i porównał je w myślach do tych jakie miało ptaszysko. Euxin przerwał pośpiesznie te rozważania i dodał kolejny element do listy rzeczy, które trzeba zrobić po powrocie – zakupić tresowanego koszmara.

- No to „słodkiej wody i radosnego uśmiechu, aż do czasu następnego spotkanie”. – Człowiek pozdrowił swoich kompanów tradycyjnym elfim pożegnaniem i odjechał na swoim rumaku.

Harmonijna Domena Zewnętrza
W drodze do Baatoru

Gdy Venefi’cus oddalił się od karczmy wystarczająca daleko, by mieć pewność, że nikt go nie podsłucha powiedział. – Gerd, gdy wrócimy przypomnij mi, żeby kupić koszmara czy jakiegoś innego cauchemara. Pyzatym przekaż Aselowi, by zdobył mi listę agentów na dworze ósmej, oraz pełny spis wpadek Antili.
- Dobrze. A skoro już jesteśmy przy pamiętaniu, zapomniałeś powie…- Odpowiedział mu skrzekliwy głos.
- Gerd… już to przerabialiśmy, nie JA zapomniałem tylko TY mi nie przypomniałeś. Więc o czym mi nie przypomniałeś? – Venefi’cus przerwał słudze łagodnym głosem, jakby tłumaczył dziecku czemu nie należy rzucać jedzeniem po ścianach.
- Żeby posłać kogoś, kto miałby szpiegować Kyrsa. – Rozległ się ten sam skrzekliwy głos, choć teraz dało wyczuć się w nim więcej pokory.
- Hmm… nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Głupek poczuje się bezpiecznie i powinien coś spaprać. – Czarodziej zamyślił się i nachwalę zapanowała cisza zakłócane jedynie przez stukot kopyt. – A co myślisz o naszych nowych znajomych?
- Pytasz o zdanie mnie? – Skrzekliwy głosik był teraz wyraźnie zdziwiony.
- Tak, też mi się to niezbyt podoba. Jednakże przez najbliższe kilkaset kilometrów będziesz jedynym dostępnym rozmówcą… Chyba że nauczę mówić tego koni… A pro po ciebie szybciej! – Ostatnie słowa mag wykrzyczał do ucha wierzchowca i kopnął go kilka(naście) razy.
- W takim razie… niezbyt podoba mi się ta latająca szmata, na pewno coś knuje.
- Jakiś ty bystry… - Odpowiedział mag lekko zobojętniałym tonem.
- Ale za to uważam, że ten piekielny czart jest w porządku, wygląda na całkiem inteligentnego.
- Wiesz… zapomnij, że coś o pytałem. – Zrezygnowany Venefi’cus zakończył rozmowę i poprzysiągł sobie w duchu, że więcej na to zadupie nie wróci. W takiej oto miłej i uroczej atmosferze galopował sobie czarodziej wraz z towarzyszem, pokonując setki kilometrów.

Harmonijna Domena Zewnętrza
W drodze do Baatoru (trochę dalej)

Venefi’cus właśnie przejeżdżał koło niewielkiego jeziorka, gdy kolejna, piąta już, fala magii w niego uderzyła. Nowe zaklęcia powróciły do umysłu maga, zawirowały i w nim osiadły, doprowadzając go tym samym do małej ekstazy. Człowiek zamachał wesoła skrzydełkami oraz ogonkiem, zsiadł z konia i rozprostował kości.

Na tą chwilę Euxin czekał odkąd opuścił Oko Zapomnienia. Wreszcie można się było dostać do Planu Astralnego, a co ważniejsze podróżować nim. Pośladki czarodzieja miały już zdecydowanie dość konnej podróży.

Mag przerwał rozczulanie się nad sobą i podszedł do brzegu zalewu. Następnie rzucił na siebie prostą iluzję, spojrzał na efekty w lustrze wody i poprawił parę elementów. Gdy zakończy, z zadowoleniem oglądał „swoje” nowe odbicie. Ujrzał wysoką postać ubraną w szarą, nie rzucającą się w oczy szatę z głębokim kapturem zasłaniającym do połowy czarną twarz uzbrojoną w zielone kły. Na plecach miał wielki miecz dwuręczny ozdobiony licznymi złotymi runami.

Zadowolony z uzyskanego efektu, czarodziej podszedł do konia, który chłeptał sobie wesoło świeżą wodę kawałek dalej. Mag złapał go za uzdę i poderżnął gardło sztyletem mówiąc - wybacz przyjacielu, za dużo widziałeś. Następnie wypłukał nóż w wodzie i schował do rękawiczki. Potem wypowiedział kilka słów mocno przy tym gestykulując. Zaświeciła, zatrzeszczało, pykło, szarpnęło w okolicach brzucha i już dało się słyszeć, choć jeszcze nie widzieć, odgłosy mieszkańców Żeber.

Harmonijna Domena Zewnętrza
Żebra

Tajemniczy wojownik wszedł do miasta. Jeśli któregoś z mieszkańców zaniepokoił jego wygląd, obawiając się kolejnego wysokiego rangą czarta, szybko się uspokajał. Postać poruszała się bokami dróg, trasą niegodną kogoś wpływowego lub potężnego. Czarodziej skierował się do portalu prowadzącego do Baatoru.

Tam jednak czekała go niemiła niespodzianka. Tłum czartów wszelakiej maści stał w kolejce do przejścia. Euxin rozejrzał się w około, zobaczył pełno dodatkowych straganów i kupców przekrzykujących się w promocjach. Dopiero teraz dotarła do niego wiadomość, że dzisiaj musiał być jakiś dzień targowy i masa podrzędnych diabłów zleciał się by kupić towary z innych planów. Na domiar złego, strażnicy targowali się wyjątkowo zaciekle w sprawach łapówek.

Zrezygnowany człowiek wcisnął się w tłum czartów oczekujących na powrót do piekła. Po kilku minutach bezowocnego stania w gromadzie, mag schował ręce pod szatę i zaczął mamrotać. Otaczające go postać stwierdziły, że to kolejny osobnik sfrustrowany obecną sytuacją, który zaczął przeklinać pod nosem. Po dziesięciu minutach „bluzgania” (niektórzy zaczęli się patrzeć na niego jak na niedorozwiniętego emocjonalnie wariata) Venefi’cus zakończył rzucanie zaklęcia i wysłał posłanie do swojego chowańca.

„Asel, jestem w Żebrach. Trochę tu tłoczno, ale niedługo będę w domu. Działo się coś ciekawego lub ważnego?”
„TAK!!!” – Piskliwy wrzask impa rozległ się w głowie czarodzieja. – „Jakaś Erynia Belzebuba siedzi w salonie, twierdzi, że ma dla ciebie od niego jakieś zadanie. Próbowałem czegoś się dowiedzieć, udało mi się jednak jedynie…” – Wiadomość urwała się równie nagle jak się rozpoczęła, gdyż imp nie wziął pod uwagę limitu dwudziestu pięciu słów.
„Na cycki sukkuba! No to mamy problem.” – Nowy głos, który pojawił się w umyśle maga był zachrypły.
„Tyle to ja wiem Gurd, pomóż mi go rozwiązać. Na pewno przynajmniej jeden osobnik z tego tłumu przejrzał moją iluzję. Jeśli teraz, od tak sobie zmienię plan czekając w kolejce do portalu, może kogoś tym zainteresować, a wtedy cała zabawa z kamuflażem będzie na nic.” – Odpowiedział szybko Euxin, oglądając się przez ramie. – „A z pośród tej hołoty to już raczej nie wyjdę, a obecne przebranie nie uwzględnia skrzydeł.”
„Dzień targowy czarodzieju, na pewno jesteś w stanie rzucić iluzję jakiejś wspaniałej oferty handlowej na którą rzucą się wszyscy.”
„Taaaaaak, np. tanie dusze niewiniątek!” – Gerd niespodziewanie dołączył do dyskusji.
„Wiesz co Gurd, on jednak nie jest taki skrajnie głupi.”

Z jednej z bocznych wyszedł kupiec z kilkoma niewolnikami niosącymi towar i zajął jedno z ostatnich wolnych miejsc. Wyciągnął coś w rodzaju megafonu i wydarł się tak, że jedynie kilku kupcom udało mu się go przekrzyczeć.

- Uwaga! Uwaga! Dusze zacnej jakość! Niemowlęcia arystokratycznych rodów, nie spaczone żadnym grzechem! Już za 5 sztuk złota sztuka! Za 7 sztuk złota od razu przerobione w talerze! Twoich gości ściśnie z zazdrości! Uwaga! Towar limitowany!

W ogólny poruszeniu i zachwycie wspomagany magicznie (a chwilę później oburzeniu oraz rozżaleniu) magowi udało się wyrwać z okowów tłumu i wcisnąć w pierwszą lepszą pustą uliczkę, znikając chwilę później.

Plan Cieni
Gdzieś

Tym razem nic nie zaświeciła, nic nie zatrzeszczało, nic nie pykło i nic nie szarpnęło w okolicach brzucha. Czarodziej przeszedł gładko z jednego planu do drugiego. Kolorowy i żywy krajobraz Żeber, zmienił się powoli w czarno-biały i wymarły (na pierwszy rzut oka) teren. Gdzieś w oddali jakaś góra wybrała się na spacer, a prąd rzeki zaczynał zawracać. Venefi’cus wziął głęboki wdech i mimowolnie się uśmiechnął – był u siebie.

„Szefie, chyba mieliśmy skoczyć do piekła, a nie na wycieczkę rekreacyjną.” – Gurd wyrwał maga z małego rozmarzenia.
„Nie do końca. Asel powiedział, że szanowna wysłanniczka szanownego Belzebuba właśnie bada mi salon i zżera te przepyszne eklerki. Idziemy więc na skrót. Teleportujemy się do portalu prowadzącego do pokoju dla gości.”

Euxin zrzucił iluzję, która wcześniej się okrył i zaczął skandować kolejne zaklęcie. Zaświeciła, zatrzeszczało, pykło i szarpnęło w okolicach brzucha.

Dziewięć Piekieł Baatoru
Maladomini, Rezydencja Venefi’cusa Euxina

Erynia rozglądała się po pokoju. Był głównie usiany fotelami i sofami. Ściany z jakiegoś czarnego kamienia zdobiły obrazy i gobeliny bliżej nie określonych epickich walk, oraz świecące kamienie. Na prawej ścianie od drzwi znajdował się kominek, w który huczał ogień, a nad nim wielki portret właściciela domu. Czyli zwyczajny tandetny salon jakich wiele, w których Erynia była już niezliczone ilości razy. Choć było kilka elementów, które ją zaskoczył. Jak na przykład to, że cała „rezydencja” składa się jedynie z tego pokoju i piwnicy. Albo to, że niektóre cienie w tym domu zdawały się poruszać i ją obserwować. Ale najbardziej intrygującym detalem było wielkie czarne lustro zawieszone na ścianie, naprzeciwko kominka. Diablica oglądała swoje oblicze i poprawiła włosy, gdy nagle jej odbicie zmieniło się w gospodarza, który wyszedł ze zwierciadła.

- Witam, czym mogę służyć? – Zapytał uprzejmy tonem mag, na którego widok z jednego z foteli poderwał się z ulgą imp.

31-07-2007, 21:49	#19
Mettalium Reputacja: 1	Harmonijna Domena Zewnętrza Karczma Oko Zapomnienia Sephiroth dość zgrabnie podsumował spotkanie. Venefi’cus zastanawiał się nawet przez chwilę, czyby nie dorzucić swoich trzech miedziaków, ale nie wyczuł takiej potrzeby. Czarodziej spojrzał na Xar'nasha rozmyślając, czy aby na pewno nie ma dla niego żadnego zajęcia. Odpowiedź wydawała się być tylko jedna, a zarazem oczywista. Problem polegał jednak na tym, iż mag nie miał zielonego pojęcia jak przekonać muskularnego diabła do noszenia kamieni na placach budowy Maladomini. Zostawiwszy tą sprawę na później, człowiek odebrał swój pierścionek od gospodarza. Niestety zbadanie go również musiał odłożyć na potem. Schował więc nową biżuterię do kieszeni i z ulgą powitał zakończenie spotkania. Przebywanie w tej strefie martwej magii zaczynał go już powoli irytować. - Może teraz wyjdziemy poza karczmę. Czarodziej wstał zaciekawiony, zastanawiając się co takie jest na dworze, czym chce pochwalić się rakszasa. Odpowiedź dość szybko spadła z nieba i przemówiła do właściciela. Jej „wielogłos” zaskoczył Venefi’cusa, więc, w przeciwieństwie do właściciela, nie zrozumiał ani słowa z tego co powiedziała. Mag spojrzał na odlatującego ptaka, a następnie skierował wzrok na swojego wierzchowca i z zrezygnowanie ruszył w jego kierunku. Trasę przeciął mu jednak piekielny czart. Człowiek rzucił okiem na jego wielkie skrzydła oraz muskularną sylwetkę i porównał je w myślach do tych jakie miało ptaszysko. Euxin przerwał pośpiesznie te rozważania i dodał kolejny element do listy rzeczy, które trzeba zrobić po powrocie – zakupić tresowanego koszmara. - No to „słodkiej wody i radosnego uśmiechu, aż do czasu następnego spotkanie”. – Człowiek pozdrowił swoich kompanów tradycyjnym elfim pożegnaniem i odjechał na swoim rumaku. Harmonijna Domena Zewnętrza W drodze do Baatoru Gdy Venefi’cus oddalił się od karczmy wystarczająca daleko, by mieć pewność, że nikt go nie podsłucha powiedział. – Gerd, gdy wrócimy przypomnij mi, żeby kupić koszmara czy jakiegoś innego cauchemara. Pyzatym przekaż Aselowi, by zdobył mi listę agentów na dworze ósmej, oraz pełny spis wpadek Antili. - Dobrze. A skoro już jesteśmy przy pamiętaniu, zapomniałeś powie…- Odpowiedział mu skrzekliwy głos. - Gerd… już to przerabialiśmy, nie JA zapomniałem tylko TY mi nie przypomniałeś. Więc o czym mi nie przypomniałeś? – Venefi’cus przerwał słudze łagodnym głosem, jakby tłumaczył dziecku czemu nie należy rzucać jedzeniem po ścianach. - Żeby posłać kogoś, kto miałby szpiegować Kyrsa. – Rozległ się ten sam skrzekliwy głos, choć teraz dało wyczuć się w nim więcej pokory. - Hmm… nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Głupek poczuje się bezpiecznie i powinien coś spaprać. – Czarodziej zamyślił się i nachwalę zapanowała cisza zakłócane jedynie przez stukot kopyt. – A co myślisz o naszych nowych znajomych? - Pytasz o zdanie mnie? – Skrzekliwy głosik był teraz wyraźnie zdziwiony. - Tak, też mi się to niezbyt podoba. Jednakże przez najbliższe kilkaset kilometrów będziesz jedynym dostępnym rozmówcą… Chyba że nauczę mówić tego koni… A pro po ciebie szybciej! – Ostatnie słowa mag wykrzyczał do ucha wierzchowca i kopnął go kilka(naście) razy. - W takim razie… niezbyt podoba mi się ta latająca szmata, na pewno coś knuje. - Jakiś ty bystry… - Odpowiedział mag lekko zobojętniałym tonem. - Ale za to uważam, że ten piekielny czart jest w porządku, wygląda na całkiem inteligentnego. - Wiesz… zapomnij, że coś o pytałem. – Zrezygnowany Venefi’cus zakończył rozmowę i poprzysiągł sobie w duchu, że więcej na to zadupie nie wróci. W takiej oto miłej i uroczej atmosferze galopował sobie czarodziej wraz z towarzyszem, pokonując setki kilometrów. Harmonijna Domena Zewnętrza W drodze do Baatoru (trochę dalej) Venefi’cus właśnie przejeżdżał koło niewielkiego jeziorka, gdy kolejna, piąta już, fala magii w niego uderzyła. Nowe zaklęcia powróciły do umysłu maga, zawirowały i w nim osiadły, doprowadzając go tym samym do małej ekstazy. Człowiek zamachał wesoła skrzydełkami oraz ogonkiem, zsiadł z konia i rozprostował kości. Na tą chwilę Euxin czekał odkąd opuścił Oko Zapomnienia. Wreszcie można się było dostać do Planu Astralnego, a co ważniejsze podróżować nim. Pośladki czarodzieja miały już zdecydowanie dość konnej podróży. Mag przerwał rozczulanie się nad sobą i podszedł do brzegu zalewu. Następnie rzucił na siebie prostą iluzję, spojrzał na efekty w lustrze wody i poprawił parę elementów. Gdy zakończy, z zadowoleniem oglądał „swoje” nowe odbicie. Ujrzał wysoką postać ubraną w szarą, nie rzucającą się w oczy szatę z głębokim kapturem zasłaniającym do połowy czarną twarz uzbrojoną w zielone kły. Na plecach miał wielki miecz dwuręczny ozdobiony licznymi złotymi runami. Zadowolony z uzyskanego efektu, czarodziej podszedł do konia, który chłeptał sobie wesoło świeżą wodę kawałek dalej. Mag złapał go za uzdę i poderżnął gardło sztyletem mówiąc - wybacz przyjacielu, za dużo widziałeś. Następnie wypłukał nóż w wodzie i schował do rękawiczki. Potem wypowiedział kilka słów mocno przy tym gestykulując. Zaświeciła, zatrzeszczało, pykło, szarpnęło w okolicach brzucha i już dało się słyszeć, choć jeszcze nie widzieć, odgłosy mieszkańców Żeber. Harmonijna Domena Zewnętrza Żebra Tajemniczy wojownik wszedł do miasta. Jeśli któregoś z mieszkańców zaniepokoił jego wygląd, obawiając się kolejnego wysokiego rangą czarta, szybko się uspokajał. Postać poruszała się bokami dróg, trasą niegodną kogoś wpływowego lub potężnego. Czarodziej skierował się do portalu prowadzącego do Baatoru. Tam jednak czekała go niemiła niespodzianka. Tłum czartów wszelakiej maści stał w kolejce do przejścia. Euxin rozejrzał się w około, zobaczył pełno dodatkowych straganów i kupców przekrzykujących się w promocjach. Dopiero teraz dotarła do niego wiadomość, że dzisiaj musiał być jakiś dzień targowy i masa podrzędnych diabłów zleciał się by kupić towary z innych planów. Na domiar złego, strażnicy targowali się wyjątkowo zaciekle w sprawach łapówek. Zrezygnowany człowiek wcisnął się w tłum czartów oczekujących na powrót do piekła. Po kilku minutach bezowocnego stania w gromadzie, mag schował ręce pod szatę i zaczął mamrotać. Otaczające go postać stwierdziły, że to kolejny osobnik sfrustrowany obecną sytuacją, który zaczął przeklinać pod nosem. Po dziesięciu minutach „bluzgania” (niektórzy zaczęli się patrzeć na niego jak na niedorozwiniętego emocjonalnie wariata) Venefi’cus zakończył rzucanie zaklęcia i wysłał posłanie do swojego chowańca. „Asel, jestem w Żebrach. Trochę tu tłoczno, ale niedługo będę w domu. Działo się coś ciekawego lub ważnego?” „TAK!!!” – Piskliwy wrzask impa rozległ się w głowie czarodzieja. – „Jakaś Erynia Belzebuba siedzi w salonie, twierdzi, że ma dla ciebie od niego jakieś zadanie. Próbowałem czegoś się dowiedzieć, udało mi się jednak jedynie…” – Wiadomość urwała się równie nagle jak się rozpoczęła, gdyż imp nie wziął pod uwagę limitu dwudziestu pięciu słów. „Na cycki sukkuba! No to mamy problem.” – Nowy głos, który pojawił się w umyśle maga był zachrypły. „Tyle to ja wiem Gurd, pomóż mi go rozwiązać. Na pewno przynajmniej jeden osobnik z tego tłumu przejrzał moją iluzję. Jeśli teraz, od tak sobie zmienię plan czekając w kolejce do portalu, może kogoś tym zainteresować, a wtedy cała zabawa z kamuflażem będzie na nic.” – Odpowiedział szybko Euxin, oglądając się przez ramie. – „A z pośród tej hołoty to już raczej nie wyjdę, a obecne przebranie nie uwzględnia skrzydeł.” „Dzień targowy czarodzieju, na pewno jesteś w stanie rzucić iluzję jakiejś wspaniałej oferty handlowej na którą rzucą się wszyscy.” „Taaaaaak, np. tanie dusze niewiniątek!” – Gerd niespodziewanie dołączył do dyskusji. „Wiesz co Gurd, on jednak nie jest taki skrajnie głupi.” Z jednej z bocznych wyszedł kupiec z kilkoma niewolnikami niosącymi towar i zajął jedno z ostatnich wolnych miejsc. Wyciągnął coś w rodzaju megafonu i wydarł się tak, że jedynie kilku kupcom udało mu się go przekrzyczeć. - Uwaga! Uwaga! Dusze zacnej jakość! Niemowlęcia arystokratycznych rodów, nie spaczone żadnym grzechem! Już za 5 sztuk złota sztuka! Za 7 sztuk złota od razu przerobione w talerze! Twoich gości ściśnie z zazdrości! Uwaga! Towar limitowany! W ogólny poruszeniu i zachwycie wspomagany magicznie (a chwilę później oburzeniu oraz rozżaleniu) magowi udało się wyrwać z okowów tłumu i wcisnąć w pierwszą lepszą pustą uliczkę, znikając chwilę później. Plan Cieni Gdzieś Tym razem nic nie zaświeciła, nic nie zatrzeszczało, nic nie pykło i nic nie szarpnęło w okolicach brzucha. Czarodziej przeszedł gładko z jednego planu do drugiego. Kolorowy i żywy krajobraz Żeber, zmienił się powoli w czarno-biały i wymarły (na pierwszy rzut oka) teren. Gdzieś w oddali jakaś góra wybrała się na spacer, a prąd rzeki zaczynał zawracać. Venefi’cus wziął głęboki wdech i mimowolnie się uśmiechnął – był u siebie. „Szefie, chyba mieliśmy skoczyć do piekła, a nie na wycieczkę rekreacyjną.” – Gurd wyrwał maga z małego rozmarzenia. „Nie do końca. Asel powiedział, że szanowna wysłanniczka szanownego Belzebuba właśnie bada mi salon i zżera te przepyszne eklerki. Idziemy więc na skrót. Teleportujemy się do portalu prowadzącego do pokoju dla gości.” Euxin zrzucił iluzję, która wcześniej się okrył i zaczął skandować kolejne zaklęcie. Zaświeciła, zatrzeszczało, pykło i szarpnęło w okolicach brzucha. Dziewięć Piekieł Baatoru Maladomini, Rezydencja Venefi’cusa Euxina Erynia rozglądała się po pokoju. Był głównie usiany fotelami i sofami. Ściany z jakiegoś czarnego kamienia zdobiły obrazy i gobeliny bliżej nie określonych epickich walk, oraz świecące kamienie. Na prawej ścianie od drzwi znajdował się kominek, w który huczał ogień, a nad nim wielki portret właściciela domu. Czyli zwyczajny tandetny salon jakich wiele, w których Erynia była już niezliczone ilości razy. Choć było kilka elementów, które ją zaskoczył. Jak na przykład to, że cała „rezydencja” składa się jedynie z tego pokoju i piwnicy. Albo to, że niektóre cienie w tym domu zdawały się poruszać i ją obserwować. Ale najbardziej intrygującym detalem było wielkie czarne lustro zawieszone na ścianie, naprzeciwko kominka. Diablica oglądała swoje oblicze i poprawiła włosy, gdy nagle jej odbicie zmieniło się w gospodarza, który wyszedł ze zwierciadła. - Witam, czym mogę służyć? – Zapytał uprzejmy tonem mag, na którego widok z jednego z foteli poderwał się z ulgą imp. __________________ To była długa (i kosztowna) awaria...