Strażnicy miejscy szanują swoje życie. Nie ryzykują go głupią brawurą. Nie prą do walki bez sensu. Atak przygotowują rozsądnie i zawsze opracowują kilka wariantów. W tym taki, że wycofają się i wrócą w wiekszej liczbie. Ale tym razem nie było takiej potrzeby.
Akcja póki co była sprawna. Przewaga liczebna, doskonałe współdziałanie, zaplanowane ruchy wobec kilku możliwych wariantów zdarzeń.
Ponieważ poszukiwali skavena zabójcy, nikt nie zamierzał się cackać. Nie będzie pytań, ani przemowy o aresztowaniu. Po prostu agresywne, wyuczone na wielu podobnych akcjach działanie. W tyle kilku mężów (i kobiet, ale też mężnych) z kuszami, osłania pozostałych, po salwie atak na niedobitków. Poszukiwacze Przygód działali jak drużyna straży i Heinrich z radością w wsparł ich swoją kuszą. Co prawda nie liczył, że go posłucha i był niemal pewien że ponownie źle go zrozumie, ale i tak pokazał na migi Cassandrze by nie pchała się do pierwszej linii. Włócznią może pchnąć i z dystansu. Dla reszty jedna blizna w tą czy w tamtą to żaden problem, ot, jeszcze jedna okazja do pochwalenia się w karczmie. Dla niej pechowe uderzenie mogło skończyć się utratą możliwości zarobku. Bo choć byli i tacy co lubili poranione dziewczyny, zwykle nie byli zbyt przyjemnymi ludźmi. A i często zbyt bogatymi by prawo mogło ich dotyczyć.

Przytomnych skavenów była trójka.
Gerwazy wziął na siebie jednego z graczy w kości. Rudiger i Erika podzielili się pozostałą dwójką. Heinrich w takim razie zamierzał opóźnić strzał o moment, by "poprawić" w razie pudła, lub gdyby okazało się, że kogoś przegapiono. A potem osłaniać flanki i plecy.