Schultz - mimo iż podejrzewał jak przebiegnie pacyfikacja szczuroczłeka - stał pochylony w gotowości. Grupa śledczych musiałaby mieć niesamowitego pecha aby nikt ze strzelców nie trafił, ale w razie czego zabijaka czekał i był gotowy do reakcji. W sytuacjach jak tamta jego liczne sprinty uskuteczniane na niemalże każdym treningu mogły w końcu dać namacalny efekt. Jak sam twierdził Rudiger rzadko korzystał z szarży zwykle polegając na lepiej kontrolowanych manewrach bojowych.

Efekt ataku grupy na jedynego, nieprzygotowanego, nie zaalarmowanego niczym przeciwnika nie zdziwił mężczyzny. Póki co mieli po swojej stronie przewagę zaskoczenia i kogokolwiek by nie spotkali w dalszej części korytarzy znowu mieli szansę zasadzić się na nie spodziewającego się walki przeciwnika. Mrok, cisza, odpowiednie podejście taktyczne były atutami, które działały na ich korzyść. Wyprawa przez tunele przebiegała w ciszy. Schultz nie zapomniał wrócić na swoją pozycję zajmując miejsce przed Cassandrą.

Wchodząc do sporej groty wojownik zachował czujność jednak nie siląc się na przesadną w jego mniemaniu ostrożność. Nie bez powodu Rudiger nie miał przy sobie broni dystansowej. On po prostu lubił spojrzeć przeciwnikowi w oczy, wejść z nim w zwarcie, poczuć krew lejącą się z ran i usłyszeć ryk bólu na chwilę przed zwycięstwem. Tak też zaplanował działać tym razem. Podejść blisko, poczuć strach powykręcanych bestii i zatopić miecz w ich wypaczonych flakach. Trzech Skavenów siedziało wokół ogniska zajmując się kośćmi i żarciem – chociaż pieczona ludzka dłoń dla zabijaki owym nigdy nie była. Następna trójka smacznie spała prawdopodobnie swoim ostatnim, głębokim i przyjemnym, snem.

Schultz nie należał do estetów, którzy przyglądaliby się ścianom czy wymalowanym na nich znakom. Był prostym wojownikiem, który przemocą zamierzał wytłumaczyć tym niegodziwcom jak należało postępować, a od czego stronić. Na ich nieszczęście byli przedstawicielami tak wypaczonej rasy, że nie mógł oszczędzić żadnego z nich.

Gerwazy chciał zaatakować na dystans, podobnie jak Konrad. Rudiger po rozeznaniu się w sytuacji taktycznej spojrzał na Cassandrę. Nie był pewien czy nastolatka go zrozumie, ale korzystając z gestów pokazał na siebie i siedzących przy ognisku szczuroludzi. Następnie pokazał na dziewczynę i na jednego ze śpiących Skavenów. Schultz nie chciał jej narażać bezpośrednim starciem dlatego wolał aby pierwsze szlify przeszła na mniej wymagającym przeciwniku. W rękach wojownika pojawiły się tarcza oraz miecz.

Po ustaleniach z nastolatką uśmiechnął się do niej zza maski. Zabijaka spojrzał na pozostałych, a szczególnie Heinricha i Erikę. Nikomu nic nie narzucał, ale pokazał na siebie i na siedzących przy ognisku przeciwników. Jego zdaniem najlepiej aby zaatakował on z Eriką w zwarciu, a Konrad z Heinrichem na dystans. Nie chciał jednak się wychylać wiedząc, że każdy może mieć inny pomysł na zbliżające się starcie. Ta ekipa była bardzo asekuracyjna zatem zabijaka nie zdziwiłby się gdyby do siedzących przy ognisku finalnie podbiegł sam przy akompaniamencie latających strzał i bełtów.

Rzezimieszek miał prosty plan starcia. Chciał zaatakować szybko gradem celnych ciosów aby jak najszybciej pozbawić życia siedzące przy ogniu Skaveny. Samo dotarcie przed ich paskudne oblicza zostawił szarży, ponieważ szczerze wątpił aby był w stanie się do nich zakraść. Przewagę mogły mu dać strzały oraz bełty wystrzelone przez pozostałych. Być może nie będzie musiał ścierać się z całą trójką mutantów tylko jednym lub dwoma. Na okazję parowania miał przygotowaną tarcze, a lekka skórznia nie utrudniała mu ewentualnych uników, z których zręczny wojownik korzystał przy niemal każdej ewentualności. Przed ruszeniem do boju Schultz wykonał znak ku czci Myrmidii i spojrzał na swego przeciwnika. On ich nawet nie nienawidził. Po prostu miał zamiar ich zabić. Bez krzyku na ustach, bez rzucania się do ataku z furią. Był opanowany, zimny, obojętny. Zupełnie jak żołnierz świata przestępczego rządzącego Miastem Twierdzą.

Przy takiej grupie strzelających i odległości, jaka dzieliła ich od skavena, musieliby mieć naprawdę poważnego pecha, by nie pozbyć się szczuroczłeka przy pierwszym podejściu. To, co wydarzyło się później, to nie było szczęście - to były tylko i wyłącznie umiejętności. Wszystko poszło po ich myśli i tak naprawdę już strzała Konrada rozwiązała całą sytuację, ale przecież nie wiedzieli, że kompan trafi z taką precyzją, więc wpakowali we wroga jeszcze dwa bełty i nawet czarodziej się dołożył. Erika ruszając za pozostałymi wydobyła bełt z truchła przeciwnika i ponownie załadowała na łoże kuszy, naciągając cięciwę do kolejnego użycia.

Czujka była martwa, więc wciąż mieli przewagę zaskoczenia i najemniczka liczyła, że tak zostanie do końca. Rozglądając się czujnie, z kuszą w gotowości ruszyła za Konradem i Rudigerem, aż znaleźli się w jakiejś sporej grocie zajmowanej przez kolejnych szczuroludzi. Sześciu wrogów, z czego trzech spało i żaden nie był świadomy, że pojawili się w ich siedlisku. Należało to wykorzystać, a gdy Gerwazy pokazał, że zajmie się jednym przy ognisku, Erika przytaknęła, poklepała dłonią kuszę i bezgłośnie pokazała pozostałym palcami, że też będzie strzelać do tych przy palenisku a potem chwyci za miecz. Nimi należało zająć się w pierwszej kolejności, gdyż stanowili realne zagrożenie; nawet, jeśli tamci śpiący się obudzą, przez chwilę będą zdezorientowani, co również przemawiało na korzyść ich drużyny.

Plan był więc banalnie prosty. Najemniczka najpierw zamierzała użyć kuszy, strzelając do szczuroczłeka opiekającego dłoń nad ogniem, a potem miała zamiar dobyć miecza i tarczy, by ruszyć za Rudigerem i zmierzyć się z pozostałymi w zwarciu. Bez żadnych okrzyków bojowych, bez robienia niepotrzebnego hałasu, by nie zaalarmować innych potencjalnych wrogów, którzy mogli się gdzieś tutaj czaić. To miała być szybka, krwawa wycinka - bez nieistotnych ruchów, wszystkie ataki nastawione na jak najszybsze pozbawienie życia. Umiała to robić i to właśnie zamierzała wprowadzić w życie za moment. Najpierw jednak planowała zaatakować z dystansu, bo bełty i strzały - w porównaniu z bronią białą - nie robiły niepotrzebnego hałasu.

Konrad, Erika i Gerwazy uderzyli niemal natychmiast, posyłając strzałę, bełt i magiczny pocisk w grupkę przy ognisku. Przepatrywacz trafił szczuroczłeka siedzącego tyłem do nich w plecy, tego samego obrał sobie za cel czarodziej, poprawiając "żądełkiem" w grzbiet stwora, który wyciągnął się jak długi na kamiennej posadzce. Pocisk najemniczki ugrzązł w brzuchu tego, który opiekał dłoń, a kolejna strzała Konrada i bełt wypuszczony z opóźnieniem przez Heinricha dopełniły jego żywota. Przy ostatnim, całkowicie zaskoczonym skavenie, pojawił się niczym zjawa Rudiger i ciął z góry, trafiając przerośniętego szczura w głowę i odcinając mu jedno z uszu. Skaven pisnął z bólu, gdy z rany strzeliła jucha, a Schultz poprawił, zagłębiając ostrze w jego szyi i wysyłając go na tamten świat.

Konrad w tym czasie krzyknął coś o "innym wyjściu" i ruszył w jego kierunku, podczas gdy Cassie i Gerwazy zajęli się skavenami śpiącymi pod ścianą. Z pierwszymi dwoma nastolatka nie miała żadnych problemów, przebijając ich gardła włócznią, jednak ostatni z nich obudził się na pisk zabijanego przez Rudigera pobratymca i okrzyk Konrada. Zupełnie zdezorientowany otrzymał cios magicznym żądłem Gerwazego, a Cassie z odrazą pchnęła włócznią, wbijając ostrze w prawe ramię stwora, który pisnął przeciągle. Wciąż żył, jednak szybko pojawili się przy nim Erika i Heinrich, którzy sprawnymi ciosami swych mieczy pozbawili go życia.

Rozejrzeliście się. Sześciu skavenów nie żyło, a wy nie ponieśliście przy tym żadnych strat. Ba, tamci nawet nie mieli szans, by stawić wam jakikolwiek opór. Nie ociągając się, ruszyliście za Konradem w stronę zionącego czernią załomu, który rzeczywiście okazał się kolejną częścią korytarza. Heinrich ruszył przodem, rozświetlając mrok i po kilku krokach on jako pierwszy spostrzegł biegnącą w poprzek przejścia cienką linkę, która z pewnością aktywowała jakąś ukrytą pułapkę. Nakazał pozostałym uważać i przeszliście ostrożnie ponad linką, kierując się wąskim korytarzykiem dalej na wprost.

Niedługo później dotarliście do prowizorycznych, skleconych na szybko z jakichś desek drzwiczek, które Heinrich ostrożnie pociągnął do siebie. Waszym oczom ukazała się kusza leżąca na czymś, co wyglądało na taboret, a grot bełtu skierowany był wprost w wylot korytarza. Przy spuście zawiązano linkę, która biegła gdzieś do ściany i niknęła w mroku. Ostrożnie obeszliście kuszę w drzwiach i weszliście do sporej groty oświetlonej tylko jedną pochodnią. Nie zdążyliście lepiej przyjrzeć się miejscu, gdy w rogu sali coś się poruszyło. Kolejny skaven! Ten jednak miał na pysku coś, co wyglądało jak kaptur i właśnie odkładał od szczurzych ust długą, metalową rurkę. Gerwazy natomiast chwycił się za kark i padł, tak jak stał. Sczuroczłek chwycił za dwa krótkie miecze i syknął:
- Gupie ludziki... wy nie wiedzieć w co się wpakować... - Jego łamany reikspiel był niepokojąco ludzki. - Ja zginąć, ale wy już tego nie powstrzymać...

Chwilę później, pomimo tego, że mieliście przewagę liczebną, ruszył szybko w waszą stronę z uniesioną bronią. W półmroku dostrzegliście dziwną, zielonkawą substancję, którą wymazane były ostrza...

Wszystko szło szybko i sprawnie, a to znaczyło, że za chwilę sprawa się rypnie i zaczną się kłopoty.
Co prawda kusza-pułapka nie sprawiła im żadnego problemu, ale problemy zaczął stwarzać kolejny napotkany szczuroludź. A kolejne problemy zaczął stwarzać głupawy strażnik, który najwyraźniej nie rozumiał, że szkodniki się tępi, a nie łapie żywcem.
Co Heinrich sobie planował? Obwozić stwora po mieście, w klatce? Jak widać niekumatych albo zbyt gorliwych można było spotkać wszędzie.
Co prawda gdyby strażnik zginął przez własną głupotę, to ludzkość by na tym zyskała, a zdobyte złoto zostałoby podzielone na mniejszą ilość osób, ale z drugiej strony patrząc... Heinrich był członkiem ich drużyny (chwilowo, ale zawsze), więc raczej nie wypadało pozwolić mu na popełnienie samobójstwa w taki sposób, to znaczy gdy był w ich towarzystwie.
Konrad udał więc, że nie usłyszał okrzyku strażnika i w chwili, gdy Heinrich nie znajdował się na linii strzału, strzelił do skavena.

Tym razem również wszystko poszło gładko i zgodnie z planem. Co prawda towarzysze musieli po niej poprawić i dobić skavena, ale nie miała sobie zamiaru teraz niczego wyrzucać, bo swoje zrobiła. Po walce tarcza powędrowała na plecy, miecz do pochwy i dopiero wtedy kobieta podeszła do truchła szczuroczłeka, by wydobyć bełt. Wyszarpnąwszy, wytarła go o jego futro i znów załadowała. Bez słowa ruszyła za pozostałymi, trzymając się pleców Konrada. Heinrich odnalazł pułapkę na ich drodze, więc najemniczka sprawnie ją ominęła, rozglądając się czujniej po ścianach i podłodze. Trzeba było przyznać, że ten strażnik nawet im się przydawał i nie był taką kulą u nogi, jak początkowo sądziła Erika.

Za drzwiami do których doszli niebawem kryła się pułapka, na którą miał się nadziać jakiś niezbyt bystry nieproszony gość. Z kuszą w obu dłoniach najemniczka ominęła taboret i nim zdążyła się lepiej rozejrzeć po sali, w której się znaleźli, na granicy wzroku dostrzegła ruch, a potem zobaczyła, jak Gerwazy upada. Zagotowała się, widząc kolejnego skavena, który wystrzelił do czarodzieja z dmuchawki. To był zapewne ten sam, który zamordował Sigmarytę w świątyni. Nim rzucił się na nich, wyjawił to, co cała drużyna zakładała już wcześniej, czyli że jest częścią jakiegoś większego spisku.

Heinrich doszedł chyba do wniosku, że szczuroludzia da się przesłuchać na tę okoliczność, dlatego chciał brać go żywcem, ale Erika uważała, że go z deczka pojebało. To ten szczur prawdopodobnie zabił ich towarzysza, a oni mieli mu okazywać jakąś łaskę? W momencie, gdy przed nosem będą jej śmigać miecze nasączone jakimś paskudztwem? Jak się uda wziąć go żywcem, to się uda, ale najemniczka celowała do skavena z takim samym nastawieniem, jak zawsze. Czyli żeby zabić. Gdy tylko się zbliżył, nacisnęła spust kuszy, a potem - jeśli tamten wciąż będzie w stanie walczyć - zamierzała cofnąć się i sięgnąć po miecz.

Schultz wiedział, że salwy łucznika, kuszników i czarującego Gerwazego okazały się celne. Stanowiące statyczne cele Skaveny były łatwymi do trafienia. Rudiger przy ognisku znalazł się kiedy przy życiu ostał się ostatni ze szczuroludzi. Mutant sekundę wcześniej był wpatrzony w kości nie rozumiejąc jak pechowy rzut owymi mógł sprowadzić na niego śmierć. Zabijaka nie czekał aż przeciwnik otrząśnie się i dobędzie broni. Zaatakował nagle, bez ostrzeżenia opuszczając miecz na paskudny czerep szczura. Jedno z owłosionych uszu zostało oddzielonych od czaszki na co Skaven odpowiedział wibrującym w powietrzu piskiem. Oczy początkującego pokerzysty zalała tryskająca z rany posoka, a on sam w ostatnim desperackim ruchu próbował oddalić się od atakującego go mężczyzny. Niestety drugi cios Rudigera również okazał się celny kończąc nie sprzyjający ludzkości żywot. Ostrze miecza zabijaki weszło gładko w gardziel bestii, która zaskrzeczała coś w jedynie sobie podobnym znanym języku.

Schultz był spokojny, systematycznie prąc naprzód. Po szybkim przeglądzie pola bitwy okazało się, że pacyfikacja przebiegła bez strat po stronie ludzi. Szczuroludzie nie mieli szans polegając całkowicie na strażniku, który jedyne co zdążył zrobić to poluzować zwieracze i wypuścić na wolność zalegającego w jego jelitach fekalia. Wojownik powędrował wzrokiem w stronę Cassie, która najwyraźniej zabiła dwóch przeciwników i raniła w ramię trzeciego. Schultz pokiwał z satysfakcją głową. Wiedział, że śpiący przeciwnik nie był wymagający, ale wysyłając Cass do boju nie chodziło mu o sprawdzenie jej – póki co niewielkich – zdolności bojowych. Zabijace chodziło bardziej o aspekt psychologiczny czyli wykorzystanie nabytych zdolności, wzięcie pod uwagę możliwości walki i pierwsze starcie z przeciwnikiem. Nastolatka zdała test celująco, a Schultz był z niej dumny. Gdyby nie maska zalegająca na twarzy mężczyzny kobieta zauważyłaby nieznaczny uśmiech.

Kiedy grupa ruszyła kolejnym korytarzem Schultz zajął ponownie pozycję blisko Cassandry. Na moment zatrzymał się i zbliżając swoje usta do jej ucha pogratulował jej dobrze rozegranej potyczki. Jego basowy głos przepełniony był dumą.

- Świetna robota Cassie.

Po chwili grupa minęła linkę, która uruchamiała całkiem paskudną pułapkę. Kusza mogła narobić rabanu i zranić któregoś z ludzi jednak dzięki Glauberowi i jego latarni udało się w porę ominąć przeszkodę. W kolejnej grocie wzrok strażników przykuł majaczący w rogu pomieszczenia ruch postaci o konturach szczuroczłeka. Zakapturzony Skaven wystrzelił trafiając strzałką Gerwazego, który padł jak długi. Schultz zaklął cicho zaciskając zęby. W tamtym momencie mógł zginąć każdy z nich, ale nieprzewidywalny los wskazał tym razem na czarodzieja. Uczonego, których w Imperium było jak na lekarstwo. Na każdego z mu podobnych przypadało ponad dziesięciu wojowników pokroju Rudigera. Tym razem jednak bycie wyjątkowym nic nie znaczyło. W starciu z pechem i bezstronnym Morrem nawet Gerwazy mógł paść trupem. Zabijaka nie wierzył aby trucizna, która zabiła ojca Mortena okazała się mniej skuteczna w starciu z organizmem czarodzieja.

- Ty mieć rację. Ty zginąć. – powiedział z całkowitą pewnością w głosie Rudiger jako pierwszy ruszając na spotkanie zabójcy.

Schultz słyszał słowa Heinricha, ale nie chciał zachowywać przy życiu istoty odpowiedzialnej za śmierć jego kompana. Z Gerwazym wspólnie walczyli w bitwie o most, brali udział w starciu z nieumarłymi i gromili zielonoskórych. Mimo krótkiej znajomości Rudiger zdążył zbratać się z każdym z obecnych poza Glauberem. Gdyby Heinrich był z nimi od czasów walk ze zwierzoludźmi nie prosiłby ich o branie żywcem kogoś kto zabił ich wiernego kompana i przyjaciela. Rzezimieszek musiał uważać na pokryte trucizną ostrza Skavena, ale doskonale wiedział, że miał największe szanse na uniknięcie ciosów szczuroczłeka. Był najzręczniejszy, miał lekką zbroję, a w razie czego mógł wykorzystać tarczę do parowania ciosów. Zabijaka popisał się opanowaniem, ale nie miał zamiaru zachowywać skrajnej ostrożności. Chciał być nieprzyjemnie blisko, atakować kurewsko zajadle i pomścić Gerwazego. Schultz miał nadzieję, że czarodziej zrobiłby dla niego to samo. Plan na walkę rzezimieszka był prosty. Unikać, parować, wykonywać proste, ale liczne ataki. Nie było sensu komplikować czegoś co było proste i przyjemne. Ten wojownik kochał bliskość ofiary i widok lejącej się z niej juchy…