| Imra już miała odpowiedzieć, że tak, ale w jej głowie zaświecił jeden pomysł. Był iście szatański.
-[i] Och... żyć w cnocie? Tak sobie myślę, twoja ta luba córunia przyobiecała tutaj obecnemu Arthmynowi zostanie jego chowańcem! Jako, że nie wywiązała się ze swojej obietnicy wypadałoby tobie jako jej... ojcu jakoś zadośćuczynić, mam rację?
Może to była czysta złośliwość, a może wojowniczka faktycznie czuła się nieco winna utraty potencjalnego, ale jakże wątpliwego, chowańca dla zaklinacza.
Gdyby jednak się szczurak nie zgodził, lub nie mógł niczego zaoferować, Imra uznała, że najwyższy czas faktycznie zostawić to miejsce w spokoju i iść dalej. |