| Śmiech pirata bynajmniej go nie zaskoczył, za to słowa Damy zrobiły to z siłą Eiseńskiego miecza... Dobrze, że to sam pirat wyrzekł słowa, które same cisnęły się Tristanowi na usta... Przynajmniej do wspomnienia o byciu częścią pirackiej załogi...
„Wykonywać rozkazy... O z tym będzie problem mój drogi... i to spory... ”
Tristan spod zmrużonych powiek przyglądał się piracikowi a jego palce nie spokojnie się poruszały... Lecz gdy spojrzał ponownie na stół, na którym wciąż leżał list, zacisnął pięści i szybkim krokiem podszedł do stołu. Złożywszy list schował go za połą swej kurtki. Gdy rozejrzał się po pokoju delikatny uśmiech, samymi kącikami ust pojawił się na jego obliczu... Obrócił się i przerzuciwszy przez ramię swą podróżną torbę, która spokojnie leżała tam gdzie spędził większą części dzisiejszego wieczora, podszedł do Damy, która starała się skryć, iż plecak ciężki jest a dźwiganie go ponad jej siły.
- Pani za twym pozwoleniem.
Cichy melodyjny tenor, przeznaczony tylko dla jej uszu... Jego silne ramię wnet zdjęło z jej delikatnych ramion ciężar. Szermierz spojrzał jej w brązowe oczy i zmrużył lekko swoje identycznego koloru, skłoniwszy delikatnie głową wyciągnął w jej stronę dłoni prosząc o jej. Słowa padły tonem cichym, z którego ciepło wręcz biło.
- Wybacz mi Pani śmiałości, ale zdało mi się, że ów bagaż ci ciąży. Jeżeli pozwolisz poniosę go za ciebie Pani...
Cała swą postawą Tristan emanował ciepłem i spokojem. Jego nie dokończone zdanie... Nie wypowiedziane pytanie o imię, jakie nosił ten anioł, który zszedł z niebios na ziemię.
__________________
Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron
Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho |