Znów w górę. Po wypadku jeszcze wolniej i ostrożniej. I tym razem już pojedynczo. Kibria pierwsza, cała ociekająca wodą dotarła na szczyt i wyczerpana padła na kamienie. Złapała oddech i dopiero wtedy rozejrzała się wokół siebie. Znajdowała się wśród resztek łukowato sklepionej bramy, stanowiącej wejście do otoczonego zrujnowanym, w wielu miejscach zredukowanym do stert gruzu i kamieni, kompleksu równie zniszczonych budowli. Burza nad ruinami osiągnęła swoje apogeum. Jako, że Oko Sheloha było najwyższym miejscem w okolicy, to ono stanowiło punkt, w który biły pioruny. Kolejne grzmoty zlewały się w jeden, niemilknący huk. Momentami na płaskowyżu było jasno jak w dzień. Co rusz błyskawice uderzały w grunt i kamienne budowle, wprawiając ziemię w drżenie. Na tle skąpanych w blasku błyskawic ruin wyróżniała się jedna budowla.

Dwa masywne pylony spinały wejście do budynku o zapadniętej, pokruszonej kopule. W narożniku budowli wznosiła się kiedyś wieża, z której pozostała jedynie cała pierwsza kondygnacja i postrzępione resztki muru drugiego piętra. Pylony pokryte były rusanamańskim skryptem, ale widać było, że cytaty ze świętych ksiąg zostały wyryte na czymś wcześniejszym. Znak, że chram nie był oryginalnie poświęcony Jedynemu Bogu, Fahimowi.

Drugą konstrukcją jaka przykuła wzrok awanturników, były resztki budynku niemal zawieszonego nad przepaścią. Z mechanizmów nie ostało się nic, ale otwory w ścianach, które niegdyś mocowały kołowroty i sam kształt konstrukcji, wyraźnie wskazywały, że była to winda, umożliwiająca wciągnięcie na górę zapasów, ludzi i koni, bez konieczności korzystania ze śmiercionośnej, zdradliwej ścieżki.