[BRP] Nóż Czarnoksiężnika – cz. 4 – Pustkowie - Strona 5

Marrrt · 04-10-2019, 21:32

Okaryjka radziła sobie naprawdę świetnie. Zastanawiał się, czy dziewczyna zaryzykuje tę wspinaczkę, ale okazało się, że to nie ryzyko i niebezpieczeństwo były jej demonami. Ona sama była swoim najgroźniejszym.
Uśmiechnął się na zaczepkę, ale nie odpowiedział przygotowując się do tego i jego będzie czekać.

Możliwym było, że narastająca groźba roztrzaskania na skałach, które prawdopodobnie nie skończy się natychmiastową śmiercią, a długotrwałą agonią, nie była warta żadnych skarbów z Oka Sheloha. Każdy kolejny krok wymagał takiego skupienia, że Ianvs zapomniał upomnieć innych o bardzo ważnej zasadzie. NA RAZ WSPINA SIĘ TYLKO JEDNA OSOBA.

Legionista stęknął gdy lina potężnie się naprężyła po ciężarem złamanej zasady. Na górze przy linie byli na szczęście Torstig i Kibria. Deszcz jednak lał, a sił szybko ubywało i trzeba było szybko kombinować. Czary... To był dobry pomysł. Ale jeśli zarozumiały Saadi nie zna i takich czarów, to trzeba było improwizować.
- Rozhuśtam was! - przekrzyczał burze - Złapcie się z powrotem schodów!
I zaczął bujać liną by mogli wrócić na ścieżką...

Obca · 05-10-2019, 07:52

Livia nie widziała jak towarzysząca im kobieta runęła w dół a ni jak sokolnik ją złapał i też poleciał w dół. Znaczy widziała kontem oka ciemny kształt który spada. Krzyki nie zdążyły jej pomyśleć nawet ze był to oderwany kawałek skały.

- Głupcy, wiedziałam ze któryś się powiesi. - Wymamrotała pod nosem.
- Lina jeszcze trzyma! Ale pośpieszcie się! - Zawołała do Thoera przez wiatr i deszcz.

xeper · 07-10-2019, 14:06

Śliska, zmoczona deszczem skóra nie zapewniała dobrego chwytu. Porywisty wiatr targający wiszącą nad przepaścią kobietą również sprawiał, że Zahija wolno, milimetr po milimetrze osuwała się ku zgubie. Ianus podjął desperacką próbę rozhuśtania liny, tak by wisząca nad przepaścią dwójka znów trafiła na skalny stopień. Lina trzeszczała, a Thoer nadludzkim wysiłkiem, jedną ręką trzymający się głazów, drugą wolno poruszał to w jedną, to w drugą stronę. Na samej górze, już w bezpiecznym miejscu, Livia przyglądała się walce ze śmiercią i żywiołem. Nie mogła nic zrobić, poza zagryzaniem zębów i obserwowaniu zaczepionej między kamieniami liny. Torstig był gotów. Wystarczyłoby, żeby naciął sznur, a znajdująca się poniżej trójka skończyłaby rozpłaszczona u podnóża płaskowyżu. Nie zdążył ciąć…

Nagły błysk pioruna zbiegł się z wyjątkowo potężnym podmuchem wiatru, który cisnął Cedmona i Zahiję na ścianę. Znajdowali się w maksymalnym, możliwym do zrealizowania przez legionistę wychyleniu. Cedmon aż jęknął, gdy uderzenie w skałę wydusiło z niego powietrze. Poniżej niego wiedźma uderzyła o jego nogi. Wystarczył moment utraty koncentracji. Lina wyślizgnęła się z dłoni Gmanagha. Ręka Zahiji wyślizgnęła się z jego ręki. Oboje runęli w dół. Z tym, że Cedmon zdołał się chwycić końcówki liny dyndającej na wietrze i zawisł samotnie. Zahija, z połami szaty rozwianymi niczym skrzydła czarnego, gigantycznego ptaka i przeszywającym wrzaskiem poleciała na spotkanie gruntu. Kolejny piorun wydobył z ciemności jej nieruchome ciało leżące w wykrzywionej pozie na kamieniach u stóp wzniesienia.

**Kerm** · 07-10-2019, 14:52

Deszcz, wiatr, pech...

Cedmon jęknął z bólu, gdy skalna ściana objawiła swą twardość. A potem po raz kolejny, gdy złapał za linę, a ziemia z całej siły pociągnęła go ku sobie.
Ale utrzymał się, cudem jakimś, i nie runął w dół, w ślad za Zahiją, na spotkanie ze śmiercią.
Chwycił linę drugą ręką i przez moment wisiał, dziękując wszystkim bogom za okazaną łaskę i obiecując, przy najbliższej okazji, złożyć hojną ofiarę Wielkiej Klaczy.
A potem powoli zaczął się wspinać.

Marrrt · 07-10-2019, 15:07

Legionista zamarł. Deszcz z wiatrem smagały go po twarzy, a on przez dobrych kilka chwil w ogóle się nie ruszał. Nadal naprężona choć już nie z takim naciskiem jak wcześniej, lina, ocierała się o jego zdartą dłoń.
W końcu zamrugał oczami i poczekał na podciągnięcie się Cedmona by podać mu rękę i wciągnąć z powrotem na śliski szlak.
- W górę! - zawołał do czekających wyżej Kibrii i Torstiga.
Nie było sensu schodzić teraz na dół. To była za duża wysokość.

Obca · 07-10-2019, 16:40

- Orzeszty! - Powiedziała do siebie złodziejka widząc jak szybko rozegrał się dramat parę stopni przed nią. Widok spadającej pracodawczyni był makabrycznie intrygujący. Dziewczyna musiała przyznać że pierwszy raz widzi żeby ktoś tak umierał. "No to poleciała i cała robota z tym ojcem czarownikiem też poszła w pierdu."

Słysząc krzyk Thoera ruszyła ale dopiero po tym jak upewniła się że staruszek ruszył ostrożnie za nią. - Jeszcze trochę i jesteśmy na miejscu! - Krzyknęła, skłamała tak naprawdę nie wiedziała ile jeszcze, ale możliwe że zmotywuje to pozostałych.

Avitto · 07-10-2019, 20:58

Mimo pojawiającej się myśli o konieczności grzebania zmarłych Torstig kontynuował mozolną wspinaczkę. Obiecał sobie w duchu, że zejdzie odnaleźć ciało Zahiji jak tylko pogoda się poprawi.

xeper · 11-10-2019, 08:03

Znów w górę. Po wypadku jeszcze wolniej i ostrożniej. I tym razem już pojedynczo. Kibria pierwsza, cała ociekająca wodą dotarła na szczyt i wyczerpana padła na kamienie. Złapała oddech i dopiero wtedy rozejrzała się wokół siebie. Znajdowała się wśród resztek łukowato sklepionej bramy, stanowiącej wejście do otoczonego zrujnowanym, w wielu miejscach zredukowanym do stert gruzu i kamieni, kompleksu równie zniszczonych budowli. Burza nad ruinami osiągnęła swoje apogeum. Jako, że Oko Sheloha było najwyższym miejscem w okolicy, to ono stanowiło punkt, w który biły pioruny. Kolejne grzmoty zlewały się w jeden, niemilknący huk. Momentami na płaskowyżu było jasno jak w dzień. Co rusz błyskawice uderzały w grunt i kamienne budowle, wprawiając ziemię w drżenie. Na tle skąpanych w blasku błyskawic ruin wyróżniała się jedna budowla.

Dwa masywne pylony spinały wejście do budynku o zapadniętej, pokruszonej kopule. W narożniku budowli wznosiła się kiedyś wieża, z której pozostała jedynie cała pierwsza kondygnacja i postrzępione resztki muru drugiego piętra. Pylony pokryte były rusanamańskim skryptem, ale widać było, że cytaty ze świętych ksiąg zostały wyryte na czymś wcześniejszym. Znak, że chram nie był oryginalnie poświęcony Jedynemu Bogu, Fahimowi.

Drugą konstrukcją jaka przykuła wzrok awanturników, były resztki budynku niemal zawieszonego nad przepaścią. Z mechanizmów nie ostało się nic, ale otwory w ścianach, które niegdyś mocowały kołowroty i sam kształt konstrukcji, wyraźnie wskazywały, że była to winda, umożliwiająca wciągnięcie na górę zapasów, ludzi i koni, bez konieczności korzystania ze śmiercionośnej, zdradliwej ścieżki.

Marrrt · 11-10-2019, 09:34

Gdy tylko Thoer zobaczył co przy każdym uderzeniu rozświetlały pioruny, bez słowa dobył miecza i ruszył powoli w stronę ruin świątyni. Nie wyglądał jakby miał ochotę przedyskutowywać plan działania. W ogóle nie wyglądał jakby miał ochotę na jakąkolwiek rozmowę.
Otarłszy z czoła strugi lejącej się po nim wody, zamachnął się i cisnął mieczem w kierunku świątyni. Następnie obserwując jego lot, ruszył szybkim truchtem przed siebie pomiędzy walącymi piorunami, by go podnieść i schronić się w resztkach budynku.

**Kerm** · 11-10-2019, 09:44

Cedmon zdołał w końcu wdrapać się na samą górę, ale czuł, że chęć zdobycia skarbów wyparowała z niego ładnych parę metrów przed szczytem. Prawdę mówiąc, już jakiś czas temu by zawrócił, gdyby nie to, prościej i szybciej było iść dalej, niż się cofnąć.

To, co ujrzał, nie napawało optymizmem. Ruiny, ruiny i sterty kamieni, których nawet ruinami nie można było nazwać.

- Schowamy się tam przed deszczem? - spytał, wskazując resztki wieży, lecz widząc, dokąd pobiegł Ianvs podążył jego śladem.

04-10-2019, 21:32	#41
Marrrt Reputacja: 1	Okaryjka radziła sobie naprawdę świetnie. Zastanawiał się, czy dziewczyna zaryzykuje tę wspinaczkę, ale okazało się, że to nie ryzyko i niebezpieczeństwo były jej demonami. Ona sama była swoim najgroźniejszym. Uśmiechnął się na zaczepkę, ale nie odpowiedział przygotowując się do tego i jego będzie czekać. Możliwym było, że narastająca groźba roztrzaskania na skałach, które prawdopodobnie nie skończy się natychmiastową śmiercią, a długotrwałą agonią, nie była warta żadnych skarbów z Oka Sheloha. Każdy kolejny krok wymagał takiego skupienia, że Ianvs zapomniał upomnieć innych o bardzo ważnej zasadzie. NA RAZ WSPINA SIĘ TYLKO JEDNA OSOBA. Legionista stęknął gdy lina potężnie się naprężyła po ciężarem złamanej zasady. Na górze przy linie byli na szczęście Torstig i Kibria. Deszcz jednak lał, a sił szybko ubywało i trzeba było szybko kombinować. Czary... To był dobry pomysł. Ale jeśli zarozumiały Saadi nie zna i takich czarów, to trzeba było improwizować. - Rozhuśtam was! - przekrzyczał burze - Złapcie się z powrotem schodów! I zaczął bujać liną by mogli wrócić na ścieżką... __________________ "Beer is proof that God loves us and wants us to be happy" Benjamin Franklin Ostatnio edytowane przez Marrrt : 04-10-2019 o 21:41.

05-10-2019, 07:52	#42
Obca Reputacja: 1	Livia nie widziała jak towarzysząca im kobieta runęła w dół a ni jak sokolnik ją złapał i też poleciał w dół. Znaczy widziała kontem oka ciemny kształt który spada. Krzyki nie zdążyły jej pomyśleć nawet ze był to oderwany kawałek skały. - Głupcy, wiedziałam ze któryś się powiesi. - Wymamrotała pod nosem. - Lina jeszcze trzyma! Ale pośpieszcie się! - Zawołała do Thoera przez wiatr i deszcz.

07-10-2019, 15:07	#45
Marrrt Reputacja: 1	Legionista zamarł. Deszcz z wiatrem smagały go po twarzy, a on przez dobrych kilka chwil w ogóle się nie ruszał. Nadal naprężona choć już nie z takim naciskiem jak wcześniej, lina, ocierała się o jego zdartą dłoń. W końcu zamrugał oczami i poczekał na podciągnięcie się Cedmona by podać mu rękę i wciągnąć z powrotem na śliski szlak. - W górę! - zawołał do czekających wyżej Kibrii i Torstiga. Nie było sensu schodzić teraz na dół. To była za duża wysokość. __________________ "Beer is proof that God loves us and wants us to be happy" Benjamin Franklin

07-10-2019, 16:40	#46
Obca Reputacja: 1	- Orzeszty! - Powiedziała do siebie złodziejka widząc jak szybko rozegrał się dramat parę stopni przed nią. Widok spadającej pracodawczyni był makabrycznie intrygujący. Dziewczyna musiała przyznać że pierwszy raz widzi żeby ktoś tak umierał. "No to poleciała i cała robota z tym ojcem czarownikiem też poszła w pierdu." Słysząc krzyk Thoera ruszyła ale dopiero po tym jak upewniła się że staruszek ruszył ostrożnie za nią. - Jeszcze trochę i jesteśmy na miejscu! - Krzyknęła, skłamała tak naprawdę nie wiedziała ile jeszcze, ale możliwe że zmotywuje to pozostałych.

11-10-2019, 09:34	#49
Marrrt Reputacja: 1	Gdy tylko Thoer zobaczył co przy każdym uderzeniu rozświetlały pioruny, bez słowa dobył miecza i ruszył powoli w stronę ruin świątyni. Nie wyglądał jakby miał ochotę przedyskutowywać plan działania. W ogóle nie wyglądał jakby miał ochotę na jakąkolwiek rozmowę. Otarłszy z czoła strugi lejącej się po nim wody, zamachnął się i cisnął mieczem w kierunku świątyni. Następnie obserwując jego lot, ruszył szybkim truchtem przed siebie pomiędzy walącymi piorunami, by go podnieść i schronić się w resztkach budynku. __________________ "Beer is proof that God loves us and wants us to be happy" Benjamin Franklin

07-10-2019, 14:06	#43
xeper Reputacja: 1	Śliska, zmoczona deszczem skóra nie zapewniała dobrego chwytu. Porywisty wiatr targający wiszącą nad przepaścią kobietą również sprawiał, że Zahija wolno, milimetr po milimetrze osuwała się ku zgubie. Ianus podjął desperacką próbę rozhuśtania liny, tak by wisząca nad przepaścią dwójka znów trafiła na skalny stopień. Lina trzeszczała, a Thoer nadludzkim wysiłkiem, jedną ręką trzymający się głazów, drugą wolno poruszał to w jedną, to w drugą stronę. Na samej górze, już w bezpiecznym miejscu, Livia przyglądała się walce ze śmiercią i żywiołem. Nie mogła nic zrobić, poza zagryzaniem zębów i obserwowaniu zaczepionej między kamieniami liny. Torstig był gotów. Wystarczyłoby, żeby naciął sznur, a znajdująca się poniżej trójka skończyłaby rozpłaszczona u podnóża płaskowyżu. Nie zdążył ciąć… Nagły błysk pioruna zbiegł się z wyjątkowo potężnym podmuchem wiatru, który cisnął Cedmona i Zahiję na ścianę. Znajdowali się w maksymalnym, możliwym do zrealizowania przez legionistę wychyleniu. Cedmon aż jęknął, gdy uderzenie w skałę wydusiło z niego powietrze. Poniżej niego wiedźma uderzyła o jego nogi. Wystarczył moment utraty koncentracji. Lina wyślizgnęła się z dłoni Gmanagha. Ręka Zahiji wyślizgnęła się z jego ręki. Oboje runęli w dół. Z tym, że Cedmon zdołał się chwycić końcówki liny dyndającej na wietrze i zawisł samotnie. Zahija, z połami szaty rozwianymi niczym skrzydła czarnego, gigantycznego ptaka i przeszywającym wrzaskiem poleciała na spotkanie gruntu. Kolejny piorun wydobył z ciemności jej nieruchome ciało leżące w wykrzywionej pozie na kamieniach u stóp wzniesienia.

07-10-2019, 14:52	#44
Kerm Administrator Reputacja: 1	Deszcz, wiatr, pech... Cedmon jęknął z bólu, gdy skalna ściana objawiła swą twardość. A potem po raz kolejny, gdy złapał za linę, a ziemia z całej siły pociągnęła go ku sobie. Ale utrzymał się, cudem jakimś, i nie runął w dół, w ślad za Zahiją, na spotkanie ze śmiercią. Chwycił linę drugą ręką i przez moment wisiał, dziękując wszystkim bogom za okazaną łaskę i obiecując, przy najbliższej okazji, złożyć hojną ofiarę Wielkiej Klaczy. A potem powoli zaczął się wspinać.

07-10-2019, 20:58	#47
Avitto Dział Fantasy Reputacja: 1	Mimo pojawiającej się myśli o konieczności grzebania zmarłych Torstig kontynuował mozolną wspinaczkę. Obiecał sobie w duchu, że zejdzie odnaleźć ciało Zahiji jak tylko pogoda się poprawi.

11-10-2019, 08:03	#48
xeper Reputacja: 1	Znów w górę. Po wypadku jeszcze wolniej i ostrożniej. I tym razem już pojedynczo. Kibria pierwsza, cała ociekająca wodą dotarła na szczyt i wyczerpana padła na kamienie. Złapała oddech i dopiero wtedy rozejrzała się wokół siebie. Znajdowała się wśród resztek łukowato sklepionej bramy, stanowiącej wejście do otoczonego zrujnowanym, w wielu miejscach zredukowanym do stert gruzu i kamieni, kompleksu równie zniszczonych budowli. Burza nad ruinami osiągnęła swoje apogeum. Jako, że Oko Sheloha było najwyższym miejscem w okolicy, to ono stanowiło punkt, w który biły pioruny. Kolejne grzmoty zlewały się w jeden, niemilknący huk. Momentami na płaskowyżu było jasno jak w dzień. Co rusz błyskawice uderzały w grunt i kamienne budowle, wprawiając ziemię w drżenie. Na tle skąpanych w blasku błyskawic ruin wyróżniała się jedna budowla. Dwa masywne pylony spinały wejście do budynku o zapadniętej, pokruszonej kopule. W narożniku budowli wznosiła się kiedyś wieża, z której pozostała jedynie cała pierwsza kondygnacja i postrzępione resztki muru drugiego piętra. Pylony pokryte były rusanamańskim skryptem, ale widać było, że cytaty ze świętych ksiąg zostały wyryte na czymś wcześniejszym. Znak, że chram nie był oryginalnie poświęcony Jedynemu Bogu, Fahimowi. Drugą konstrukcją jaka przykuła wzrok awanturników, były resztki budynku niemal zawieszonego nad przepaścią. Z mechanizmów nie ostało się nic, ale otwory w ścianach, które niegdyś mocowały kołowroty i sam kształt konstrukcji, wyraźnie wskazywały, że była to winda, umożliwiająca wciągnięcie na górę zapasów, ludzi i koni, bez konieczności korzystania ze śmiercionośnej, zdradliwej ścieżki.

11-10-2019, 09:44	#50
Kerm Administrator Reputacja: 1	Cedmon zdołał w końcu wdrapać się na samą górę, ale czuł, że chęć zdobycia skarbów wyparowała z niego ładnych parę metrów przed szczytem. Prawdę mówiąc, już jakiś czas temu by zawrócił, gdyby nie to, prościej i szybciej było iść dalej, niż się cofnąć. To, co ujrzał, nie napawało optymizmem. Ruiny, ruiny i sterty kamieni, których nawet ruinami nie można było nazwać. - Schowamy się tam przed deszczem? - spytał, wskazując resztki wieży, lecz widząc, dokąd pobiegł Ianvs podążył jego śladem. Ostatnio edytowane przez Kerm : 11-10-2019 o 09:46.