Cassandra nawet nie pomyślałaby, że można sprawę rozwiązać manualnie za pomocą pomysłu. Usilnie starała się odnaleźć jakiś włącznik, zapadnie, wajchę czy cokolwiek, aby krew z mis przelała się w ukazane w kamiennej podłodze żłobienia. Jej próby choć mogły wydawać się śmieszne lub niedorzeczne, były naprawdę pełne zaangażowania. Bardzo długo przeszukiwała zakamarki komnaty, doszukując się dojnego mechanizmu nawet w przypuszczalnym prąciu posągu.

Jej próby spełzły na niczym, lecz tym razem nie poczuła się zbędna. Po prostu nie miała tym razem szczęścia, choć była naprawdę święcie przekonana, że gdzieś jakiś mechanizm uruchamiający na pewno istniał.

Kiedy Glauber mozolnie i pieczołowicie machał swoimi chudymi rączkami, Cassandra usiadła sobie gdzieś pod znaną już sobie ścianą, nie w obcym korytarzu i czekała. Nie obserwowała przelewanej krwi, bo wciąż czuła młodśc na jej widok. Wolała sobie pooglądać ściany i popatrzeć na męża, trochę się do niego pouśmiechać, wesprzeć na duchu i zaznać nieco spokoju od dziadka.

Kolejny korytatrz przyniósł, naturalnie, kolejne kłopoty. Cassandra nieco odetchnęła, że tym razem to tylko szkielety. Nawet zaśmiała się pod nosem na myśl, że przestała panikować widząc coś takiego, jak żywe kości! Małżeństwo najwyraźniej jej służyło i niosło ze sobą nowe doświadczenia,
Odetchnęła dlatego, że miała pewność iż ze szkieletów nie poleje się krew, po prostu się rozsypią. Wzięła od Eriki lampę i trzymała tak, aby dobrze podświetlać salę. Wycofała się z dziadkiem na tył i szturchnęła staruszka łokciem.

- Możesz wyć dziadku. To stado szkieletów - zrelacjonowała tonem tak spokojnym, jakby właśnie wołała na śniadanie.