| Fifi nigdy nie była zbyt cierpliwa, nawet jeśli chodziło o błahe sprawy. A teraz przecież czekała na wyjazd do Hogwartu! Zrywając kolejne kartki z kalendarza nie mogła się jeszcze bardziej doczekać. Smuciło ją tylko to, że po raz pierwszy w życiu będzie odcięta od rodziców i bała się, że sobie nie poradzi. Tak bardzo była zależna od nich. Jednak rodzice pocieszali ją, że profesorowie w Hogwarcie (a w każdym razie większość) są bardzo mili i chętnie pomogą jej, jeśli będzie miała jakiś problem.
Kiedy obudziła się rano 1 września, nie mogła uwierzyć, że to już ten dzień. Przywitała się radośnie z Eroną i z satysfakcją zauważyła, że sowa również podziela jej entuzjazm. Zdążyły się już zaprzyjaźnić i Fifi cieszyła się, że wybrała właśnie ją.
W końcu dotarli na dworzec. Dziewczynce jakoś ciężko było uwierzyć, że za tym betonowym słupem coś jest, ale skoro rodzice tak twierdzili, to na pewno mieli rację. Szybko przebiegła na drugą stronę i już była na peronie 9 i 3/4. Pełno uczniów i ich rodzin czekało na odjazd pociągu.
Fifi nie chciała przedłużać tej chwili. Szybko ucałowała tatę i mamę po czym skierowała się do pociągu. Szukała przedziału gdzie siedzieliby uczniowie mniej więcej w jej wieku i gdzie było choć jedno wolne miejsce. Gdy tylko taki znalazła, zapytała czy może się dosiąść.
Żegnaj mugolski świecie!
__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher |