Paladyn po zniesieniu drwa na ogniska i odpaleniu ich długo wcierał wodę święconą w swój wielki miecz. Cieszył się, że będzie mógł dobyć tego oręża. Zazwyczaj nie miał tyle miejsca, żeby móc w pełni wykorzystać jego możliwości.

Aż w końcu przyszło światło i mróz. Nic czego by nie doświadczył. A jednak włos mu się zjeżył na całym ciele.

Wyprostowany Halvar ściskał mocno swój miecz. Celował jego końcem w wiszącą nad mauzoleum zjawę. Jednak odwrócił na moment głowę, jakby coś zobaczył na granicy światła i mroku. Zaciskał zęby. Wróg był poza zasięgiem jego miecza. Spojrzał po towarzyszach, a później skierował spojrzenie w ciemność.