| Doukyonin wa Hiza, Tokidoki, Atama no Ue
Czyli opowieść o introwersji albo kot lekarstwem na samotność.
Jest sobie pisarz - Mikazuki i jego właścicielka - kotka Haru. Panna Haru pozwoliła się przygarnąć i teraz dzieli swą uwagę między introwertycznego pisarza, a swoją miseczkę, w której nader często pojawia się karma, a czasem też rybka i pasztecik wpadnie.
Oboje stopniowo przyzwyczajają się do siebie. Do tego stopnia, że Haru zaczyna się coraz bardziej troszczyć o swego podopiecznego. Pilnuje, żeby się nie przemęczał i jadł regularne posiłki. Szkoda, że koty nie znają japońskiego wiec czasami komunikacja między ludziami i kotami kuleje. Ale to nic. Jest chęć to i sposób się znajdzie.
Na ekranie pojawia się też kilka ciekawych postaci pobocznych. See for yourself.
Trochę szkoda, że wątek "pisarski" nie został rozwinięty. Wiemy tylko, że Mikazuki potrafi się zapracować tak, ze zapomina o śnie i jedzeniu, ale od czego jest kocia księżniczka? Owszem, bywa niesforna, marudna, obrażalska, ale to udany związek. A dlaczego pisarz wpuścił kotkę do swego serca? Cóż, inspirację czerpać trzeba.
Op i End średnie. Muzyka? Taka sobie. Cały wieniec laurowy dostaje się Haru. Każdy odcinek ma prostą konstrukcję niczym instrukcja otwierania paczki kociej karmy. Pierwsza część - Mikazuki, drugi - te same wydarzenia tyle, że widziane z perspektywy Haru.
Ocena - 7,5/10, w tym punkt za księżniczkę. Mrrrauuu!
Oglądajcie, proszę.
Cheers
__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet. |