| Franko słuchał uważnie. Niewiele z tego rozumiejąc. Obszedł stary zniszczony stół i oparł się o jedno z krzeseł, które jęknęło w jawnym proteście pod ciężarem olbrzyma. Wyprostował się szybko podnosząc ręce w geście, że nic się nie stało, a jeśli nawet to nie jego wina… Cofnął się pod okno, stajac nieco z boku i jednym okiem co pewien czas wyglądał i patrzył na zawieruchę. Nie mógł się pozbyć wrażenia, że byli śledzeni. |