Wszyscy zawsze powtarzali, że lepiej jechać, niż iść - szczególnie podczas deszczu. A gdy na dodatek owo "jechać" oznaczało równocześnie dach nad głową, to o ewentualnych minusach zbyt szybkiej jazdy można było zapomnieć. A gdyby nawet ktoś się nabawił siniaków, to był to prawdziwy drobiazg.

Siedziba księcia Niclasa była... okazała. Nawet bardzo okazała, a jej wygląd sugerował, że książę Niclas ma górę złota, co (zapewne) oznaczało, że albo on, albo jego przodkowie byli prawdziwymi sukinsynami. Nikt o dobrym serduszku nie mógł się dorobić (a potem obronić) takiej fortuny.
Na dodatek Gharth miał nieodparte wrażenie, że nieprzytomna dziewczyna, bez względu na to, kim była, nie była mu obca. Znał ją albo osobiście, albo z opowiadań... i nie raczył się tą wiedzą podzielić.
Nie musiał, oczywiście, ale było to co najmniej zastanawiające.

Gościnności księcia trudno było coś zarzucić. Pokój, do którego zaprowadzono Ghartha, był lepiej urządzony niż wszystkie pokoje, w jakich zaklinacz miał do tej pory przyjemność przebywać - nawet w najbardziej renomowanych karczmach. Czarny kaftan ze złotymi zdobieniami, którym Gharth zastąpił nadwyrężoną zębem czasu i trudami podróży kurtkę, też był dobrej jakości, a to, co znalazło się na stole zaspokoiłoby głód największego nawet żarłoka i najbardziej wybredne podniebienie.
Ale myśl o nieprzytomnej dziewczynie nie opuszczała Ghartha, dlatego też gdy zaspokoił pierwszy głód zwrócił się do gospodarza.

- Wasza wysokość, czy możliwe jest, bym mógł zobaczyć się z naszą towarzyszką? - spytał. - Jest w dobrych rękach, ale dobrze by było, gdyby po otwarciu oczu zobaczyła znajomą twarz.