Gert patrzał w kierunku w którym odeszła tłuszcz ludzka, ale szybko skupił się na szlachcicu... nie przepadał za ich rodzajem, ale dobrze i stabilnie płacili. Wiadomo, nie da rady wyżyć bez grosza... tym bardziej, że gadał on niezrozumiałe rzeczy o miejscu w którym byli... i bardzo mu to było nie w smak.

Łowczy ukłonił się lekko der Giftshtov'owi podobnie jak on kładąc dłoń na sercu.
- Dziękujemy dobry Panie za gościnę. - powiedział starając się ocenić człowieka. Człowieka, tak? Tak, raczej człowieka... Nigdy nie można było być pewnym przy szlachcie. Kontakt wzrokowy był jednak krótki, by biedy nie napytać. Słowa "interesujący ludzie" i "mamy wiele wspólnego" jakoś niebezpiecznie mu brzmiały...

Schował miecz do pochwy, choć nadal był czujny. Gdzie na łaskę Sokara oni byli w tym momencie? Nie wiedział i nie miał zamiaru gdybać. Najdziwniejsze, że nigdzie nie było banshee... sam ten fakt go niepokoił, ale będzie musiał się rozmówić w ciszy i na uboczu z towarzyszami... i towarzyszką. Pytanie tylko narastało... czy będzie okazja?

Młody paladyn obmył się. Odłożył broń z namaszczeniem. Wielkie miecze nie były czymś, co pasowało do wystroju, lub co można by niepostrzeżenie zabrać na obiad.
Podziękował słudze o aparycji upośledzonego półorka. Podziękował mu w Orkish, choć chyba nie został zrozumiany.

Otworzył okno na moment. Deszcz smagał jego brodę gdy wychylał się przez nie. Chciał dojrzeć księżyc na niebie. Słyszał o podróżnikach przez Plany, ale jako małe dziecko. Nie myślał, że to w ogóle możliwe. Tymczasem ostatnie zdarzenia i zapach słonej wody niesiony wiatrem sugerowały, że są daleko od znanego mu świata. Teraz w ciszy modlił się, żeby dojrzeć srebrzysta tarczę Selune. Nie chciał trafić do świata, w którym jego Pani nie ma mocy. Czy dlatego nakładanie rąk nie pomogło Fae?

Odegnał myśli i zamknął okno. Podszedł do misy w której woda była już dużo chłodniejsza, a jednak nadal cieplejsza niż deszcz wdzierający się przed chwilą do zamku. Obmył się drugi raz znacząco przebijając średnią tygodniową. Następnie ruszył przejrzeć przygotowaną garderobę.

Nie spodziewał się, że kaftany będą w jego rozmiarze. A jednak przeżył miłe zaskoczenie. Założył czarną szatę. Przepasał się szerokim, zdobionym pasem. Aż w końcu stanął przed dwoma mieczami zastanawiając się nad wyborem broni na spotkanie. Żaden z nich nie był na tyle krótki, żeby można było usiąść bez odpasania pochwy.

Podszedł do swojego plecaka i zaczął czegoś szukać. W końcu wygrzebał. Zdobiony sztylet z rękojeścią z masy perłowej. W pochwie przeszywanej złotą nicią. Pamiątka po bitwie pod Bahne.

Bahne było wioską na pograniczu. Do najbliższej dużej miejscowości było ponad dwadzieścia mil, toteż ciężko było o dobrą nazwę dla bitwy. Oddział Halvara zaatakował tam linię zaopatrzenia wrogiej armii. W walce wtedy jeszcze ledwie kapitan pokonał majora Kilinswortha. Zaopatrzenie nigdy nie dotarło do celu. Główna armia nie otrzymała wsparcia. W efekcie wygrali jedną z trzech decydujących bitew. A to doprowadziło do zakończenia wojny.

Halvar dołożył swoją cegiełkę do tego zwycięstwa. A w zamian zatrzymał sobie jedynie sztylet majora Kilinswortha. Teraz przytroczył pamiątkową broń do zdobionego pasa. Obejrzał siebie w czarnym kaftanie, wsunął kciuki za szeroki pas i uśmiechnął się do siebie.

Definitywnie był gotów coś zjeść.

Droga do zamku mogła być lżejsza, szczególnie kiedy "Igor" zaczął ponaglać konie. Malcolm jednak przez całą drogę przyglądał się księciu i nieprzytomnej dziewczynie, starając się rozgryźć ich naturę. Coś mu w nich nie pasowało.
Sam zamek księcia był dość okazały, widział lepsze co prawda. Zaproszenie na posiłek było pokusą nie do odparcia. Jedzenie karczemne nie jest złe, ale kubki smakowe Tormity krzyczały radośnie z myślą o szlacheckiej uczcie. Nie zostało nic jak tylko się przygotować.

***

Jak tylko wszedł do pokoju wyprosił parobka. Nie potrzebował i nie chciał niczyjej pomocy przy doprowadzeniu się do porządku. Mężczyzna umył się, uważając na blizny, uczesał starannie włosy. Przyjrzał się kaftanom, z których mógł wybrać i zdecydował się na biało-karmazynowy. Przyjrzał się sobie jeszcze raz w lustrze i spokojnie opuścił pokój.
Zamiast męczyć służby lub... czymkolwiek były te wypaczone stwory, postanowił sięgnąć po jedyne źródło, któremu ufał. Idąc spokojnie korytarzem rozglądał się za książkami, miał nadzieję natrafić na jakąś napisaną w Wspólnym, zamiast lokalnym dialektem. Szczerze wątpił, aby któryś z pozostałych znanych przez niego języków by mu pomógł.

Gdy tylko usłyszał krakanie kruka, ciekawe czy to chowaniec, ruszył w stronę sali jadalnej. Gdy tam dotarł ochoczo usiadł jak najbliżej księcia, skłaniając się możnowładcy. Musiał ze sobą walczyć, aby nie rzucić się na zawartość stołu. Wysłuchał informacji o dziewczynie, temat na później, ale dobrze, że jeszcze żyje.
- Lordzie, jak mówiłem. Jestem Malcolm Ironglove, razem z moimi towarzyszami stanowimy młodą grupę awanturniczą. - nie mogąc się powstrzymać sięgnął chociaż po jedną kiełbasę - Sprawa jest dość... skomplikowana. Zostaliśmy wynajęci, aby przegnać Banshee z cmentarza. Naszą bitwę jednak przerwało pojawienie się nieprzytomnej dziewczyny i jej towarzyszki. - tu wskazał na Satharę - A dokładniej ich pojawienie się spowodowało nasze przeniesienie. Wywodzimy się z niewielkiego miasteczka niedaleko Wrót Baldura... na Torilu, Pierwszym. - było to sporo informacji, ale na pewno zaciekawi to ich rozmówcę bardziej.

Sathara czuła się nieswojo koło Niclasa. Dziewczyna z niższego stanu, która przespała pewnie więcej nocy pod gołym niebem niźli w posłaniu obok księcia. Gdyby ktoś jej to powiedział tydzień temu, zapewne by go wyśmiała. Pogrążona w zadumie na ten temat nie zauważyła nawet kiedy się rozpadało. Zresztą, nie przeszkadzało jej to aż tak bardzo. Nawet kiedy musieli wyjść z karocy na tę ulewę, zagryzła zęby i doszła do wyjścia na tyle elegancko na ile stać było jej osobę.

Gorzej sprawa miała się w samym zamku. Potrzebowała dłuższej chwili aby ogarnąć umysłem luksusy dookoła, a później kolejnej chwili aby rozejrzeć się po jej komnacie. Owszem, kąpiel czy przebranie się nie sprawiły jej aż takiego problemu, chociaż nie mając kompletnie oka do mody, kolorów czy krojów musiała liczyć na to, że jej towarzysz nie zrobi z niej błazna.

Po wstępnym ogarnięciu się zaczęła z ciekawości przechadzać się po posiadłości, tym razem samotnie. Nie lubiła może prawa jakiego symbolizowała arystokracja, jednak widok przeróżnych ozdóbek dookoła budził pewien błysk w jej oku. Błysk, który szybko zgasł, gdy w końcu przyjrzała się mapom.

— Gdzie jesteśmy? Irmo, jeżeli przeniosłaś mnie do jakiegoś innego świata, pożałujesz naszej umowy w dniu, w którym cię dopadnę! — rzuciła wściekle pod nosem, czytając obce jej nazwy. — Diabeł cię wtedy nie wybroni.

Gert z radością przyjął pomoc posługacza. Kiedy się odświeżał ciągnął go za język w sprawach wszelakich. Nie miał nawet problemu z wyborem odzienia. Nie był ani dobry, ani zły, więc dwa kolor odpadły i został karmazyn. Kolor który uważał za odcień swego patrona i krew przelanych wrogów. Nawet czarne zdobienia pasowały! W końcu nie ważna była droga i środki. Liczyło się tylko osiągnięcie celu... nawet jeśli miało się wyrządzić zło. Sokar pozna swego. Co więcej, już mu wybaczył...

Z pomocą sługi lorda przechadzał się po zamku. Łowczy wiedział, że nie miał luksusu czasu. Kruk mógł zapiać w każdej chwili, ale to nie znaczyło, że będzie siedział na dupsku. Potrzebował informacji... i właśnie dlatego nie miał zamiaru asystować w leczeniu dziewuszki. Konował konowałem, ale będą zajęci pracą i niewiele się by z nich wyciągnęło. Bardziej interesował go majordomo, zarządca, podczaszy, mistrz kuchni... plus zastępy ponętnych dziewuszek...

W pewnym momencie jego świętej misji wywiadowczej, bo jak inaczej nazawać orientację w obcym otoczeniu, przerwał mu głos ciemnej ptaszyny. Przeprosił więc i z pomocą posługacza ruszył nam miejsce, gdzie od razu zwrócił uwagę na mapy. Nie znał tych terenów... ani trochę! Chwilę sekund zapamiętywania i z pogodnym uśmiechem podszedł do stołu by ukłonić się gospodarzowi tak jak wcześniej.

Nie był mistrzem etykiety... tej wyższych stron, ale były pewne uniwersalnie przyjęte normy, więc czół się bezpiecznie. Jak nie siadać i nie jeść nim gospodarz tego nie zrobi i podobne. Zresztą, kiedy jesteś w Sigil rób jak to robią w Sigil!

Póki co zamierzał milczeć i obserwować. Miał pytania? Miał. Tylko nie znał terenu. O ile szlachta była dobrym pracodawcą to dość niebezpiecznym do tego. Czasami lepiej pozwolić upłynąć trochę czasowi nim podejdzie się do tematu. Niech towarzysze się wypowiadają. Gert? Zobaczy co odpowie Lord i dopiero zadecyduje.

Malcolm przyjął z nie lada zdziwieniem. Szczególnie zaskoczyła go... "codzienność" tego co im się przytrafiło.
- Jedno z waszych bóstw, od tak porywa śmiertelników i osadza ich w tej krainie jak w więęęę... - twarz Malcolma momentalnie zbladła, kiedy jego słowa otworzyły jakiś tajemny, mroczny pokój. Zasłonił oczy jedną ręką i wydał z siebie zrezygnowane westchnięcie. Sięgnął po swój pucharek i nalał sobie wina, po czym wypił je jednym haustem - Wybacz Lordzie, ale ta wiedza nie wzbudza radości... - spojrzał na dostojnika - Tak... może pomówmy o czymś przyjemniejszym. Nie jestem jednak typem opowiadacza. - spojrzał na swoich towarzyszy - Gert, zaciągnąłeś dużo kobiet do łóżka, czyni cie to albo świetnym kłamcą, albo świetnym gawędziarzem. Uraczysz naszego gospodarza opowieścią o naszych chwalebnych czynach?