Hans musiał przyznać Morrytom, że może w głowie nie mieli po kolei, ale jak na nawiedzonych duchownych stalą wywijali nieźle. Sam chciał się do nich dołączyć, pokazać co to on nie umie, ale wołania Smarka szybko wybiły mu ten głupi pomysł z głowy. Katerina Lautermann straciła panowanie nad całą sytuacją i trzeba było się ewakuować.

- Lautermann, wypierdalamy stąd, teraz! - wołał oprych, łamiąc tym samym resztki etykiety, do której się stosował, ale czarodziejka prawdopodobnie była już całkowicie otumaniona od swojego hokus-pokus i nic nie słyszała. W porę pojawił się Karl na swoim wierzchowcu, niczym wybawca z historii dla młodych dziewczyn, tyle tylko, że w wersji mocno budżetowej.

Gdy znaleźli już się za bramą, Hans Hans chciał udać się razem z pozostałymi odwaźnymi do chaty, do której odnieśli konającą czarodziejkę. Coś mu jednak podpowiadało, że dokładnie tak jak podczas przyjazdu do tej dziury, tak i teraz nie byłby mile widziany. Przecież był tylko przydupasem, nikim ważnym. Nie znał się też na nieumarłych, klątwach czy czarach. Miał jednak pojęcie jak rąbać mieczem. Jego miejsce tej nocy było gdzie indziej.
- Przestań mi świecić tym gównem po oczach i idź sprawdź czy z Wielkiej Pani będzie jeszcze jakiś użytek tej nocy. - zwrócił się do Olivii, która wciąż trzymała w rękach coś świecącego.
- Ja idę na mur, pomogę tym chłopkom. Słyszałem jak kilku z nich wspominało, że Saxa chyba się zesrała na widok tych zdechlaków. Może trafię jak akurat z gołą dupą będzie biegała, hue hue hue!