- Ani mi się kurwa, waż! Stać w miejscu na Sigmara, bo wrócę jako trup i wbiję ci łeb w dupę tak głęboko, że zdechniesz od smrodu własnego gówna!- warknął Karl na wieśniaka, jednocześnie kierując sztych pałasza prosto pod jego nos. Jednak rzezimieszek widział, co się święci i panika, która zaczęła ogarniać kmiotków nie była nieuzasadniona. Za bramą jednak pozostał ktoś, kto mógł przechylić szalę w tej walce. Karl nie miał wielkiego wyboru.

Uderzył konia ostrogami w bok, aż ten zatańczył na zadnich kopytach po czym gwałtownie ruszył przez bramę prosto w mrok, w ciżbę nieumarłych których desperacko odpierali Leto i pozostali Morryci. Spokojnie odliczał odległość taktem końskich kopyt, zamierzając pochylić się w siodle, złapać wąską kibić czarodziejki, następnie gwałtownym skrętem konia władować ją na kulbakę i korzystając wciąż z tempa wierzchowca pognać w stronę bramy.

- W huj...ty zboczony jesteś. Rajcują cię zasrane dupy? - parsknął Niers, schował pałasz nonszalanckim ruchem do pochwy i ruszył za Hansem Hansem na mur, dokładnie uwiązując konia do drewnianych schodów. Nie chciał, aby zaniepokojone obecnością nieumarłych zwierzę, pozostawione bez dozoru stratowało jakiegoś kmiota. Wierzchowiec jednak opanował już swój strach, i jedynie leniwie żuł jakąś kępę trawy, wachlując się swoim długim ogonem. Karl docisnął węzeł i zadowolony popędził na mur.

Okazało się, że strach obleciał nie tylko Saxę, ale i Franza, a Karl przypominając sobie butne słowa brodacza we wspólnej izbie nie mógł odmówić sobie ironicznego uśmieszku, kiedy z tupotem wbiegał po drewnianych schodkach na prymitywy ale solidnie zbudowany ostrokół.
Natknął się na Oswalda, który jedynie wytrzeszczył oczy.
-No co się gapisz świnko? Chcę zobaczyć jak udajesz Gwardię Reiku. Póki co miernie Oswald, tylko miernie - zaśmiał się szyderczo biorąc do ręki porzucony przez jakiegoś kmiota bosak.

"Kurwa, ale ich dużo" pomyślał dopiero teraz widząc ogrom całej trupiej hordy. Momentalnie zrozumiał, dlaczego młodzian i dziewka, która nie miała wcześniej do czynienia z zabijaniem po prostu nie wytrzymali.
"To po kiego huja się tu w ogóle pchać..." pomyślał nakładając skórzane rękawice i poprawiając kapelusz, jak zwykle przed walką.

To była długa noc, choć Niers nie musiał ani przez chwilę korzystać ze swoich umiejętności szermierczych, ani nawet wyciągać pałasza. Nie lubił trupów. Zawsze, jak kogoś zabijał, lubił patrzeć na ostatnie iskierki życia, kołaczące się w źrenicach, kiedy umysł zdawał sobie sprawę z nieuniknionego, a ciało po prostu zdychało na klindze. Lubił widzieć ten opór, wręcz wypisany na twarzy. Tu nie było nic. Płonące niczym świeczki oczy nieumarłych nie wyrażały niczego, a twarze, zastygłe w pośmiertnym grymasie nie były często nawet kompletne, by dało się uchwycić jakąkolwiek emocje. Byli niczym drewniane zabawki, sprzedawane na odpuście na Konigsplatz, sztywne i sztuczne. Nieludzkie. Tym bardziej nie potrafił wykrzesać z siebie czegokolwiek poza obrzydzeniem.
Drąg, zakończony jakimś zardzewiałym hakiem oparł o krawędź palisady, a następnie, poruszając nim niczym wiosłem zanurzał ten hak w plątaninie ciał poniżej i zwalał kolejne upiorne kukiełki w dół, gdzie roztrzaskiwały się o błotnistą ziemię, rozpaczliwie machając przez krótką chwilę kończynami, niczym przewrócone na skorupy żuki. Odrobinę satysfakcji dawało to, że światełka w ich oczach gasły za każdym razem, kiedy podrzucił nieumarłego na tyle wysoko, by spadł z wysokości co najmniej chłopskiego dachu. Czasem musiał przebijać ich niczym motyle na szpilce i wtedy dopiero podnosić, ale jedynie tych, co dotarli niemal do samej korony ostrokołu. Mięśnie napinały się pod skórzaną kurtką, pot perlił się na czole, potem sapnięcie i kolejny nieumarły gasł w morzu trupów, tratowany i wbijany w błocko kolejnymi, gotowymi zająć jego miejsce. Kolejne ruchy ramion, kolejna kukiełka strącona niczym ze stojaka lalkarza, szybująca w ciemność.
Po zgaszeniu czterech tuzinów światełek, Niers przestał liczyć. Nie było warto. Ruch, szybujące ciało, światełko zgasło. Ruch, ciało, zgasło. Ruch, ciało...
Karl pracował niczym kukiełka.

Saxa biegła ciemną, straszną, ciasną uliczką. Wbiegła w nią kiedy uciekła z muru. Teraz krawędzie strzech klaustrofobicznie zwieszały się nad uliczkami, jakby chciały pogrzebać dziewczynę za życia, aby potem by wstała jako żywy trup…

Droga między domem wspólnoty a bramą może i była krótka, ale dziewczyna źle skręciła i trafiła między zabarykadowane, obco i strasznie wyglądające domy. Te wielkie ponure chałupy wydawały się równie martwe co stare grobowce.

Dziewczyna krzyknęła ze strachu a po policzkach popłynęły jej łzy bezradności. Stanęła w wąskiej uliczce próbując się uspokoić. Jak mogła? Potwory zza mury zabiją im wszystkich. Choć dobrze że się zatrzymała przynajmniej w tej chwili mogła rozpoznać budynek Zgromadzeń i rzucić się do drzwi. Wpadła do środka, pomieszczenie było puste, oświetlone tylko żarem z pozostawionego ogniska.
Dziewczyna w końcu mogła się zatrzymać, dorzuciła drwa na żarzące się węgle i skryła się w ciemnym zakątku wspólnej sali.

Trzęsącymi się dłońmi okryła się kocem. Wystawiając spod przykrycia jedynie wystraszone oczy i sztylet ściskany w dłoni.
Zaczęła oczekiwanie na poranek, kiedy ktoś z niepokojącym skrzypieniem otworzył drzwi wpuścił do środka odgłosy z głębi wioski i powiew chłodu i wilgoci. Nie był to Felix. Co z nim? Może zginął na murach i odszedł na bagna jako nieumarły? Albo właśnie dogorywa w jakiejś błotnistej kałuży, resztkami sił opierając się klątwie Pana Wron? A może był to nieumarły?! Przyszli po nią?! Te myśli sprawiły że dziewczyna zadrżała pod ukryciem a jej dłoń zacisnęła się jeszcze bardziej na sztylecie.

Gdy czarodziejka zaniemogła i fioletowe światło jej magii zgasło, Felix w końcu się otrząsnął i mocniej zaciskając rękę na majdanie łuku jakoś opanował drżenie. Saxy już obok nie było, ale nie miał czasu jej szukać. Horda nieumarłych zbliżała się nieubłaganie, niczym wody wylewającej rzeki i już tylko kamienny mur mógł się oprzeć jej naporowi.

Mayer na próbę podpalił jedną z owiniętych materiałem strzał, które nasączył wcześniej w oliwie i strzelił w nadciągającą zbieraninę ożywieńców. Pocisk poszybował z ognistym furkotem, lecz myśliwy szybko doszedł do wniosku, ze trupy ani się tego nie wystraszą, ani nie rozpierzchną, tylko będą tępo przed siebie leźć, bez różnicy czy w ogień, czy lodowatą wodę.

Myśliwy postanowił zachować reszte pocisków na odpowiedniejszą chwile i złapał za przygotowane wcześniej, drewniane widły. Już po chwili musiał zrobić z nich użytek, kiedy zaczął spychać trupy wspinające się niebezpiecznie wysoko po plecach innych, atakujących truposzy.

Zadanie nie było może niesamowicie trudne, ale ilość i nieugiętość ożywieńców z każdą chwilą męczyła obrońców coraz bardziej. Wolno upływający czas jednocześnie wlewał w ich serca niepewność, czy aby ta przekleta noc kiedyś się dla nich skończy. Zielone ślepia zdawały się ich otaczać niczym morze upiornych świetlików i każdy rozpaczliwie wyczekiwał wschodu słońca. Choćby jednego promienia.