Miał na imię Lorkhan, był inżynierem, ale nie zwykłym, on był Inzynierem Transwymiarowych Korytarzy Kagernaka. Tworów które do niedawna uważano za teorię nie mającą pokrycia w rzeczywistosci. A jednak hipoteza okazała się prawdziwa i zapoczątkowała prawdzią rewolucję. Obecnie imię Kagernaka jest sławione jako największego umysłu a jego określenie "astralne krasnoludy" stało się nieoficjalnie mianem jakim określali siebie naukowcy nowej ery.

I to własnie napawało Lorkhana dumą, a to co go dumą nie napawało, a wręcz budziło w nim zażenowanie to sytuacja w jakiej się obecnie znajdował, sześćdziesiąt stóp nad ziemią, na nieco zbyt cienkiej gałęzi. Pozycja którą znajdował zawdzięczał swemu skupieniu na pracy, co oczywiście zazwyczaj jest wielce pochwalane, jednak nie w przypadku prac polowych w miejscu gdzie dzikie bestie czają się za każdym krzakiem. Lorkhanowi z trudem udało się zbiec przed wygłodniałymi kłami i wdrapać na najbliższe drzewo, tylko po to by przekonać się iż jest w takiej pozycji całkowicie unieruchomiony, mógł tu zostać lub skoczyć w dół na spotkanie z zębiskami jak sztylety.

Złota błyskawica przecięła powietrze klucząc miedzy drzewami, strąciła kilka gałęzi i na śmierć przestraszyła parę wiewiórek szykujących zapasy na zimę. Przeleciała przez dziuplę puchacza i wybiła w niej drugie drzwi rozsypując na wszystkie strony snop drzazg. Przeleciała nad głowami bestii i słodko zaćwierkała na powitanie Lorkhana.

- Ćwirek! Znalazłeś pięciowymiarową niestabilność transwymiarową powyżej pięćdziesięciu kagernaków?
- Pio, pio-pio! - Zapiszczało stworzenie wielkości orzecha włoskiego, lecz całe ze złotego metalu, włącznie ze złotymi ptasimi skrzydłami i długim ogonem z pędzelkiem na końcu. - Pio!!
- No dobra... - Krasnolud pociągnął nosem. - czas się zbierać.

Chwilę póżniej niewielka eksplozja rozniosła się echem po mrocznej puszczy a tuzin głodnych paszcz ze zdziwieniem zauważył, że powietrze stało się agresywne i kasa ich nosy, gardła i oczy. Chwilę po eksplozji po puszczy rozniosło się wściekłe wycie, lecz Lorkhan ani myślał cieszyć się z nieszczęścia swych prześladowców, zabrał co jego i ruszył ile sił w nogach w stronę którą wskazywał mu Ćwirek.

***

Do uszu awanturników dotarł przytłumiony dźwięk eksplozji, a po chwili ujadanie jakiego jeszcze do tej pory nie słyszeli w życiu. Coś niewątpliwie dało się worgom we znaki i nie na żarty je rozwścieczyło, a co najgorsze dźwięk ten rozległ się z okolic z których i oni przybyli.
Gotowi na odparcie zagrożenia wpatrywali się w kierunek skąd dochodziło wycie, lecz im oczom ukazał się widok jakiego najmniej się mogli w tym momencie spodziewać. Przez las biegła niewysoka, brodata postać z ogromnym plecakiem w całości wykonanym z drewna i metalowych prętów, gdzie niegdzie z plecaka wzbijały się w niebo kłeby pary. Przed brodaczem zaś leciała złota kulka ze skrzydłami. Będąc jakie pięćdziesiąt metrów przed awanturnikami, brodacz wyskoczył w powietrze, złapał w dłoń kulkę i pociągnał wajchę na plecaku.

Jasne białe światło na moment wszystkich oślepiło a kiedy odzyskali wzrok po brodaczu nie było śladu, za to pozostały głodne, i rozsierdzione worgi, którym własnie uciekła kolacja.