noboto

Apolin wszedł w tryb zabijania, chłodnego i szybkiego.
Bez zbędnych emocji i uczuć.

Cel namierzony, ogień celowany w głowę i szybkie wysłanie na drugą stronę, kolej cel znowu czyjaś głowa wybuchła od boltowych naboi.

Szybkie ruchy zbyt szybkie jak na taką kupę mięśni i stali musiały ostro demoralizować wroga, ba ich morale nie zdążyło się załamać a już byli martwi.

Ale nie wszyscy, rzadko bardzo zdarzało się że pocisk nie zabijał, zostawiał wroga rannego, okaleczonego, krzyczącego lub nie przytomnego ale żywego.

Apolin nie mógł sobie pozwolić by coś takiego miało miejsce, strzelał do nie ruchomych ciał lub wijących się w agonii rannych, dobijał każdego, tak po prostu miał że nie lubił patrzeć na zbędne cierpienie.

Jak tylko jego sensorium zauważyło takie osoby wiedział co miał zrobić, okazać miłosierdzie, każdy zasługuje na miłosierną śmierć, szybką i bezbolesną, wszak rodzimy się wbrew naszej woli i umieram wbrew niej ale po co cierpieć skoro śmierć jest pewna? to tylko szerzy zło na tym świecie, a jak uczyli go jego rodzice, których pamięta mimo hipno-indoktrynacji "Ten świat i tak jest dość okrutny, nie ma co szerzyć więcej cierpienia lepiej mu przeciw działać".

Robił tak jak go uczono więc skracał cierpienie, a jak by ktoś zajrzał pod jego hełm widział by twarz zupełnie obojętną, zabijanie go nie radowało, nie wzbudzało emocji, nie nienawidził tych istot i tych ludzi, po prostu miał taki rozkaz i wykona go z miłością do Imperatora, to była jedyna motywacja by to robić.

Gdy piersi wrogowie padli, podbiegł natychmiast do wrogiego dowódcy oddziału, upewniwszy się że nie jest celem żadnego strzelca, zdjął hełm.

Brutalnie rozłupał czaszkę i zlizał fragment mózgu, koncentrując się na tym by wydobyć informacje o wrogim generale.