Korneliusz westchnął ciężko, choć trudno było określić powód i co właściwie, to miało oznaczać. Przez dłuższą chwilę milczał, jakby zastanawiał się co ma odpowiedzieć na takie dictum.
- Wilczy kult ma wiele oblicz. To rodzaj pradawnej religii w tych regionach. Nie jest on spójny i w wielu przypadkach, ogranicza się do nieszkodliwych zabobonów. Zdarzają się jednak przypadki i sytuacje, kiedy zachowania naruszają, czy nawet łamią dobre obyczaj, czy wręcz prawo. W ostatnim czasie nastąpiło niestety natężenie fanatycznych ruchów. Biorąc to pod uwagę, to co spotkało was na cmentarzu, miało pewien związek z bestyją, którą udało się nam złapać.
Korneliusz przeczesał dłonią bujną, rudą czuprynę i powiódł wzrokiem po zebranych. Zatrzymał się na dłużej na Halvarze i Malcolmie. W jego spojrzeniu było coś dziwnego. Niepokojący blask, który mógł nie znaczyć nic, a jednocześnie stanowić zapowiedź poważnych kłopotów.
- Pewnie zastanawia was, dlaczego z uporem maniaka, używam słowa bestyja. Robię to całkowicie świadomie. To coś... to monstrum, jest bestyją w ludzkim ciele i nie można dać się zwieść. Są bowiem tacy, którzy przekonują, że vuki są tak samo ludźmi, jak my. Nic bardziej mylne. Takie poglądy, to nie tylko głupoto, ale też śmiertelne zagrożenie dla normalnych ludzi. Miejsce plugawych kreatur jest na cmentarzu, a nie wśród cywilizowanych ludzi.

W tym momencie do każdego członków Bród Mocy dotarł pewien jeden, ale jakże znaczący fakt. Jak dotąd nie widzieli żadnego przedstawiciela innej rasy niż ludzkiej.
Pokraczne sługi lorda Niclasa, choć wyraźnie różniący się wyglądem od typowych przedstawicieli ludzkiej rasy, to bardziej przypominali ludzi dotkniętych jakąś poważną chorobą niż jakieś półorki, czy inne goblinoidy.