Noemie schodziła po drabince powoli uważnie obserwując z okolicy najbliższa okolicę. Te zejście było problematyczne, bo jak zabrać stąd klatkę. To był jednak problem na “za chwilę”.

Belgijka stanęła na metalowej podłodze i wydobyła z kabury swój pistolet. Uważnie rozejrzała się po pomieszczeniu nasłuchując nim dała znak Birgit by wskazała odpowiedni kierunek.

Szła powoli z przygotowaną bronią stąpając uważnie, tak by nie wydobyć z siebie żadnego niepotrzebnego dźwięku. Wiedziała, że i tak dla zwierzaka, czy kogoś kto ich obserwuje są potwornie głośni. Dudnienie niosło się po magazynie. Tak był jednak choćby cień szansy na to, że usłyszy gdy ktoś będzie się zbliżał.

Widok furgonetki nieco ją zaskoczył. Gdzie zamierzali to dalej transportować? Na terenie, którego z krajów miała się panoszyć ta bestia? Zadrżała delikatnie, mając nadzieję, że mundur i płaszcz to ukryły. Stanęła lekko z boku czując jak jej zmysły zaczynają przeskakiwać. Zerkała to na Birgit to na furgonetkę. Jej słuch wrażliwy był na każdy dziwny odgłos. Musiała przyznać… bała się.

- Ja tego nie dotknę.

Słowa jednego z marynarzy sprawiły, że przybliżyła się do klapy.

- Zróbcie miejsce dla pani kapitan. - rozkazał słowem i gestem bosman. Noemie skinęła mu i skorzystała ze zrobionego miejsca, by wejść na furgonetkę.
- Chodź Birgit. - Wzięła jedną z latarek i poświeciła na zawartość furgonetki.

To tam zastała ją wymiana okrzyków, która sprawiła, że strach zastąpiła irytacja.
- Bądźcie ciszej. - Warknęła. Sama czuła, że czas im się kończy. Bomby mogły spaść w każdej chwili. Musieli w miarę możliwości przetransportować zdobycz… choćby jej część. - Zaraz się zabieramy.