Zmierzch 22 Brauzeit 2518 KI, Herrendorf

Chłodny i niezbyt słoneczny dzień przeminął tak szybko, że ślęcząca nad zmurszałymi dokumentami Olivia niemal przeoczyła chwilę, w której blada tarcza słońca jęła chylić się ku zachodowi. Siedząca w zimnym domostwie Valdemara w towarzystwie Kateriny Lauterman, dziewczyna z wielkim trudem brnęła przez otrzymane od Ametystowej Czarodziejki arkusze papieru, zapisane koślawymi literami i w lokalnym dialekcie, który znacząco odchodził od mowy Ostermanów zamieszkujących lewy brzeg Talabeku.

W miarę upływu czasu zaczęła zyskiwać przeświadczenie, że zgromadzone przez sigmaryckiego kapłana zapiski nie miałyby dla niej większej wartości nawet, gdyby ktoś spisał je w języku klasycznym. Autor „Wroniego lamentu” musiał być człowiekiem kiepsko wykształconym, być może zwyczajnym skrybą albo świątynnym neofitą. W jego opowieści roiło się od ujętych w poetyckie opisy zabobonów. Sługa Ciemności i Chaosu przybył do Herrendorfu, aby go zniszczyć za pomocą nieprzeliczonej armii ożywieńców, lecz jego plany spełzły na niczym w obliczu potęgi Ametystowego Maga Radamusa Arforla. Czarodziej Śmierci, otoczony łaską Morra i innych bogów Imperium, złożył Pana Wron do grobu, lecz sam odniósł w tym epickim boju śmiertelną ranę. Pochowany na mokradłach w okolicach Herrendorfu, zyskał w balladach wdzięcznych Ostermanów reputację ducha opiekuńczego wioski.

Wiekowe zapiski nie odnosiły się w żaden sposób do rzekomej wampirycznej natury Pana Wron, nie przybliżały też w żaden sposób jego prawdziwej tożsamości ani historii. Olivia przez większość dnia konsultowała swe spostrzeżenia z panią Kateriną, ale Ametystowa Czarodziejka wydawała się podzielać rozczarowanie dziewczyny treścią „Wroniego Lamentu”.

- Nadszedł czas.

Panna Hochberg drgnęła słysząc za plecami zdecydowany męski głos. Odrywając skupiony wzrok od zawilgoconej karty papieru uświadomiła sobie, że za progiem domostwa zapanował w międzyczasie gęściejący mrok. Stojący w drzwiach jasnowłosy Leto skinął jej z poważną miną głową, odwrócił wzrok w kierunku podnoszącej się z miejsca Kateriny.

- Słońce zachodzi – oznajmił Śniący – Słudzy Pana Wron zaraz nadejdą. Musimy wejść na mur.

- Jestem gotowa – odpowiedziała Ametystowa Czarodziejka ujmując w długie wąskie palce swój kostur – Prowadź.

Dzień dobiegł końca, a wraz z zachodzącą tarczą słońca zniknęło Wasze poczucie bezpieczeństwa. Noc coraz bliżej, w górze już widać gwiazdy. Noc zapowiada się na pogodniejszą niż wczoraj, ale od bagien wiatr już niesie pierwsze pasma mgły. Jeszcze chwila i dowiecie się, czy nieumarli staną tej nocy pod bramą Herrendorfu. Jeśli macie jakieś szczególne deklaracje, piszcie.