Południe 22 Brauzeit 2518 KI, okolice Herrendorfu

Stąpała w grząskim gruncie zaplątana we własne myśli. Przystanęła i spostrzegła, że choć niechętnie, towarzysze za nią podążają. -Gdzie właściwie ich wiodła?- Liczyła, że ktoś ją wyprzedzi, powiedzie bezpieczną ścieżką wzdłuż mokradeł, tak żeby na czas wrócić do wioski. Miała, za to wrażenie, że spoglądają na nią jak na kuriozum. Zmieszała się, już chciała się odezwać, ale uczuła niemoc ust i języka, na domiar własnego nieszczęścia wybełkotała coś co brzmiało jak
- dlugga blama - co mógł ktoś zrozumieć opatrznie.

Olivii zrobiło się strasznie wstyd, czując, że okrywa się rumieńcem odwróciła głowę. Miała problem z wzięciem wdechu, czuła narastającą panikę. Zaglądanie przez dziurkę od klucza w świat magii miało swoją cenę, a diwnooka adeptka nie miała dużego doświadczenia, odebrane ze świata eteru wrażenia odbijały się mentalną czkawką.

Wszystko zmieniło się w kilka chwil, a przyczynkiem tego były słowa panny Valdis. Na myśl o odstawieniu do bramy, cały zamęt Olivii Hochberg skoncentrował się w gniew. Szczęściem dla niej, a może bardziej dla nich, nie widzieli jej twarzy. Gniew wypełnił żyły ogniem odblokowując możność oddechu, postawił ją do pionu niczym magiczny eliksir. Już opanowana zwróciła się do pozostałych.

- Pójdziemy tędy - wskazała przypadkową ścieżkę - Jeśli zły czarownik gdzieś obozuje to w okolicach cmentarza, a te stawia się na zawietrznej od wioski, żeby wiatry nie niosły morowego powietrza. Dlatego my pójdziemy w przeciwnym kierunku. Pasuje?! - spytała.

Popatrzyła w stronę gdzie zniknął Dhar, zła, że nie odnajdywała w sobie odwagi by tam skierować swe kroki. -Nie tylko swe - pomyślała i na powrót wróciła wzrokiem do towarzyszy. Uśmiechnęła się kwaśno i ruszyła w wybraną stronę.

Chyba trochę wybrnąłem.

Czarownica chciałaby zatoczyć duże kółko, może jednak coś da się upolować, może ustali czy ożywieńcy dążą do jednego miejsca, czy rozchodzą się jak ból po kościach przy grypie.

MG:

Może czas na szkic wioski z kierunkami świata. Miejscem położenia cmentarza i poznanych przez nas ścieżek.
Wiem, że zdaje ci się to zbyteczne, ale mnie by się przydało, choćby do komponowania domysłów Olivii.

Południe 22 Brauzeit 2518 KI, okolice Herrendorfu


Między zamulonymi i przykrytymi gnijącą materią zbiornikami wodnymi, a może szlamowymi, choć coś tam żyło, wiła się ścieżka, z pozoru równoległa do linii pagórków i skarlałych drzew, za którą ukrywał się Herrendorf. Podobne rachityczne, na wpół martwe dendrony wyłaniały się z toni mokradeł. Zdawkowo eleganckie na tę sytuację, trzewiki panny Hochberg zagłębiały się miękko w mokrym gruncie. Stawiała kroki uważnie, nigdzie się właściwie nie śpiesząc, bo i nigdzie nie zmierzając. Pomyślała, że szkoda byłoby spłoszonej zwierzyny, a jej myśli dziwnie powędrowały do młodego łowcy.

Kiedy jednak Mayer pojawił się koło niej i niespodziewanie zaczepił rozmową, najpierw się wzdrygnęła, nie oczekując w istocie zainteresowania kogokolwiek. Przystanęła. Choć w duszy, tego to właśnie pragnęła, zakneblowało ją jak na przesłuchaniu inkwizycji. Przywołała za to na usta entuzjastyczny i naiwny uśmiech panny, która pierwszy raz w życiu roznosi posiłki w karczmie dla najemników. Zalśniły nawet oczy, zdumiewająco unisono, zgodne jak nigdy.

Ręką zbrojną w szpadel wskazała daleko na horyzont. - Tam zniknął, dlatego właśnie nie mam odwagi iść dalej od murów. - zdjęła z głowy czapkę nausznicę, wyściełaną od środka futrem, a kiedy to czyniła umyte rano w ziołach włosy stanęły dęba naelektryzowane, czyniąc z oblicza czarownicy blade słońce w czarnych promieniach. - Magia? - popatrzyła zalotnie w oczy Felixa.

Ruszyła na powrót, ale bardzo wolno, by utrzymać delikatną więź zainteresowania, którą chyba z woli bogów zyskała.

- Pytałeś, czy patrzyłam, tak patrzyłam. Widziałam to, ukryło się tam gdzie wskazałam, ale nie jestem biegłą mistrzynią jak Katerina. - zwróciła wzrok znów do łowcy - Czy to nie dziwne, że ja patrzyłam, ty pomyślałeś, a mistrzyni nie nakazała dokładnego rozeznania? Cieszę się, że zapytałeś, bo myślałam, że oszalałam. Tak wiele nieobrazów widziałam w nocy i czyniąc zwiad. Te wrażenia nie są takie jak je postrzegasz ty, słyszę czerwień, czuję zapach strachu, powiesz, że i ty go znasz, od zaszczutych zwierząt. Nic podobnego, to fetor, który po prostu wywołuje, strach, panikę, beznadziejność, choć można i czuć zapach pieśni, szczęścia narodzin. - wbiła wzrok w chłopaka - zobaczyć smak miłości. Nie wszystko po drugiej stronie magicznych wrót jest chaosem.

Znów się spłoszyła własną otwartością, nieporadnie, ale skutecznie wzięła młodego Mayera pod ramię - Wybacz, niepotrzebnie trapie cię szczegółami. Chciałabym przejść wzdłuż linii tamtych karlaków - wskazała na pokraczne dendrony na wzgórzach opasających Herrendorf - później musimy już wracać, żeby spotkać się z czarodziejką. Ciągle liczę na coś do jedzenia, bo na wikcie z mułu to i trzech dni nie pociągniemy. Felixie liczę na ciebie, może powinieneś pójść przodem wypatrywać zwierza. Ja będę baczyć na słońce.

Już uwolniwszy łowcę dodała - Przyjacielu, musimy się wspierać, wzmocnić grupę. Proszę porozmawiajmy przed wieczorem. Teraz powinniśmy skupić się na pozyskaniu jedzenia i wiadomości o tropach plugawców. Raz jeszcze dziękuje ci, że pytasz o dar. Większość woli milczeć. Stań proszę przy mnie na murach w nocy, opowiem ci co widzę, jeśli spytałeś o to, możliwym jest, że i ty nosisz ukryty dar.

Nie była przekonana, czy nie potraktowała młodego Mayera zbyt obcesowo, ale po niewyważonej pierwszej reakcji musiała się jakoś ratować.

Olivia chętnie puści przodem młodego łowcę, ona za nim, później Saxa i zamyka Franz. Małe kółeczko i wracamy. W drodze powrotnej, kiedy już poczuli się bezpiecznie Olivia chętnie powróci do rozmowy z Felixem. Bez względu na polowanie, do którego użyje ewentualnie dzirytu, zebrała Olivia spory zapas drewna w naprędce wyczarowanej z z torby wielkiej chusty.

Olivia Otwarta na pytania i zaczepki pozostałych członków ekspedycji.

Jeśli ktoś chce, zapraszam również do gdoc.

Południe 22 Brauzeit 2518 KI, okolice Herrendorfu

Ostrożna wędrówka poprzez mokradła przyniosła czwórce śmiałków znużenie i przemoczone buty, nie dała im jednak sposobności ku temu, aby natrafić na ślad błąkających się po okolicy żywych trupów. Napastowani przez chmary dokuczliwych muszek, ubłoceni i głodni, najmici pani Lautermann skierowali się w końcu z powrotem ku kamiennemu murowi Herrendorfu. Choć słońce stało wysoko na niebie, wszyscy czworo doskonale wiedzieli, że wraz z nadejściem zmierzchu nieumarli mieli powrócić, a wówczas nikt pozostający na zewnątrz osady nie miał najmniejszych szans na ujście z życiem.

Felix i Saxa zabrali ze sobą łuki i strzały, nie tyle do swej obrony przed ożywieńcami, co w zamiarze upolowania świeżej zwierzyny. Przewrotny los srodze z nich jednak zakpił, bo bagna okazały się niemal całkowicie opustoszałe. Olivię niezbyt ów fakt dziwił, wszak nie od wczoraj uważano, że zwierzęta obdarzone były własnym rozumem i prędzej od ludzi rozpoznawały nadnaturalne niebezpieczeństwa.

Cokolwiek żyło wcześniej w bezpośrednim otoczeniu Herrendorfu, albo padło już ofiarą nieumarłych albo też zdążyło daleko czmychnąć.

Panna Hochberg poczuła ulgę widząc coraz bliższy kamienny mur, poweselała słysząc miarowe dźwięki uderzających w metal młotków - to kilku wieśniaków z posępnymi minami wzmacniało okucia bramy, nadwerężonej kilkoma nocami ożywieńczego naporu.

- Mus mi czym prędzej stawić się przed panią Kateriną - oznajmiła młoda czarownica zerkając z pewnym żalem na Felixa. Idąca u boku Mayera Saxa podchwyciła natychmiast spojrzenie Olivii, poczerwieniała ledwie zauważalnie po twarzy.

- Wrócę przed zmierzchem, nie odmówię sobie ślimaczej strawy. Nim słońce zajdzie, będziemy musieli uradzić, co czynić jeśli tym razem nieumarli wyłamią bramę albo też Pan Wron pojawi się tutaj we własnej swej osobie.

Skuteczne pozyskanie żywności na nawiedzanych przez żywe trupy mokradłach to spore wyzwanie, dlatego rzuciłem na Sztukę przetrwania Felixa (41), aby przetestować jego umiejętności. Na 1k100 wypadło 75 - to oznacza, że nie wytropiliście żadnego większego zwierzęcia ani nie złapaliście żadnej ryby. Do Herrendorfu przyniesiecie kilka garści ślimaków, małego węża, trochę jadalnych kłączy, liści i orzechów. Na szczęście wciąż jeszcze macie swoje podróżne racje, również jadło zabrane zabitym w Gryfoniej Kniei rzezimieszkom (całość wystarczy na obfitą, choć wyraźnie plebejską kolację).

Południe 22 Brauzeit 2518 KI, okolice Herrendorfu


Niezdrowo podniecona, czując się bezpiecznie w cieniu muru nędznej osady, a szczególnie obietnicą bliskiej rozmowy z łowcą, Olivia Hochberg, czym prędzej chciała mieć za sobą konieczną, jak jej się wydawało rozmowę z Ametystową Czarodziejką. Obróciła się jeszcze raz do grupy, uścisnęła gorączkowo za ramię Felixa, ledwie powstrzymując się, by go nie pocałować, zagryzła dolną wargę do krwi. Skinęła do pozostałych i pognała przodem, podskakując niczym młody wilczek, co zupełnie nie licowało z podłą sytuacją Remerczyków.

Spiesząc ślizgające się w błocie nóżki, kierowała się wprost przed oblicze pani Leutermann. Zdała sobie sprawę jak bardzo jest głodna, kiedy poczuła urągające jej godności głośne burczenie w żołądku. Było już wszakże o rzut kamieniem od celu.

Zmierzch 22 Brauzeit 2518 KI, Herrendorf

Chłodny i niezbyt słoneczny dzień przeminął tak szybko, że ślęcząca nad zmurszałymi dokumentami Olivia niemal przeoczyła chwilę, w której blada tarcza słońca jęła chylić się ku zachodowi. Siedząca w zimnym domostwie Valdemara w towarzystwie Kateriny Lauterman, dziewczyna z wielkim trudem brnęła przez otrzymane od Ametystowej Czarodziejki arkusze papieru, zapisane koślawymi literami i w lokalnym dialekcie, który znacząco odchodził od mowy Ostermanów zamieszkujących lewy brzeg Talabeku.

W miarę upływu czasu zaczęła zyskiwać przeświadczenie, że zgromadzone przez sigmaryckiego kapłana zapiski nie miałyby dla niej większej wartości nawet, gdyby ktoś spisał je w języku klasycznym. Autor „Wroniego lamentu” musiał być człowiekiem kiepsko wykształconym, być może zwyczajnym skrybą albo świątynnym neofitą. W jego opowieści roiło się od ujętych w poetyckie opisy zabobonów. Sługa Ciemności i Chaosu przybył do Herrendorfu, aby go zniszczyć za pomocą nieprzeliczonej armii ożywieńców, lecz jego plany spełzły na niczym w obliczu potęgi Ametystowego Maga Radamusa Arforla. Czarodziej Śmierci, otoczony łaską Morra i innych bogów Imperium, złożył Pana Wron do grobu, lecz sam odniósł w tym epickim boju śmiertelną ranę. Pochowany na mokradłach w okolicach Herrendorfu, zyskał w balladach wdzięcznych Ostermanów reputację ducha opiekuńczego wioski.

Wiekowe zapiski nie odnosiły się w żaden sposób do rzekomej wampirycznej natury Pana Wron, nie przybliżały też w żaden sposób jego prawdziwej tożsamości ani historii. Olivia przez większość dnia konsultowała swe spostrzeżenia z panią Kateriną, ale Ametystowa Czarodziejka wydawała się podzielać rozczarowanie dziewczyny treścią „Wroniego Lamentu”.

- Nadszedł czas.

Panna Hochberg drgnęła słysząc za plecami zdecydowany męski głos. Odrywając skupiony wzrok od zawilgoconej karty papieru uświadomiła sobie, że za progiem domostwa zapanował w międzyczasie gęściejący mrok. Stojący w drzwiach jasnowłosy Leto skinął jej z poważną miną głową, odwrócił wzrok w kierunku podnoszącej się z miejsca Kateriny.

- Słońce zachodzi – oznajmił Śniący – Słudzy Pana Wron zaraz nadejdą. Musimy wejść na mur.

- Jestem gotowa – odpowiedziała Ametystowa Czarodziejka ujmując w długie wąskie palce swój kostur – Prowadź.

Dzień dobiegł końca, a wraz z zachodzącą tarczą słońca zniknęło Wasze poczucie bezpieczeństwa. Noc coraz bliżej, w górze już widać gwiazdy. Noc zapowiada się na pogodniejszą niż wczoraj, ale od bagien wiatr już niesie pierwsze pasma mgły. Jeszcze chwila i dowiecie się, czy nieumarli staną tej nocy pod bramą Herrendorfu. Jeśli macie jakieś szczególne deklaracje, piszcie.