lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

rasgan · 06-08-2007, 18:12

Elf w milczeniu przysłuchiwał się historii kapłana. - ~~Jakże wiele wspólnego mamy ze sobą~~ – zamyślił się szlachcic. Gdyby nie fakt, że ten człowiek jest człowiekiem, zapewne uznałby go za brata, a już na pewno uznawał go za kogoś, kto może zrozumieć jego cierpienie, jego sytuację. Podobnie jak on, kapłan służył bogom, gdzieś daleko, na pograniczu świadomości innych. Teraz pozostał tylko on, tak jak pozostał tylko Rasgan. - A teraz opowiedz coś o sobie. Jesteś szlachcicem, prawda? Słychać to w sposobie mówienia, dlaczego zatem zajmujesz się tym czym się zajmujesz? O ile można wiedzieć, bo nie chce naruszać Twojej prywatności. Wiem jak to jest jak ktoś się pcha z buciorami w twoje życie.
- Tak, jestem szlachcicem. Moja historia jest długa i zagmatwana. Właściwie jest tak długa, że nie zapowiada się na jej koniec nigdy. Tak, nigdy to dobre słowo. Postaram się jednak ją nieco streścić. - tutaj elf odrobinę zwolnił i zamyślił się, jakby się zastanawiał od czego ma zacząć swą opowieść.
- Urodziłem się jako wysoki elf. Jestem dumny z tego choć z całego serca nienawidzę swej rasy. To oni są winni tego, czym się stałem. To oni od początku decydowali o drodze jaką mam obrać. Jako szlachcic miałem najlepszych nauczycieli, szkolono mnie w walce, filozofii, historii i w walce. Ups, już to mówiłem. - elf zaśmiał się. Lubił się śmiać ze swoich żartów, choć te nikogo nie zwykły bawić. No może prawie nikogo, ponieważ ten tutaj mroczny kapłan zaśmiał się z jednego z nich wcześniej. - Pobierałem też nauki u kapłanów i uważam, że na takiego się bardziej nadaję. Mniejsza z kapłanami jednak. W chwili obecnej zaszlachtowałbym wszystkich tak jak robię to z elfami.
- A co oni ci uczynili, że tak ich nienawidzisz? - zapytał sługa mrocznego bóstwa.
- Co uczynili? - elf stanął i niemalże uderzył kapłana w gniewie. - Są winni tego czym jestem. Byłem szkolony w ich szkołach, byłem szkolony w walce. To podczas szkoleń poznałem Aerii, i to przez ich niefrasobliwość i głupotę ona nie żyje. Gdyby nie oni, nie poznałbym jej, gdyby nie oni nie obchodziła by mnie jej śmierć. Gdyby nie oni nie wyrzekł bym się swych bogów. Gdyby nie oni, nie zostałbym wygnańcem z własnego domu! - ostatnie słowa elf wykrzyczał uderzając raz po raz w napierśnik kapłana powodując, że ten cofał się po kroku do tyłu. - Gdyby nie cholerne elfy, nie ich zasrana wiara nie byłbym nie... nie posiadałbym swoich umiejętności i mógłbym umrzeć w spokoju. - nastrój elfa zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni. Z wzburzonego i krzyczącego elfa stał się spokojny i melancholijny. – Gdyby nie kapłani, nie zostałbym wygnańcem, mógłbym umrzeć. A tak? Spójrz na mnie. Jestem szlachcicem bez domu, który wałęsa się po świecie zabijając wysokie elfy. Szukam sprawiedliwości kapłanie i znajdę ją. Odzyskam to co utraciłem. Znajdę odpowiednie artefakty, zdobędę je, posiądę moc. A wtedy, gdy po ziemi nie będzie stąpał żaden z elfów, gdy prócz drowów będę tylko ja, wtedy pozabijam wszystkich bogów światłości. Wtedy i oni poczują karzące ramię sprawiedliwości, bo nie są lepsi ode mnie. Tak ci mówię, i tak się stanie kapłanie. Nie wchodź mi więc w drogę, albo podzielisz ich los. Zrozumieliśmy się? - elf znów przystanął i czekał na odpowiedź kapłana.

06-08-2007, 18:12	#227
rasgan Reputacja: 1	Elf w milczeniu przysłuchiwał się historii kapłana. - ~~Jakże wiele wspólnego mamy ze sobą~~ – zamyślił się szlachcic. Gdyby nie fakt, że ten człowiek jest człowiekiem, zapewne uznałby go za brata, a już na pewno uznawał go za kogoś, kto może zrozumieć jego cierpienie, jego sytuację. Podobnie jak on, kapłan służył bogom, gdzieś daleko, na pograniczu świadomości innych. Teraz pozostał tylko on, tak jak pozostał tylko Rasgan. - A teraz opowiedz coś o sobie. Jesteś szlachcicem, prawda? Słychać to w sposobie mówienia, dlaczego zatem zajmujesz się tym czym się zajmujesz? O ile można wiedzieć, bo nie chce naruszać Twojej prywatności. Wiem jak to jest jak ktoś się pcha z buciorami w twoje życie. - Tak, jestem szlachcicem. Moja historia jest długa i zagmatwana. Właściwie jest tak długa, że nie zapowiada się na jej koniec nigdy. Tak, nigdy to dobre słowo. Postaram się jednak ją nieco streścić. - tutaj elf odrobinę zwolnił i zamyślił się, jakby się zastanawiał od czego ma zacząć swą opowieść. - Urodziłem się jako wysoki elf. Jestem dumny z tego choć z całego serca nienawidzę swej rasy. To oni są winni tego, czym się stałem. To oni od początku decydowali o drodze jaką mam obrać. Jako szlachcic miałem najlepszych nauczycieli, szkolono mnie w walce, filozofii, historii i w walce. Ups, już to mówiłem. - elf zaśmiał się. Lubił się śmiać ze swoich żartów, choć te nikogo nie zwykły bawić. No może prawie nikogo, ponieważ ten tutaj mroczny kapłan zaśmiał się z jednego z nich wcześniej. - Pobierałem też nauki u kapłanów i uważam, że na takiego się bardziej nadaję. Mniejsza z kapłanami jednak. W chwili obecnej zaszlachtowałbym wszystkich tak jak robię to z elfami. - A co oni ci uczynili, że tak ich nienawidzisz? - zapytał sługa mrocznego bóstwa. - Co uczynili? - elf stanął i niemalże uderzył kapłana w gniewie. - Są winni tego czym jestem. Byłem szkolony w ich szkołach, byłem szkolony w walce. To podczas szkoleń poznałem Aerii, i to przez ich niefrasobliwość i głupotę ona nie żyje. Gdyby nie oni, nie poznałbym jej, gdyby nie oni nie obchodziła by mnie jej śmierć. Gdyby nie oni nie wyrzekł bym się swych bogów. Gdyby nie oni, nie zostałbym wygnańcem z własnego domu! - ostatnie słowa elf wykrzyczał uderzając raz po raz w napierśnik kapłana powodując, że ten cofał się po kroku do tyłu. - Gdyby nie cholerne elfy, nie ich zasrana wiara nie byłbym nie... nie posiadałbym swoich umiejętności i mógłbym umrzeć w spokoju. - nastrój elfa zmienił się o sto osiemdziesiąt stopni. Z wzburzonego i krzyczącego elfa stał się spokojny i melancholijny. – Gdyby nie kapłani, nie zostałbym wygnańcem, mógłbym umrzeć. A tak? Spójrz na mnie. Jestem szlachcicem bez domu, który wałęsa się po świecie zabijając wysokie elfy. Szukam sprawiedliwości kapłanie i znajdę ją. Odzyskam to co utraciłem. Znajdę odpowiednie artefakty, zdobędę je, posiądę moc. A wtedy, gdy po ziemi nie będzie stąpał żaden z elfów, gdy prócz drowów będę tylko ja, wtedy pozabijam wszystkich bogów światłości. Wtedy i oni poczują karzące ramię sprawiedliwości, bo nie są lepsi ode mnie. Tak ci mówię, i tak się stanie kapłanie. Nie wchodź mi więc w drogę, albo podzielisz ich los. Zrozumieliśmy się? - elf znów przystanął i czekał na odpowiedź kapłana. __________________ Szczęścia w mrokach...