Płock, 4 sierpnia AD 1250. Czwartek.

Tak strasznego poranka nie przeżyli jeszcze. Oto gdy słońce wschodziło zwłoki dwójki inkwizytorów leżały obok siebie na ogromnej ławie. Fyodor i Klara. Starzec i młoda kobieta. On z oderwaną głową. Ona z zalanymi krwią oczodołami i stygmatami.

Witold płakał. Postawny mężczyzna o szlacheckich rysach ronił łzy nad losem siostry Klary. On jeden usłyszał jej ostatnią przepowiednie. Przepowiednię, za którą Pan zabrał najwyższą ofiarę.

Powtarzał ją kilka godzin… starał się zapamiętać i przekazać jak najdokładniej… a jednak nie potrafił. W dłoniach ściskał pergamin, na którym napisał kilka słów. Pergamin, który każdy z nich czytał już po kilka razy.

Cytat:

Ten, który przyszedł, zagarnąć chce chwałę należną Panu. Ten, który Pana miał bronić owładnięty ciemnością, Ten, który Pana zdradził nie ma przyjaciół wśród swych towarzyszy, Ten, który nosi nie swoje miano śmierć poniesie chwalebną Ten, którego anioły wybrały łaski Pańskiej nie zazna Ten, który szuka wrogów wśród przyjaciół znajdzie ich. Ten, który szuka przyjaciół wśród wrogów los odwrócić może Ten, który chuciom swym ulega demonów łatwym kąskiem Ten, który zdradził swych braci i siostry w imię Pańskie wywyższony zostanie Ten, który pomocy znikąd nie dostał szlachtę nawrócić winien. Nie służą Panu prawdziwemu ci, co wiatr, wodę i mgłę ujarzmili, oni zginąć winni. Nie służą Panu prawdziwemu ci, co ziemię kontrolują i las uczynili swym domem, oni zginąć winni. Nie służą Panu prawdziwemu ci, którzy deszcz sprowadzili nieustanny, oni zginąć winni.

- Tyle pamiętam. Nie wiem co chciała nam przekazać. Ja… ona… była taka młoda…
Witold znów wybuchł szlochem.