Halvar obudził się i usiadł na swoim posłaniu. Zaciskał zęby i wpatrywał się w ścianę. Był jeszcze bardziej nieobecny niż tamtego dnia, gdy usłyszał jakaś przepowiednię. W końcu wstał i przeszedł się po lazarecie.

Podchodził do każdego z towarzyszy. Kładł im rękę na ramieniu. Ściskał dłonie. Obejmował. O Uśmiechał się. Wszystko bez wyraźnego powodu. Nawet do barbarzynki podszedł i się uśmiechnął. Wtedy wypuścił powietrze z płuc a jego szeroka klatka opadła pod rozsznurowaną koszulą.
- Jak ja się cieszę, że wszyscy żyjecie. Czy może ktoś nam przynieść wina? W gardle mi zaschło! - Krzyknął. W końcu powiedzieli, że wystarczy krzyknąć.

Po chwili znów zwrócił się w stronę swych przyjaciół.
- Gdzie nasza broń? Moja zbroja? Musimy dokończyć to co zaczęliśmy. Zabić Vuka. To potwór.