| Fifi po prostu zaniemówiła kiedy już znaleźli się na stacji. Zauważyła, że jej szata świetnie leży i jest bardzo wygodna. To dobrze, że wszyscy muszą mieć szaty, dzięki temu nikt nie będzie się wyróżniał.
Ogromny mężczyzna, który najwyraźniej miał się nimi zaopiekować, zrobił na Fifi dobre wrażenie. Wyglądał na sympatycznego i ciekawa była czego uczy. Nie spodobało jej się, że ten lalusiowaty blondyn się z niego naśmiewa. Przecież ten człowiek na pewno jest o wiele lepszym czarodziejem niż on i należy mu się szacunek. Postanowiła jednak nie robić sobie od razu wrogów i przemilczała tę uwagę. Przemilczała nawet uwagę o ropuchach, chociaż wiedziała już, że z tym chłopakiem nie będzie się przyjaźnić i miała nadzieję, że nie trafią do jednego domu.
Kiedy już znaleźli się wszyscy razem w jednej sali Fifi postanowiła trzymać się swojej nowej paczki. Chłopacy wyglądali na całkiem fajnych, a i Jagodę zdążyła już polubić.
- W końcu dowiemy się do jakich domów pójdziemy!
Kiedy do sali wleciały duchy Fifi pisnęła przestraszona. Zauważyła jednak, że są kompletnie niegroźne. Pierwszoroczni patrzeli na duchy jakby zobaczyli... duchy. Prawie każdy był zdziwiony tym widokiem.
- Czuję, że ta szkoła posiada wiele tajemnic.
__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher |