12 Martius 816.M41, mostek Błysku
- Większość z pierwszych penetrujących tę przestrzeń Kupców przypłaciła swe ambicje życiem. Nie powinno to dziwić, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że działali praktycznie na oślep i na dodatek odcięci od baz zaopatrzeniowych Burzami. Przyczółek został zbudowany dopiero w roku 410, do tego czasu wszyscy eksploratorzy pozostawali całkowicie uzależnieni od zasobów Port Wander. Przeczesywali Gwiazdy Halo kierując się wskazówkami Tarota, skupiskami emocjonalnych sygnatur wyczuwalnych w Osnowie, transmisjami radiowymi, w końcu błogosławieństwem Boga. Ekspansja Koronusa jest nękana sztormami Osnowy nie tylko w obrębie Wielkich Burz, ale w ich głębi kotłują się pomniejsze anomalie, znacząco utrudniające nawigację.
Alecto Xan’Tai ponownie skinęła głową, wpatrując się z posępną miną w holograficzną projekcję.
- Przełomu dokonał Kapitan Sebastian Winterscale około roku 188. To on odkrył skupiska systemów słonecznych w głębi Ekspansji i rozpoczął ich intensywną eksploatację, dzięki czemu położenie znanych mu planet zaczęło wyciekać do osób trzecich, głównie wskutek niedyskrecji załóg okrętów wynajmowanych do wspierania rodowej flory Winterscale.
Pusta dotąd przestrzeń holoprojekcji poza ścianą Wielkich Burz wypełniła się zbiorami sąsiadujących ze sobą układów gwiezdnych, osadzonych w sferach zabarwionych na różne kolory w celu podkreślenia odrębności ich skupisk. Christo wyciągnął przed siebie metalowy wskaźnik, zagłębił jego czubek w jedną z podświetlonych sfer.
- Światy Winterscale to najbardziej znana część Koronusa. To zaledwie kilka planet o publicznie ujawnionej lokalizacji, ale plotka głosi, że ród Winterscale wciąż zdołał zachować w tajemnicy istnienie kilku innych, a te znane już wszystkim okazały się źródłem ogromnego profitu, zwłaszcza zasobny w złoża bardzo rzadkich minerałów Oddech Lucina czy pełen krwiożerczych drapieżników Burnscour, eksportujący rękami łowców bestii niezwykle okazy zarezerwowane dla najbardziej eksluzywnych cyrków i gladiatorskich aren Calixisu. Co więcej, to właśnie w obrębie Światów Winterscale odkryto pozostałości po dawno temu wymarłej nieznanej rasie ksenosów, nazwaną Dominium Egarańskim.
- Nic tak nie raduje Imperatora jak śmierć ksenosa - oświadczyła z nienawistnym zadowoleniem Amelia de Vries - Nie sposób wyobrazić sobie boskiej ekstazy towarzyszącej wymarciu całego gatunku. Chwała mu za uwolnienie nas od tego egarańskiego plugastwa.
Przez mostek przelała się fala pomruków aprobaty. Christo skwitował słowa arcymilitantki kiwnięciem głowy, wymienił ledwie dostrzegalne spojrzenie z prezbiterem Ramirezem.
- Mamy powody do radości - rzekł seneszal - Po tej pradawnej cywilizacji pozostały wyłącznie zasypane pustynnymi piaskami puste budowle. Lecz z drugiej strony nie wpadałbym w nadmierną egzaltację. Jeden wymarły gatunek ksenosów wiosny nie czyni. Ekspansja nie jest jeszcze całkowicie uwolniona od jarzma obcych. A teraz pozwólcie, że powrócę do wątku, z którego tak nieoczekiwanie zboczyliśmy.
- Proszę o wybaczenie - arcymilitantka kiwnęła krótko głową - Poczucie świętego obowiązku tępienia ksenosów czasami mnie ponosi.
- Jak już wspomniałem, Światy Winterscale to prawdopodobnie najbardziej uczęszczana część Ekspansji, ale nie jest wcale bezpieczna - podjął swój wywód seneszal - Co więcej, wbrew swej nazwie nie należy wyłącznie do tego rodu. W przestrzeni wokół tych planet toczy się zaciekła wojna o wpływy i bogactwa, a biorą w niej udział najpoważniejsi gracze Koronusa. Rody Winterscale i Chorda. Pomniejsi Wolni Kupcy wspierają jedną z tych frakcji w zamian za protekcję i kontrakty. Pojęcie neutralności wydaje się tam nie istnieć, bo ktoś pozbawiony protekcji staje się łatwą zdobyczą. Calligos Winterscale i Aspyce Chorda posiadają floty, które mogłyby stawać w szranki ze szwadronami imperialnej marynarki. Tylko Saulowie albo Umboltowie mają dość wysoką reputację, by nie musieć się obawiać napaści.
W górnej części holoprojekcji zapaliły się kolorowe insygnia rodowe Winterscale i Chorda, obracające się powoli wokół własnej osi.
- Infobrokerzy sugerują, że agresorem w tym konflikcie jest dynastia Chorda. Podobno Aspyce próbuje wydrzeć Calligosowi znaczącą część zysków płynących z handlu nephium, aby pokryć straty powstałe wskutek utraty osadniczych kolonii w skupisku Nowych Światów.
Wskaźnik Barcy przesunął się na inny fragment mapy Ekspansji, usytuowany relatywnie blisko Paszczy.
- To stosunkowo niedawno odkryty i otoczony złą sławą obszar Koronusa - seneszal pochylił się nad projekcją wpatrując się w podświetlone na zielono kontury zbioru gwiazd - Podobno z winy pomniejszej burzy Osnowy zwanej Kotłem, permanentnej i znacząco utrudniającej tranzyty przez Morze Dusz. Ród Chorda założył tam kilka kolonii, podobnie jak paru innych posiadaczy Glejtu, ale prawie żadna się nie utrzymała. Nie udało mi się zdobyć potwierdzonych informacji na temat źródła tych porażek. Niektórzy twierdzą, że to przekleństwo tego miejsca, że nie bez powodu pozostawało ono tak długo ukryte przed imperialnymi eksploratorami i że coś nie chce, abyśmy tam osiedli. Tak czy owak, dotarcie w ten fragment Ekspansji pozostaje ekstremalnie trudnym wyzwaniem i jest praktycznie niemożliwe bez wspomożenia się dokładnymi mapami Navis Nobilite.
Spojrzenie Christo przesunęło się na oblicze Alecto Xan’Tai. Wyczuwając wzrok mężczyzny, Nawigatorka odwzajemniła spojrzenie Barcy, a kąciki jej ust zmieniły ułożenie sugerując skrywaną irytację.
- Konsulariusz potwierdził te informacje - rzekła po chwili namysłu - Nasze mapy Morza Dusz w obrębie Nowych Światów są bardzo… niekompletne. Aspyce Chorda zawarła wieloletni sojusz z Domem Benetek. Ich mapy są zapewne najdokładniejsze, ale z wiadomych względów pozostają dla nas nieosiągalne.