- Nieumarły? - czarodziej uśmiechnął się - Mój ci on. Albo ona. Albo ono - dodał. W dzisiejszych czasach za duże było ryzyko, że się kogoś urazi. Z drugiej strony, zaraz znowu okaże się, że ktoś oszukuje i nic z kontroli ożywieńca nie wyjdzie, bo będzie jakieś rzadkie nowe stworzenie akurat odporne. Żałował, że nie ma tu jego brata bliźniaka, też Sadraxa, ale iluzjonisty. Ten mógłby uciekiniera/kę zmylić zaklęciem przez które biegłaby do nich a wydawałoby się jemu/jej/temu, że się oddala.
Niemniej, oszukiwanie to zabawa dla więcej niż jednej osoby. Nekromancja to sztuka nie tylko wzywania duchów czy wskrzeszania umarłych. To także znajomość naturalnych procesów rozkładu materii. Nie tylko ciała. Szkoda było niszczyć takie cacko, ale jak mus to mus. Promień zmienił barwę na rudą. Nawet rdzawą. Przepływająca przez Sadraxa moc niemalże uniosła go w górę. Czarna szata falowała, a siwe włosy sterczały na wszystkie strony. Każdy kto na niego spojrzał mógł dojrzeć, że drogo zapłacił za to zaklęcie postarzania*
Nawet jeśli są metale, które po tysiącu lat zachowują swoje właściwości (w co Sadrax wątpił, zwłaszcza, że sprężyny musiały być siłą rzeczy tworzone z odkształcalnych metali i z czasem szybko traciły swoje właściwości), to smary nie i mechanizm powinien się zatrzeć, więżąc tego/tę/to co ucieka w nieruchawej blasze.

4/1. I składam zażalenie: jeśli dodało jej sił tyle ile miało zabrać to powinna połamać system sterowania, pozrywać linki i rozciągnąć sprężyny

------------------
* Wypadł mu z kieszeni rachunek za to zaklęcie - akurat niedawno spłacił ostatnią ratę (na dogodnych warunkach: 1200 miesięcy po 125 sztuk złota). Kiedy nekromanta mówi o Banku Millenium ma na myśli prawdziwe 1000 lat.