Angela stała i patrzyła. Widziała szpitalne łóżko, chłopca i matkę. Jednocześnie jednak wcale ich nie widziała. Przed jej oczami rozgrywały się sceny, które miały miejsce na zewnątrz. Sceny które miały miejsce wcześniej. W uszach zaś rozbrzmiewały słowa Batmana. Zatem miała rację, nadal leżała pod stertą gruzów rezydencji Papy, gdzieś tam, w realnym świecie. Ten zaś świat, w którym teraz przebywali był efektem mocy tego chłopca, mocy której nikt nie kontrolował. Teraz, przynajmniej dla Angie, pozostawało pytanie czy ci, którzy zginęli dzisiaj, zginęli naprawdę, w realnym świecie, czy tylko tutaj, w tym dziwnym tworze porażonego mocą umysłu. Ta wątpliwość była jedyną rzeczą, która utrzymywała dziewczynę w miejscu. Gdyby nie to, nie bawiłaby się w opowiadanie bajek, w delikatne podejścia. Przymknęła by oko na zrozpaczoną matkę, na to, że dzieciak w sumie nie zrobił niczego złego świadomie, a jedynie był naczyniem dla tych potworności. Gdyby nie to, to skorzystałaby z broni, którą wciąż przy sobie miała. Nie była złą osobą, a przynajmniej nie uważała się za taką. To jednak, co stało się na zewnątrz, co być może nadal się działo w innych częściach miasta. Ludzie… Dorośli i dzieci, kobiety i mężczyźni, starzy, schorowani czy nawet nienarodzeni. Oni umierali okrutną śmiercią, podczas gdy przyczyna tego wszystkiego leżała sobie tu, w łóżku, słuchając opowieści o superbohaterach.

- Jaka jest szansa na to, że ci ludzie umarli naprawdę, w naszym świecie. Jaka jest szansa na to, że ich śmierć odbyła się tylko w tym? - Zapytała w końcu, ignorując w dużej części propozycję Adama i zwracając się do Batmana. Odpowiedź na nie była w tej chwili bardzo, ale to bardzo istotna. Umysł Angie powoli odcinał się od sumienia, przygotowywał. Jedna śmierć by ocalić setki. Mniejsze zło.