Życiem człowieka rządziły impulsy, nieważne czy miał pięć, piętnaście czy pięćdziesiąt lat. Krótkie, błyskawiczne zrywy mięśni, nagle pojawiające się w głowie myśli, które w tym akurat ułamku sekundy wydawały się idealnym rozwiązaniem. Idee rozkwitłe nagle i równie nagle zmienione z formy myśli, na formę czynu.

Z czasem człowiek uczył się panować nad nimi, wszak mądrość przychodziła z wiekiem... podobno. Mówiono również, że niektórzy nigdy się nie zmieniają.
W tym wycinku wszechświata, w tej jednej konkretnej sekundzie starcia z małym, paskudnym gnojkiem, Zoja czuła złość... dobrze, nie do końca złość.
Była wściekła, zaś wściekłość ta paliła napalmem całe ciało od wewnątrz. Żarła płuca przy każdym oddechu, przypalała serce, przede wszystkim zaś trawiła rozsądek - a raczej jego zalążek dopiero kształtujący się w kilkulatce.

Nie mógł poczekać, świat by się zawalił. Co za głupi dupek! Oczyma wyobraźni Gromowa widziała już co za świństwa mu wytnie, gdy wszyscy pójdą spać. Odkleiwszy się od ściany, podniosła dumnie głowę.

- Twoja kolei, tak? - Spojrzała chłopakowi prosto w oczy, chowając gniew za maską uśmiechu, jaki za parę lat miał przyprawiać ludzi o arytmię i rozkojarzenie. Z tym samym uśmiech upuściła zabawkę na podłogę, nie myśląc o konsekwencjach. Zadziałał impuls, złość.

Nie przestała się uśmiechać uroczo nawet, gdy z cała dziecięcą podłością nadepnęła na gameboya, a po pokoju rozszedł się trzask pękającego ekranu.