Pałac Lombardich, 28 czerwca 2595
Chociaż najbliższa rodzina skrycie obawiała się najgorszego, Abdel Sanguine wstał następnego poranka w wyśmienitym humorze, na dodatek wypoczęty i wyspany. Zadowolony z takiego obrotu spraw, Leon Thibaut postanowił nie wypytywać, dlaczego znana mu już z widzenia ciemnowłosa Purgaryjka zesłana do łożnicy kuzyna uciekła z jego sypialni po zaskakująco krótkiej wizycie, na dodatek rozczochrana i zapłakana. To ewidentne nieporozumienie zupełnie nie wpłynęło na samopoczucie dziedzica, od brzasku roztaczającego wokół siebie zapach drogich perfum i aurę arystokratycznego dostojeństwa.
Ceremonia towarzysząca podpisaniu listów intencyjnych nacechowana była wielką pompą i blichtrem, co jeszcze milej połechtało ego Abdela. Uroczystość miała co prawda miejsce w zupełnie nieadekwatnej porze śniadaniowej, ale mnóstwo szanowanych gości, tłoczony ozdobny papier listów, pozłacane pióra i pięknie odlane z wosku pieczęcie zrobiły na frankańskich gościach odpowiednie wrażenie. Odświętnie odziany Guilermo Lombardi przewodził ceremonii w zastępstwie nieobecnego brata, przebywającego jakoby w ważnych sprawach poza Bergamo.
Urzędowe pisma, sporządzone w dwóch pięknie kaligrafowanych wersjach językowych, umieszczone zostały po podpisaniu w mosiężnych tubach. Ich treść prócz zwyczajowych frazesów zawierała również formalną decyzję o otwarciu biur konsulów handlowych w obu miastach, a także powołaniu komisji mających zająć się w niedługiej przyszłości przygotowaniem przepisów towarzyszących wymianie handlowej pomiędzy Bergamo i Montpellier.
Rozczarowaniem był w zasadzie jedynie bardzo krótki bankiet wieńczący całą ceremonię, wszelako niezastąpiony Guilermo Lombardi nie omieszkał przeprosić wszystkich miejscowych notabli w imieniu swego cudzoziemskiego gościa za brak możliwości uczestnictwa delegacji w odpowiednio wystawnej kolacji. Czcigodni goście, jak wyjaśnił swym wysoko postawionym ziomkom brat Wilka, poczuli się zobowiązani do jak najszybszego odwiedzenia Lucatore, by złożyć tam na ręce wstrząśniętej śmiercią Neognostyka wdowy szczere kondolencje. Obecni na bankiecie Purgaryjczycy zachowali w reakcji na te wieści dość umiarkowane emocje, chociaż Leon Thibaut nie mógł się oprzeć wrażeniu, że mało kto poczuł się decyzją Sanguine mile ujęty.
Lecz czasu na rozważanie politycznych implikacji decyzji kuzyna po prostu zabrakło. Ledwie godzinę po wzniesieniu kurtuazyjnego toastu delegaci Montpellier znaleźli się ponownie w swoich apartamentach, zmieniając wykwintne stroje wizytowe na znacznie praktyczniejsze odzienie podróżne.
Listy intencyjne zostały podpisane. Czas ucieka, pora ruszać w podróż na wschód.