W drodze do ładowni Niemka zachowywała spokój, na miejscu jednak coraz bardziej nerwowo zaczęła popatrywać na Anglików. Czy sprowadzili ze sobą saperów? Czy będą chcieli zabrać klatkę? Jak ciężka okaże się bez Schweinehunda? Czy są w stanie? Czy znów będzie nalot? Po co ciągną na dół ją, głuchą i tym razem (zapewne z uwagi na Finneya) bez broni?
Młoda inżynier zagryzała usta, czując jak gdzieś wewnątrz narasta w niej kula zimnego strachu. Działo się coś, czego nie rozumiała i na co nie mogła nic zaradzić, a mundury Anglików coraz mniej różniły się w jej pojęciu od munduru Theissa. Unikała gwałtownych ruchów desperacko wsłuchując się w jakieś efemeryczne stuki. Czego się spodziewali za drzwiami? Schweinehunda? Dlaczego więc nie zachowali ostrożności, nie rozstawili przynajmniej czujek na szacowane 10 metrów działania aury hybrydy?

Nie ufali jej.
Po co zabrali na dół?
Dlaczego... dlaczego...?

Chciała, naprawdę chciała zdusić panikę, gdy zgasło światło, ale ciemność pozbawiona dźwięków to było za dużo, kiedy już się stało. Jęknęła, drżąc jak zagonione w kąt zwierzę i cofnęła się. Wpadła dłonią na zimny metal barierki, ale ładownia którą znała i którą przed kilkoma minutami oglądała z każdej strony na planach wydała się teraz przyjaźniejsza niż pojedynczy błysk latarki... Wroga.

Przeważył odruch. Walcz lub uciekaj. Birgit pozostało jednak tylko jedno z nich. Padła na czworaki i póki okrywała ją czerń mroku rzuciła się jak najszybciej ku zapamiętanej drabinie w dół i gdzieś pomiędzy koła pojazdów. Uciec, zniknąć! Wcisnąć się w jakiś kąt, gdzie będzie mogła skryć się w bezruchu kiedy hybryda porwie któregoś z nich. Raz zadziałało.

Nie myślała już racjonalnie. Został tylko strach.