- 15 czerwca, panie Coleman - odezwała się Jane, próbując rozejrzeć się po otwartych szufladach, co niestety utrudnione było przez ścisk oraz niechęć nowoprzybyłych do jej obecności w tym miejscu. Zaniechała więc prób i jedynie spojrzała wymownie na konstabla, który przyglądał się całej tej sytuacji. Zaczęła się zastanawiać czy te pięćdziesiąt dolarów w jego kieszeni wystarczyło, by mógł zbagatelizować słowa starszego Gattisa.

- Szabrowniczka? - powtórzyła nieco zdziwionym tonem. - Dobre sobie. Sądzi pan, że jak się tutaj dostałam? Przepłynęłam wpław czy może dostałam pozwolenie na wejście na pokład? Faktyczny złodziej, o ile jakiś w ogóle istnieje, a nie jest to jedynie wytwór czyjejś niechęci czy paranoi, musiał się tutaj zjawić na długo przede mną. I zapewne zdobył to, czego szukał, sądząc po stanie w jakim zastaliśmy kajutę Richarda Gattisa.

- Panie Coleman, z tego co pan mówi wynika, że był pan pozbawiony świadomości przez niemal trzy miesiące - zwróciła się do Daniela, który przeszukiwał biurko. - Musimy dowiedzieć się, co się wydarzyło w ciągu tego czasu, że statek Richarda Gattisa skończył tutaj, nieopodal Santa Cruz.

Jane przykucnęła przy porozrzucanych na podłodze dokumentach i mapach, przeglądając je i szukając jakiejś, choćby najmniejszej, poszlaki.
- Proszę się nie obawiać, nie zamierzam ukraść tych jakże wartościowych map i papierów. Zamiast rzucać oskarżenia i pogardliwe spojrzenia, proszę zająć się czymś konstruktywnym i może rozejrzeć się po pozostałych kajutach? - zaproponowała, unosząc na chwilę wzrok na konstabla, Samuela i Jacqueline.

Poza sensacją było coś jeszcze, co napędzało pannę Price do działania. Poszukiwanie prawdy. Teraz za wszelką cenę chciała poznać rozwiązanie tej zagadki, odstawiając na drugi plan swoją nagrodę Pulitzera.