Dom pielgrzyma pod Lucatore, 30 czerwca 2595


Z relacji kapitana wynikało, że sytuacja w mieście jest bardziej zaogniona niż się wpierw Leonowi wydawało. Spoglądając na twarze rodziny i skromnej świty pojął, że myślą podobnie. Równie jak większość przy stole liczył na komentarz Bartheza, ale orlooki alpejczyk czekał ważąc swym zwyczajem słowa. Czując się dość swobodnie przy prosto zastawionym stole, bez tuzina różnych kieliszków, Leon Thibaut uczuł się w obowiązku ośmielić towarzystwo.

- Zdaje się zatem, że wylądowaliśmy nader szczęśliwie w przybytku pielgrzyma. Pozostając blisko, a trochę z boku. Z pewnością powstałe poruszenie i zatrzymany akwedukt będą uprzykrzały nam wizytę, nie zmienia to faktu, że skromni nawet powinniśmy zostać godni Franki. Żałoba skończy się już za dzień, to doprawdy niedługo by zapoznać się z obyczajem i tutejszą etykietą, na co słusznie zwrócił mi uwagę kuzyn - uprzejmy ukłon, ale urwał mu się wątek. Wskazał na swój czarny surdut i dodał - tonacje obowiązujące, czarno- szare.

Po chwili jeszcze, wpierw przepłukawszy usta wodą była jakaś twarda - Pomijając pośpiech w pochówku, komuś kto usunął Altaira Bensato zależało na poróżnieniu ludzi. Usuwając neognostyka, zerwali tamy wzburzonej, spiętrzonej fali wojennych emocji i te niedługo wyjdą nam na przeciw. Liczmy więc czas, chyba, że trzyma nas coś innego niż kondolencje.

Widząc po twarzach zebranych, że nico się zagalopował, młody szlachcic skłonił się, może zbyt sztywno i powrócił do swojego kawałka wieprzowiny, którego twarde kawałki kroił z pietyzmem. Miał ochotę na rybę, ale ryb nie mieli.

Zimną soczystą rybbkę, skąd mu się to wzięło, może lepiej w galarecie.