Szybka wymiana informacji na korytarzu dała jasny obraz tego, z kim mają do czynienia. Gospodarz, były kat, zapewne tak tęsknił za swoim poprzednim zajęciem, że zabijał swoich gości, którzy szukali schronienia pod dachem jego gospody. Trzeba było odnaleźć źródło tych jęków i być może uratować kogoś, kto tymi odgłosami chciał zwrócić na siebie ich uwagę. No i zająć się samym Matthiasem. Greta zabrała z pokoju swój obnażony miecz i podreptała czujnie za pozostałymi do spiżarni.

Laura znów szybko poradziła sobie z kłódką blokującą klapę i mogli zejść na dół. A w piwnicy Morrytka mogła przekonać się na własne oczy, jak chory umysł musiał mieć gospodarz. Trzymał tu wszelkiego rodzaju sprzęt do zadawania cierpienia i Greta mogła się tylko domyślać, jaki ból musieli odczuwać zabijani przez niego, niczego nieświadomi goście. Z niemym spokojem wypisanym na twarzy przyglądała się tym wszystkim przedmiotom, ale w środku czuła się wstrząśnięta. Wyglądało na to, że w obecnych czasach nawet nocując w gospodzie trzeba było być przygotowanym na najgorsze.

Z tych ponurych myśli wyrwał ją kolejny jęk, który - jak się szybko okazało - należał do młodej, pobitej kobiety ukrytej pod stertą śmierdzących koców. Greta szybko naciągnęła ramiączko jej sukni, by męska część drużyny nie zobaczyła czegoś, czego nie powinna i skinęła dziewczynie głową na potwierdzenie słów Bastiana.
- Już nic ci nie grozi - rzuciła, uśmiechając się do niej lekko.

Na więcej nie było czasu, gdyż na schodach pojawił się oberżysta z wielkim, zakrwawionym toporzyskiem. Jego słowa podziałały na Gretę jak zapalnik - kobieta zagotowała się w sobie, chcąc wymierzyć temu psychopacie sprawiedliwość. A że akurat ten ruszył w stronę Manfreda i Bastiana, postanowiła tak jak Laura obejść stół do tortur i zaatakować z boku, lub od tyłu szybkimi cięciami i pchnięciami.