Blokująca przejście ściana nie pasowała do tego korytarza. Choć zbudowana z tego samego kamienia, to jednak była zbyt gładka, zbyt równa. Dwoma słowami – budziła podejrzenia. I słusznie, co już wkrótce się okazało. Krasnoludy może i znały się na kamieniu i budowaniu, ale nie miały szans sięgnąć tak wysoko, jak trzeba było. Co innego Rusłan ze swoją dodatkową stopą (lub dwoma) wzrostu. To on znalazł wąską szparę niemal pod sufitem korytarza. Wsadził tam ostrze noża, bo nic innego by się nie zmieściło. Coś kliknęło, coś innego zaszurało, a na koniec nie wiadomo co zgrzytnęło i przeszkoda ruszyła w bok. Znów coś zachrzęściło i ponownie zgrzytnęło, a ściana zatrzymała się. Zdążyła się jednak przesunąć na tyle, żeby dało się przejść dalej. Niektórzy musieli iść bokiem, i do tego wciągnąć brzuchy, ale udało im się przecisnąć.

Weszli do krypty.

Świadczył o tym dobitnie prosty sarkofag umieszczony w centrum tego pomieszczenia na niewielkim, trzystopniowym podwyższeniu. Światło pochodni wydobywało z mroku kolejne szczegóły, choć było ich niewiele. Kamienna trumna była niezwykle długa, a na płycie nagrobnej leżał mocno zardzewiały miecz dwuręczny, który tylko częściowo zasłaniał wyryte pięć liter. Nie znali ich, choć poznawali kislevickie pismo. Tak jak każdy inny alfabet, tak i ten lokalny zaczynał się od litery A, wyglądającej podobnie w każdym języku. Zdaje się, że komisje uzgadniające kształt liter zaczęły się ze sobą kłócić dopiero po A. Tak czy owak, ten napis zaczynał się właśnie od A.

U podstawy sarkofagu ustawiono kilka świeczek, teraz już w zasadzie ogarków. Roztopiony wosk pokrywał podłoże wokół. Na ścianie naprzeciw ukrytego wejścia otwierał się mroczny korytarz.