Nomada miał rację. Ściana była dziwna i nie pasowała do tego miejsca. Zupełnie nie podobna do innych ścian. Za to okazała się podobna do kobiet w życiu Rusłana. Najpierw się obmacywało, potem wsadzało w szparę, ale na koniec i tak zgrzytały, szurały i się odsuwały. Takie już było życie. Ale tym razem należało to uznać za sukces.

***

Wbrew pozorom, Rusłam znał się na literach. Zdecydowanie potrafił je odróżnić od nie-liter.
- Patrzcie, litery! - pokazał palcem. I z szacunku dla umiejącego czytać Gnimnyra wstrzymał się z wsadzeniem sztyletu pod pokrywę sarkofagu by odsłonić skarby, o których wcześniej krasnolud mówił.

Krypta! Gnimnyr aż jęknął. Ziszczały się jego marzenia. Znaleźli kryptę Putinova. Z niemal nabożną czcią przekroczył próg grobowca… i zamarł. Dlaczego na sarkofagu leżał miecz? Zupełnie nie pasujący do grobu sławnego alchemika. Dlaczego sarkofag skrywający trumnę bądź ciało był tak długi? Z tego co krasnolud wiedział, to Vlad Putinov był zwyczajnym człowiekiem. No, przynajmniej przez większość swojego życia…

- No widzę, że litery – warknął do Rusłana, który wymądrzał się na swój idiotyczny sposób. – Czekaj z otwieraniem grobowca! Może być obłożony klątwą albo zabezpieczony pułapkami. Trzeba dokładnie obszukać, a nie tak na rympał otwierać.

Kislevskiego w piśmie nie znał, więc tylko dokładnie zapamiętał kształt liter. Wróci do tego później. Teraz zabrał się za oglądanie sarkofagu pod kątem zainstalowanych w nim zabezpieczeń. Szukał ukrytych sprężyn, zapadek, podejrzanie wyglądających fragmentów i luźnych części.

Gnimnyr wykorzystuje wykrywanie pułapek

Krypta!

Ale przecież znaleźli już Putinova, a w zasadzie jego szczątki. Może czwororęki nie był poszukiwanym alchemikiem? A może teraz nie byli w jego grobowcu? Wszystko się mieszało, a ścisły umysł Gnimnyra uparł się, żeby całą tę zagadkę rozwikłać. Na wszelki wypadek jednak zaczął rozpoczął od dokładnej inspekcji sarkofagu. Słyszał gdzieś, że takie miejsca często były zabezpieczone pułapkami i obłożone klątwami. Choć skrupulatnie sprawdził każdy jego fragment, nie znalazł niczego podejrzanego.

Jego przewodnicy w skupieniu obserwowali jego, a spotkany niedawno zabójca trolli równie intensywnie zaglądał do korytarza. Pochodnia rozświetliła mroki i początek schodów prowadzących w górę.

- Skarb nie elf... - rzekł półgłosem pomarańczowobrody podszedłszy bliżej sarkofagu. - Schody tam są. Warto zobaczyć czy kto, lub co, tam jest, lub bywa. Żeby od rzyci strony nas nie znalazło, z głowami w trumnie, żadne plugastwo chaosu...

Jak przed każdą bitwą, plan być jaki winien. Rozpoznanie terenu, zwłaszcza na tyłach wroga wskazane. Honorowym było oddać życie w obronie kompanów, a wzgardy godna niepotrzebna śmierć wszystkich.

- Skarb na górze może być, nie? A pod tym mieczem spać demon go pilnujący. Albo wampir? - dodał wyruszywszy ramionami, choć jakby z nadzieją, że faktycznie zamiast złota będzie tam coś zasługujące na porządny wpierdol.

- Czysto – orzekł krasnolud po zakończeniu inspekcji sarkofagu. Podniósł się na nogi i spojrzał na kompanów. Zabójca trolli już wybierał się na górę, ale dwaj dzielni kislevici karnie czekali przy kamiennej trumnie. – Możemy spróbować otworzyć. Tylko pomału, bo rzeczywiście może tak być, że w środku jakieś plugastwo czeka. Miejcie broń w pogotowiu.

- A wy, Furgilu co się tak na górę spieszycie? – zapytał z kolei czubatego wojownika. – Rację macie, że przed tym co w środku jest ostrzegacie, ale chyba pomożecie przy odsunięciu tej kamiennej płyty, bo pierońsko ciężka…

- Można by podważyć wieko sztyletem, chyba że któryś ma łom - zaproponował Dolganin - i potem cicho zsunąć, bo jak huknie to tymi tunelami się poniesie głos daleko.