Spiczaste uszy umiała czytać zepsute mapy. Tak przynajmniej wyglądała. W tym nie było nic zaskakującego. Gdy przychodziło do powiedzenia czegoś mądrego, ten co gadał zwykle miał spiczaste uszy. Z kanciastych uszu najwyraźniej płynął jakiś rodzaj wiedzy. Helge nie miała ochoty zastanawiać się nad tym dłużej. Jest całkiem możliwe, że to dlatego, iż jej uszy były zupełnie zaokrąglone. Niestety nikt jeszcze dzieła o wpływie kształtu uszu na los istot nie napisał, zostają nam więc w tym względzie jedynie mgliste domniemania. Można przyjąć roboczą hipotezę, że okrągłe uszy przynależą istotom czynu.

Dlatego też Helge Wymiotujący Niedźwiedź kazała sobie wskazać, skąd powinni wyjść i w którym kierunku pójdą, a następnie wdrapała się do miejsca, z którego widać było tą przestrzeń i grzebiąc w plecaku wyciągnęła dwie mniejsze mikstury niż poprzednio. Czy też z dwóch większych uczyniła ostrożnie cztery mniejsze (miała w końcu fach w rękach). Tak więc te dwie mniejsze mikstury posłała, celując przy tym uważnie, na drogę, którą za kilka chwil mieli zmierzać w kierunku kolejnego celu. Wyglądało to jak plan. Mniej więcej przynajmniej. Potem zaś wróciła do grupy, zebrała swoje rzeczy, wyciągnęła topór i chrząknęła energetycznie, jak to tylko krasnoludy potrafią:

- Idziemy?