Jedna z teorii powstania świata głosi iż na początku był chaos, a potem nastąpił wielki wybuch. Podobnie działo się w Domu Morra. Spokojna chaotyczna walka bohaterów z nieumarłymi i nagle jebudu. Na szczęście kosztem jednego Pepeka udało się Ralfowi wylądować telemarkiem i nie uszkodzić się specjalnie. Wstał otrzepał się i doszło do niego, że w podziemiach zasypanych gruzem jest osoba mocno związana i konieczna do jego istnienia. Trzeba ich odkopać, ale taka robota to poniżej godności rycerskiej. Trzeba prostaczków zagnać do roboty, ale Ci palcem nie kiwną póki bezpiecznie nie będzie. Tak wiec mały rycerz wymyślił plan działania. Był on mniej więcej taki:

1. Zamknąć bramy i uszczelnić inne wejścia, aby przestały nowe trupy do miasta się pakować.

2. Oczyścić ulicę.

3. Napić się i zapalić.

4. Zapędzić motłoch do odgruzowywania.

5. Pomyśleć co dalej robić.

Gdy Helge Wymiotujący Niedźwiedź, doświadczona Arcymagini (tyle, że pechowo nie z tego świata) wylatywała z katedry zderzając się z tym lub z tamtym uznała, że pomysł rzucania proszkami jest jednak niezbyt trafiony. Wybuchy powodowały odrzut (odrzut dodajmy bolesny), gdy tymczasem była przyzwyczajona do znacznie mniej problematycznego uszczuplenia paska życia, latającego gdzieś nad głową.

Myśl ta uległa jednak szybkiej dezaktualizacji, gdy katedra runęła chwilę potem. W obliczu tego zdarzenia Helge, gdy tylko skończyła się tarzać w pyle, musiała wstać i odsapnąć. Natłok myśli, który pojawił się chwilę potem, był równie uciążliwy, co zderzenia z fragmentami katedry. Ten świat różnił się od jej rodzimego tak wieloma rzeczami, że funkcjonowanie w nim wydawało się bardzo problematyczne. Po pierwsze udało jej się zniszczyć zupełnym przypadkiem własny budynek, najprawdopodobniej ten w którym wytwarzało się leczące elfy. Niemniej nawet tego nie była pewna, bo żadnego elfa w okolicy nie widziała. Po drugie, odbudowanie tego czegoś wydawało się jeszcze trudniejsze niż jego zburzenie. Po trzecie nagle okazało się, że budynków jest dużo więcej, a do czego służą - nie wiadomo. Po czwarte, skoro obrażenia odnosi się inaczej niż w poprzednim świecie, to może i odrodzenie po śmierci jest jakieś inne, albo co gorsza wcale go nie ma.
Jedyną dobrą informacją było to, że pasek zdrowia nie ucierpiał wcale. To jednak, Helge była o tym przekonana mogło nie zdarzyć się ponownie. Będąc jednak kobietą krasnoludzicą czynu stwierdziła, że jak najszybciej musi zrobić to co ma do zrobienia i wracać tam skąd przybyła nie zastanawiając się zbytnio co i jak tu działa.

Popatrzyła na tego małego rycerza, który sprawiał wrażenie jakby myślał bardziej konkretnie niż ona.
- Musimy rozwalić ich bazę. Mamy coś latajacego co strzela? - rozejrzała się, ale nic latającego nie było widać.
- Można by rzucać z okien. Też wystarczy. Oczyścimy tym sposobem drogę do miejsca gdzie się namnażają. Wysadzimy to coś i po sprawie. Nie?

Kiedy Helge zorientowała się, że nie żyje, umarła. To znaczy ktoś lub coś uświadomiło jej, że obserwuje nie te paski co trzeba, skończyło się średnio efektywne, ale całkiem efektowne rzucanie w nieumarłych i co popadnie, a zaczęło krótkie i proste “Aaaaa!” oraz próba zniknięcia. Tak właśnie umierało się tam skąd pochodziła Helge, i to tylko po to, aby odrodzić się po kilku minutach ponownie.

Niestety nic nie poszło tak jak powinno. Ani nie udało się umrzeć, ani w konsekwencji odrodzić. Helge nieco zagubiona i zażenowana własnym zachowaniem ostatecznie wstała i zabrała się do ponownego… życia.

Rzuciła okiem na mapę, by kolejny raz wpaść w zdumienie. Nic się na niej nie ruszało oraz nie przedstawiało, aktualnego stanu bytności nieumarłych i jej sprzymierzeńców. Wyglądało to jakby całość przykryła mgła wojny. Najwyraźniej mapa była zepsuta.

Tak, czy inaczej należało zabijać nieumarłych szybciej, lub wreszcie dotrzeć do ich bazy. W ten sposób rozwiązywało się problemy.

- Możemy zabrać tą zepsutą mapę i iść gdzieś zabijając hordy nieumarłych? - Helge przypomniała sobie, że brała udział w czymś co nazywało się scenariusz i tam w odróżnieniu od zwykłej mapy trzeba było gdzieś iść, zbierać przedmioty i zabić duże ilości przeciwników. Najlepiej z odległości, aby nie tracić przy tym zdrowia. Czasem też trzeba było szybko biec, aby przeciwnicy nie dali rady cię dogonić. No i zbierać przedmioty.

Popatrzyła na elfkę, która wydawała jej się kimś kto coś wie.
- Możesz naprawić tą mapę? Lub powiedzieć coś mądrego, żebyśmy mogli robić kolejne zadanie? Chodzimy tu i tam, a nie widać żadnych postępów.

Wiele istot musi kombinować samemu. Jak nie wymyślą to mają problem. Właściwie to prawie wszystkie muszą tak robić. Wyjątkiem są prowadzący BG. jak słusznie zauważyła elfka, równie mądra co piękna, nie po to ładowała punkty w statystyki by się teraz męczyć.
I proszę - rzut na spostrzegawczość ujawnił, że jest to bez wątpienia mapa. A Na szczęście zauważyła także, że Punkty Szczęścia trzeba też na coś zużyć, bo i tak się o świcie odnowią. I kolejny test ujawnił także dokąd i którędy trzeba iść. A nawet to, że fragment trasy był narysowany znacznie później i jest wyraźną zmyłką. Gdyby tylko kiedyś BNi mieli takie rzuty... Niemniej, wiedząc gdzie iść i którędy, mogli tam ruszyć. Ku radości Helge, na trasie były zastępy nieumarłych. I przedmioty.

Spiczaste uszy umiała czytać zepsute mapy. Tak przynajmniej wyglądała. W tym nie było nic zaskakującego. Gdy przychodziło do powiedzenia czegoś mądrego, ten co gadał zwykle miał spiczaste uszy. Z kanciastych uszu najwyraźniej płynął jakiś rodzaj wiedzy. Helge nie miała ochoty zastanawiać się nad tym dłużej. Jest całkiem możliwe, że to dlatego, iż jej uszy były zupełnie zaokrąglone. Niestety nikt jeszcze dzieła o wpływie kształtu uszu na los istot nie napisał, zostają nam więc w tym względzie jedynie mgliste domniemania. Można przyjąć roboczą hipotezę, że okrągłe uszy przynależą istotom czynu.

Dlatego też Helge Wymiotujący Niedźwiedź kazała sobie wskazać, skąd powinni wyjść i w którym kierunku pójdą, a następnie wdrapała się do miejsca, z którego widać było tą przestrzeń i grzebiąc w plecaku wyciągnęła dwie mniejsze mikstury niż poprzednio. Czy też z dwóch większych uczyniła ostrożnie cztery mniejsze (miała w końcu fach w rękach). Tak więc te dwie mniejsze mikstury posłała, celując przy tym uważnie, na drogę, którą za kilka chwil mieli zmierzać w kierunku kolejnego celu. Wyglądało to jak plan. Mniej więcej przynajmniej. Potem zaś wróciła do grupy, zebrała swoje rzeczy, wyciągnęła topór i chrząknęła energetycznie, jak to tylko krasnoludy potrafią:

- Idziemy?