"Nareszcie" Karl odetchnął w duchu widząc miejsce, którego szukali. Wpierw jednak musiał niemal zajechać drogę Valdemarowi, który cmokając na konia coś próbował zrobić. Karl nie wiedział dokładnie co, ale kapłan wyglądał na napalonego na zaklęcia, ale chyba wyłączył myślenie.
"Bohater się teraz odpalił, kurwa jego mać" pomyślał Karl i zaczął poprawiać to, co jego zdaniem jeszcze dało się poprawić.

-Stój. Pójdziemy pieszo. Konie do czarów mogą być nienawykłe. Widzisz tam cokolwiek, aby je uwiązać? Luzem mają pod wieżą stać? Jak jakiś piard magiczny nad uchem zwierzaka puścisz, to go do zimy na tych moczarach będziesz szukał. Nogi szanuj - wyjaśnił kapłanowi spokojnie, i na tyle głośno, by również i Katerina to usłyszała, choć akurat jej koń mógł pewnie znieść nawet conjurowanie demonów, a przynajmniej tak się Karlowi zdawało.

Ze swojego konia jednak zsiadł. Wiele razy nad uszami reiklandzkiego ogierka strzelano, siekano się, wrzaski umierających też dobrze znosił, ale Karl nie był do końca przekonany, czy potępieńcze wycie zaklęcia nie złamią w nim ducha. W każdym razie tego wolał nie sprawdzać.
Nonszalanckim ruchem uderzył lejcami w solidnie wyglądający konar powykręcanego jak kosz rapiera samego cesarza drzewa,wiążąc solidny supeł, następnie poczekał, aż Valdemar odwiąże się z siodła, i zrobił to samo z wierzchowcem wielebnego. Wyciągnął broń, kładąc głownię na ramieniu, poprawił kapelusz i ruszył w stronę wieży.