Sheva otrząsnęła się. Usiadła obserwując co się dzieje. Śnieg był ciepły? Jakby nie miał w sobie wody. Spróbowała użyć go do starcia z siebie krwi. W końcu podniosła się chwiejąc się lekko. Czuła, że w jakiś dziwny sposób jej Krucza Królowa jest bliżej, niż dotychczas. Czuła jej obecność w swoich żyłach. A potem usłyszała jej szepty. Jej głos był tak miły i niósł ze sobą taką siłę.. się nie daną zwykłym śmiertelnikom. Sheva została naznaczona. Została wybrana. Czuła jak jej siła rośnie w tym dziwnym świecie pełnym dziwnego śniegu.

Po chwili klęczała ze spuszczona głową i powtarzała słowa w języku nie znanym ludziom ani elfom. Robiła to z gorliwością kapłanki.

Czuła jak mroczna istota wypełnia jej ciało iluzją fałszywego życia. Jednak iluzja dość mocną, żeby nie chwiała się już na nogach. Wiedziała też już, że jeżeli ktoś jeszcze ją zrani, to spali go żywcem.

Poprawiła łańcuch na przedramieniu, poprawiła broń. Przekręciła głowę, a kości karku chrupnęły. Zrobiła kilka kroków w stronę Drowki sięgając za pazuchę i sprawdzając czy ciasto jest na miejscu. Mrugała przy tym oczyma, jakby z nadzieją, że po kolejnym mrugnięciu wielkie myszy znikną.