Shyish. Fioletowy Wiatr Magii. Eteryczna manifestacja upływającego czasu, śmierci oraz nieuchronnego końca wszelkiego istnienia. Przez laików błędnie utożsamiany z czymś używanym przez nekromantów. W rzeczywistości było dokładnie odwrotnie. Chociaż i tak Caspara zawsze śmieszyła oficjalna nazwa dziedziny magii, która się nim zajmowała. Taumaturgia Finalizacyjna. Nawet teraz uśmiechnąłby się, gdyby nie był tak zmęczony. Zresztą, twórca sztyletu postarał się by i ludzie pozbawieni daru manipulacji eterem mogli dowiedzieć się, czym jest ta broń i do czego służy. Mors ultima, requiescant in pace.
Caspar był całkiem zdolnym studentem. Ale nawet gdyby nie był, klasyczny wbija się rózgą do rzyci tak długo, aż do głowy trafi. Sztylet był ewidentnie zaklęty i to przez kogoś, kto wiedział co robi, zapewne Ametystowego Czarodzieja. I to takiego w randze Mistrza co najmniej. A wypowiedź Albiończyka (o ile był nim rzeczywiście) nie była czczą przechwałką. Ta broń prawdopodobnie zadawała nieumarłym znacznie większe obrażenia niż wydawałoby się na pierwszy rzut oka na jej niewielki rozmiar.


I właśnie z powodu sztyletu Caspar bardzo zmartwił się, gdy usłyszał, że Cecil zniknął. Niby dla studenta zarwana noc to nie problem, ale miał nadzieję, że choć kilka godzin snu urwie. A zamiast tego wypytywał mnichów i uchodźców, czy nie widzieli owego szlachcica z Albionu. A także Alaina, tego młodego żołnierza, którego żona zginęła. Brakowało tylko by oszalały z rozpaczy żołnierz popełnił samobójstwo albo poszukał zemsty (co także równało się samobójstwu). Stracono już i tak zbyt wielu. Wiedział, że w takich sytuacjach niekoniecznie trzeba było robić wiele. Ale przynajmniej być obok.