- Macie rację - potwierdził czarodziej - Nekromanta już pewnie wysłał swoje sługi naokoło by ostrzegły go czy się nie zbliża odsiecz albo by przechwyciły posłańców z klasztoru. Przyznam, że bałem się, że znajdę tu jakieś rodziny ze wsi próbujące uciec. Bo ruszyliby prosto ku swej zgubie, jak zauważyliście. Zresztą, szkielety... Nawet założywszy, że komuś jakimś cudem udałoby się prześcignąć stwory, które nie potrzebują spać, jeść ani nawet zatrzymać się, by się, za przeproszeniem wypróżnić, to są tam jeszcze gorsze rzeczy. Kiedy niedawno szliśmy do klasztoru natknęliśmy się na grupę skavenów. Szczuroludzie, wyobrażacie sobie? Wstyd się przyznać, ale ich szaman oparł się mojemu zaklęciu... Dobrze, że byłem w grupie, inaczej by mnie tu nie było dziś.

Pewnie żeście lepsi w mowie niż ja, wytłumaczcie chłopom, jakby tu przyszli, że święta aura tego miejsca powinna osłabić nieumarłych. W ostateczności tu są grube mury, krasnoludy jeszcze je umocnią, będzie się można obronić. A pobyt tutaj to nasza największa szansa na przeżycie. Samotna ucieczka to pewna śmierć... Proszę Was też o to, bo dodajecie im ducha samą swoją obecnością. A może źle ich oceniłem? Bo tak patrzę i, cholera... nikt nie ucieka chyba - dokończył. Wyglądało na to, że zdążył w ostatniej chwili. Miał nadzieję, że pozwolił Cecilowi uratować twarz niezauważeniem, że tamten zbiera się do ucieczki. I że Cecil zostanie. Jego sztylet może zrobić różnicę. Był jeszcze rozpaczający żołnierz. I przeor. Tyle do zrobienia, tak mało czasu...