Gnom kiwnął kapłance głową w podziękowaniu i posłał swoją sowę na jedną ze zniszczonych belek, które kiedyś podtrzymywały jedno z pięter. Sowa przysiadła, niemal bezszelestnie i zaczęła uważnie rozglądać się po pomieszczeniu.
Jednocześnie zaś gnom powoli, opierając się plecami o ścianę, powoli, krok za krokiem podążał w kierunku zamkniętych drzwi, co jakiś czas przystając i zamykając oczy co oznaczało, że właśnie patrzy bystrym, sowim wzrokiem, taksując każdy szczegół otoczenia. Wpierw łeb sowy skierował się na ciała goblinów, potem upierzony ptak badał swoimi zmysłami kamienne ściany wieży, aby w końcu spocząć na uchylone drzwi.

Gnom szykował się właśnie do dokonania kolejnego wpisu, okraszonego wykładem lub głośną, bo mówioną do siebie dedukcją, kiedy zobaczył znaki dawane przez Archiego. Coś, lub ktoś znajdowało się niedaleko, a w cytadeli, która rzekomo miała być opanowana przez potwory, a którą to pogłoskę potwierdzały właśnie oglądane w wieży ciała należało zachować ciszę i ostrożność. Wysłał mentalny sygnał swojemu chowańcowi, aby ponownie przeleciał przez drzwi i zawisnął w powietrzu nad drzwiami, jak tylko tyczka zostanie użyta do otwarcia drzwi, którymi mieli podążać. Gnom nie oponował w kwestii wyboru drogi, bo uważał, że każda będzie właściwa.