Do niedawna Rache zasadniczo wierzył w ludzką dobroć i uczciwość. Jego dobroduszności, którą większość nazywała naiwnością, nie odebrali mu złodziejaszkowie, oszuści, kurwy, a nawet mordercy. Co nie udało się nizinom społeczeństwa, z nawiązką nadrabiał ten kapłan. Pięknie przemawiał i usprawiedliwiał się sam przed sobą, bo chyba nikt ze słuchających nie przyjął jego słów za dobrą monetę. Jakby tego było mało, na koniec zaproponował im kolejną dziwną misję. Cyrulik odwracał się już, żeby wyjść z komnaty, gdy Sophie i Caspar podjęli się wykonania tego zadania. Mieli rację, jeśli jest szansa uratować kogoś, trzeba było to zrobić. Zawstydzony nieco Dietmar wyprostował się i popatrzył zmęczonym wzrokiem na przeora.

- Czego teraz nie możecie nam powiedzieć? Broń jest pełna czarnej magii? Musimy złożyć kogoś w ofierze? Zostaniemy przeklęci przez bogów, gdy jej użyjemy?

Nie czekał na odpowiedzi, wstał wraz z kompanami.

- Przygotujcie latarnie i prowadźcie do tej krypty.